Μαύρος Γάτος: Μια διαχρονική κρεατοταβέρνα στο Παγκράτι που τιμά την παράδοση

Όταν άνοιξε ο Μαύρος Γάτος στην οδό Πολέμωνος 4, στο Παγκράτι το 1963, όλα ήταν διαφορετικά. Ξεκίνησε κουτσά-στραβά σαν ένα κρασοπουλειό με μεζέδες. Στην πορεία, έβαλε και κάποια μαγειρευτά, άντε και κάνα ψητό της ώρας. Μέχρι εκεί. Η γειτονιά το αγάπησε και το κράτησε ζωντανό. Τότε στο Παγκράτι μεγαλουργούσαν ο Βυρίνης, ο Καραβίτης και ο πιο μποέμ Μαγεμένος Αυλός. Μέχρι που, το 1991, ο Γιώργος Κολεζόης πήρε την ταβέρνα και άρχισε να την δουλεύει, δίνοντάς της, κατά κάποιο τρόπο και με τις δυνάμεις που είχε, νέα πνοή. Είκοσι χρόνια μετά, η κόρη του, Βασιλική, και ο άντρας της, Γιάννης Μάνθος, πήραν τα ηνία του μαγαζιού και, βήμα βήμα, διαμόρφωσαν τον Μαύρο Γάτο, έτσι όπως τον ξέρουμε και τον χαιρόμαστε σήμερα. 

Μάλιστα, το περασμένο καλοκαίρι έκαναν στην ταβέρνα και ένα γερό ρεκτιφιέ που την έφερε αισθητικά πιο κοντά στο σήμερα. Ωστόσο, τα ζωγραφικά του Ντόρη Παπαγεωργίου στους τοίχους, που απεικονίζουν έναν «θεατρίνο» μαύρο γάτο, φέρουν μια γοητευτική πατίνα του χρόνου, που μαρτυρά έξι δεκαετίες ζωής. Είχα να πάω σχεδόν δύο χρόνια και, αντικρίζοντας την walk-in γυάλινη κάβα τους με κρασιά από τον ελληνικό και διεθνή αμπελώνα, που αλλάζουν συχνά, το εστιατόριο μου φάνηκε δέκα φορές πιο όμορφο. Όταν είδα δε μπροστά μου, φάτσα κάρτα, την αγαπημένη μου Νάουσα του Καρύδα στα €36, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Με τη φιάλη ανά χείρας επέστρεψα στο τραπέζι. Είχαμε ήδη δώσει παραγγελία και το πρώτο ποτήρι με αυτό το εξαιρετικό – για την τιμή του – Ξινόμαυρο ήταν βάλσαμο.

Το φαγητό στον Μαύρο Γάτο είναι σε γενικές γραμμές πολύ καλό. Διάλεξα αρκετά πράγματα για να σχηματίσω μια σφαιρική άποψη και από τις ονομαστές σπεσιαλιτέ της κυρίας Παναγιώτας πήρα την χορτόπιτα, την οποία καταευχαριστήθηκα, έτσι όπως ήρθε με χοντρό, μερακλίδικα ψημένο φύλλο και μυρωδάτη γέμιση. Η χωριάτικη μου άρεσε επίσης πολύ. Οι ντομάτες ήταν δροσερές, με ζωντανό χρώμα και νοστιμιά, το αγγουράκι ωραιότατο, η φέτα είχε ένταση και πικάντικο χαρακτήρα, ενώ το πλούσιο σε ποσότητα ελαιόλαδο ήταν ποιοτικό, πυκνό και εύγευστο. Στα δυνατά ορεκτικά συγκαταλέγω το ρωμαλέο τζατζίκι τους και ένα λαχταριστό σαγανάκι, με τραγανή, λεπτούτσικη κρούστα και κρεμώδη υφή – μακράν ένα από τα καλύτερα στην Αθήνα. Περνώντας στα κρεατικά, τα κεμπαπάκια ήταν πάρα πολύ ευχάριστα, δεν λέω, τα περίμενα όμως πιο ζουμερά. Στον αντίποδα, το τόσο-όσο καυτερό λουκάνικο ψήθηκε στην εντέλεια, έτσι που κράτησε τους χυμούς του. Φοβερή μαστοριά διαπίστωσα και στα λεπτοκομμένα αρνίσια παϊδάκια, τα οποία σίγουρα φιγουράρουν στην δεκάδα – για να μη πω πεντάδα – με τα καλύτερα στην πόλη. Όμως, τα φιλετάκια από αρνίσιο μπούτι προσωπικά τα ήθελα λιγότερο ψημένα. Κορυφαίο πιάτο της βραδιάς, το συγκλονιστικό συκώτι τους, ψημένο σε τέλειο medium rare και τυλιγμένο σε μπόλια. Αυτό, ναι, είναι λόγος για να πηγαίνεις ξανά και ξανά στον Μαύρο Γάτο. Δεν βρίσκεις εύκολα τέτοιο συκώτι στην Αθήνα, αν εξαιρέσω το Basegrill, που είναι άλλη ιστορία. 

Στο τέλος, έχουν την καλοσύνη να κεράσουν γλυκό, και σε εμάς έτυχε ένα κάπως άχαρο και ξεραμένο μωσαϊκό. Εδώ θα μπορούσαν να διορθώσουν τις επιδόσεις τους, αν και μια τόσο καλή ταβέρνα, σαν τον Μαύρο Γάτο, δεν θα κριθεί σε καμία περίπτωση από κάτι τέτοιο. Δικαίως, λοιπόν, γίνεται αυτός ο χαμός, μια και η γενική εικόνα της ταβέρνας είναι πολύ προσεγμένη και η κουζίνα της αυθεντικά γοητευτική και γεμάτη νοστιμιά. Υπολογίστε €30-35 μαξ το άτομο με εμφιαλωμένο κρασί, μια τιμή που θεωρώ κάτι παραπάνω από δελεαστική για αυτό που προσφέρουν εδώ.