Την επομένη των Μεγάλων Κόκκινων κρασιών, βρέθηκα τετ α τετ με τη σπουδαία οινοκριτικό και συγγραφέα Jancis Robinson, επίτιμη καλεσμένη των Μεγάλων Κόκκινων Κρασιών, η οποία παρευρέθηκε επίσης το βράδυ της Δευτέρας στο κορυφαίο δείπνο των FNL Events, στο Tudor Hall.
Ήμασταν κι οι δυο ενθουσιασμένες, εκείνη που βρίσκονταν στην Αθήνα και συμμετείχε σε μια «πολύ επιτυχημένη» κατά τα λεγόμενά της, εκδήλωση, κι εγώ ακόμα περισσότερο που είχα φυσικά την μοναδική ευκαιρία να βρίσκομαι απέναντι από ένα θρυλικό πρόσωπο του χώρου - ίσως την πιο έγκριτη οινογράφο παγκοσμίως, την πρώτη Master of Wine εκτός του ευρύτερου εμπορίου οίνου, και τιμημένη το 2003 με το τίτλο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, από την Αυτού Μεγαλειότητα της Βασίλισσας, αναλαμβάνοντας μάλιστα προσωπικά να επιμελείται τα κελάρια του παλατιού! Ασυγκράτητη λοιπόν η χαρά μου, όταν είδα την χαρακτηριστική φυσιογνωμία της, με ένα πλατύ χαμόγελο στο χρώμα του φρέσκου κόκκινου κρασιού, να βάζει μπρος τη γλώσσα του σώματος με τις έντονες κι εκφραστικές χειρονομίες που συνηθίζει να κάνει όταν μιλάει και θέλει να δώσει την απαιτούμενη έμφαση.
Δεν καταφέρατε να παρευρεθείτε στην περσινή εκδήλωση των Μεγάλων Κόκκινων κρασιών, λόγω πνευμονίας, όμως η απεσταλμένη σας, κ. Julia Harding, περιέγραψε με ενθουσιασμό την εκδήλωση, τόσο στη συνέντευξη της στο FNL, όσο και στο άρθρο της με τίτλο “Greeks in Athens” στο Jancisrobinson.com. Πως σας φάνηκε λοιπόν η φετινή γευστική δοκιμή?
Όντως, η Julia είναι ενθουσιασμένη με τα ελληνικά κρασιά. Όσο για μένα, αυτά που μου κέντρισαν πρώτα τη προσοχή ήταν τα λευκά κρασιά που παράγει η Ελλάδα. Η πρώτη μου αγάπη είναι το Ασύρτικο. Συναρπαστική ποικιλία που κατάφερε να κατακτήσει μέχρι και την Αυστραλία. Μου αρέσει πολύ κι η Μαλαγουζιά, και προσπαθώ να μάθω περισσότερα για το Αθήρι και το Αϊδάνι.
Στα Μεγάλα Κόκκινα κατάφερα να δοκιμάσω αρκετά κρασιά, αλλά δυστυχώς όχι τόσα όσα θα ήθελα αφού πολλοί, ευγενικοί άνθρωποι με πλησίαζαν συνέχεια για να μου μιλήσουν και να φωτογραφηθούμε. Ωστόσο στα ψηλά σταντ που υπήρχαν σε διάφορα σημεία στην αίθουσα ήταν πολύ βολικό να δοκιμάζω, να ακουμπάω το ποτήρι μου και το spitter, και να κρατάω σημειώσεις στο λαπτοπ μου.
Ποιά είναι τα συμπεράσματά σας σε σχέση με το συνολικό επίπεδο των κρασιών?
Μου άρεσε πολύ που υπήρχαν πολλά παλαιωμένα κρασιά. Παρατήρησα δε, πως τα περισσότερα κρασιά είχαν αυτοπεποίθηση (έχουν ξεπεράσει το στάδιο του πειραματισμού). Γενικά πάντως προτίμησα να δοκιμάσω κυρίως κρασιά από ελληνικές ποικιλίες, όπως και κρασιά που δεν έχουμε ξαναδοκιμάσει στο JR.com
Ποιές είναι οι παρατηρήσεις σας αναφορικά με την παλαίωση των ελληνικών ερυθρών?
Τα περισσότερα κρασιά που έχουν παραχθεί στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, είχαν αξιοσημείωτη παλαίωση. Ωστόσο τις περισσότερες φορές κρατούσα την ίδια σημείωση: να καταναλωθεί μέσα σε 10 ή 15 χρόνια, κι όχι παραπάνω.
Θα μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στις σημειώσεις που κρατήσατε από εκείνη τη μέρα?
Γιατί όχι? Δοκίμασα πολλά Αγιωργήτικα και μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Δοκίμασα επίσης για πρώτη φορά τη Μαυροκουντούρα. Δυστυχώς μόνο μια, του 2007, που δεν είχε καλή ισορροπία. Μου φάνηκε υπερώριμη και με πολλές τανίνες, ίσως μάλιστα να έπρεπε να έχει ήδη καταναλωθεί.
Δοκίμασα και κάποια λίγα Bordeauxblends (Cabernet-Merlot). Είχαν πολύ ενδιαφέρον, και μάλιστα θεωρώ πως θα μπορούσαν να σταθούν με αξιοπρέπεια πλάι σε ένα αληθινό Μπορντώ. Παραδείγματος χάριν το Porto Carras’01.
Δώστε μας μια πρώτη γεύση από τα κρασιά που ξεχωρίσατε.
Δεν θα σας πω βαθμολογίες, γιατί αυτές θα τις δημοσιεύσω σύντομα στο JR.com, όμως μου άρεσε πολύ η Μαυροδάφνη από το Gentilini (που την έχω ξαναδοκιμάσει), ο Γυμνός Βασιλιάς ’12 που με το Κολινδρινό στο χαρμάνι του νομίζω πως αποκτούσε θαυμάσια δομή. Το Άβατον ‘12 ήταν εξαιρετικό, όπως επίσης από το κτήμα Γεροβασιλείου, το ομώνυμο κρασί του ’05. Tο Clos Stegasta από το T-Oinos ήταν κι αυτό ένα εντυπωσιακό κρασί!
Τα πιο πρόσφατα trends στην Ελλάδα είναι τα πορτοκαλί, οξειδωτικά κρασιά (Orange Wines) και το μεγαλύτερο χιτ, τα παλ ροζέ στυλ Προβηγκίας. Ποιές είναι όμως οι επικρατέστερες διεθνείς τάσεις?
Η πιο διαδεδομένη τάση έχει να κάνει με τον περιορισμό της χρήσης του βαρελιού και με το γεγονός πως κανείς δεν θέλει πλέον να δοκιμάζει «δρύινα κρασιά», ενώ ταυτόχρονα υπάρχει έντονη στροφή προς τους χαμηλόβαθμους οίνους. Σε μικρότερη κλίμακα υπάρχει και η τάση προς τα φυσικά, και βιοδυναμικά παραγόμενα κρασιά, όπως και τα orangewines.
Όμως το megatrend είναι τόσο οι γηγενείς και κυρίως οι μεσογειακές ποικιλίες, όσο και η γεωγραφική εξειδίκευση, δηλαδή η έμφαση σε συγκεκριμένα αμπελοτόπια, αντί για ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές. Σε αυτό το επίπεδο οι Καλιφορνέζοι κι οι Αυστραλοί έχουν προβάδισμα έναντι των Γάλλων. Και φυσικά προς αυτή τη κατεύθυνση θα πρέπει να στραφεί κι η Ελλάδα, η οποία εξάλλου πληροί κι όλες τις σχετικές προϋποθέσεις. Στην Αμερική ειδικά, όλοι οι σομελιέ είναι ξετρελαμένοι με εναλλακτικές ποικιλίες και περιοχές.
Θα μας πείτε ποιά είναι η πιο ενδιαφέρουσα πρόσφατη ανακάλυψή σας?
Είμαι ενθουσιασμένη που πλέον πολύ περισσότερες περιοχές φτιάχνουν κρασί και που οινοποιούνται τόσες διαφορετικές ποικιλίες και στυλ κρασιών.
Μια από τις αγαπημένες μου ανακαλύψεις είναι τοTerrede Gneiss 2014 Muscadet Sevre-et-Maine, ένα εντυπωσιακό vin artisanal, περιορισμένης παραγωγής, high-fashion αντικείμενο, για το οποίο γράφω σε σχετικό άρθρο μου στις 4 Δεκεμβρίου. Ένα κρασί από την περιοχή Muscadet, από αμπελώνες φυτεμένους το 1954 και καλλιεργημένους με βιοδυναμικές μεθόδους, το οποίο παράγεται μέσα σε οβάλ, τσιμεντένιες δεξαμενές.
Εκτός από αυτό όμως έχω ενθουσιαστεί και με τα ανερχόμενα κρασιά της Βόρειας Χιλής από την ερυθρή ποικιλία Pais, η οποία επανακαθίσταται, κι επίσης με τα κρασιά της οικογένειας Jimenez-Landi που βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μαδρίτη. Ακόμα, με τα νοτιαφρικάνικα κρασιά του οινοποιείου Swartland και τέλος με τα εγγλέζικα αφρώδη από το Hambledon Vineyard νοτιοανατολικά του Λονδίνου στο Waterlooville.
Εφέτος το Νοέμβρη είχατε την 40η επέτειο ως οινογράφος και οινοκριτικός, και στο δείπνο που παραθέσατε στους φίλους σας, επιλέξατε να σερβίρετε ανάμεσα σε γίγαντες του οινικού κόσμου, και δυο ελληνικά κρασιά: το Ασύρτικο ’05 (βαθμ. 16,5) και το Ασύρτικο ’11 (βαθμ. 17), αμφότερα του Σιγάλα. Εντυπωσιακό! Μια και φέτος θα περάσετε τις γιορτές οικογενειακά στο Λονδίνο, θα επιλέγατε και πάλι κάποιο ελληνικό κρασί? Ίσως και κάποιο από την χθεσινή γευστική δοκιμή?
Το Ασύρτικο του Σιγάλα είναι ένα συναρπαστικό κρασί και το είχα δοκιμάσει κυρίως φρέσκο. Θεωρώ δε, πως ο τρύγος του 2014 είναι το best value κρασί που δοκίμασα φέτος (A pick of cool whites, δημοσιευμένο στις 12/12/15 στους Financial Times και στο JR.com). Σκέφτηκα πως θα ήταν ενδιαφέρον να παρουσιάσω, συγκριτικά, στους καλεσμένους μου, μια φρέσκια και μια παλαιωμένη εκδοχή, και δεν έπεσα έξω, αφού πρόκειται για ένα κρασί που ωριμάζει υπέροχα.
Όσο για το πρωτοχρονιάτικο δείπνο, το πρώτο που σκέφτομαι, είναι ένα πολύ κλασικό, old style κρασί με έντονο couleur locale, το Αγιωργήτικο 2001 από το Κτήμα Παπαϊωάννου. Από όσα δοκίμασα, ίσως επίσης τον Κράτιστο ‘04 και ’08 του Λύκου, τον Γυμνό Βασιλιά `12 από την Πιέρια Ερατεινή και βέβαια το Άβατον του ‘12 και την Αρετή ’08 του Βαγγέλη Γεροβασιλείου. Πιθανότατα μάλιστα να επέλεγα για επιδόρπιο το Vinsanto του Αργυρού («Καταπληκτικό και θαυματουργά δροσιστικό» το χαρακτήρισε στους Financial Times και στο site της όπου δημοσιεύτηκε στις προτάσεις της για τα Χριστούγεννα, το περασμένο Σάββατο 19/12/15).
Σας εύχομαι καλές γιορτές και Καλή χρονιά. Ποιό θα είναι το πρώτο σας ταξίδι για το 2016?
Έχω καιρό να την επισκεφτώ, γι’ αυτό κι έχω προγραμματίσει μια διαδρομή στην Καμπανία.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
πολύ σωστά,ηJancis Robinson αναφέρει οίνους του κύριου Σιγάλα..που εκτός από το Ασυρτικο,φτιάχνει και το εξαιρετικό λευκό Αηδάνι...είναι κοσμήματα οίνου, παγκοσμίου,επιπέδου..