Το Τ-Οίνος είναι δίχως αμφιβολία ο πλέον αμφιλεγόμενος έλληνας παραγωγός. Βέβαια οι όποιες κριτικές δεν εστιάζουν ποτέ στην ποιότητα αλλά στις υψηλότατες (για τα εγχώρια δεδομένα) τιμές του περφεξιονιστικού οινοποιείου από την Τήνο.
Αν και αντικείμενο αυτού του άρθρου δεν είναι η επιχειρηματολογία αναφορικά με τα παραπάνω, η προσωπική μου θέση είναι πρέπει να υπάρχουν πανάκριβα κρασιά αφού υπάρχουν αμέτρητοι ζάμπλουτοι άνθρωποι στον πλανήτη. Και όσο κυνικό και αν φαντάζει το παρακάτω, αυτοί είναι που καθορίζουν το fine wine status. Εδώ, οι χαμηλές τιμές όχι μόνο δεν εκλαμβάνονται ως αρετή αλλά αντίθετα μπορεί και να αποτελέσουν αιτία μη δοκιμής! Και όπως συνηθίζω να λέω «καλύτερα να σε δοκιμάσουν και να σε απορρίψουν παρά να μην σε δοκιμάσουν καθόλου».
Βέβαια δεν αρκεί απλώς να βάλεις μια υψηλή τιμή σε ένα κρασί. Πρέπει όλη η εικόνα ενός οινοποιείου να «τιμά» το premium αφήγημα. Εικόνα που περιλαμβάνει από την δουλειά που γίνεται σε αμπέλι και οινοποιείο μέχρι την οριζόντια και κάθετη σταθερότητα, αλλά και ζητήματα που άπτονται των συνολικών επιλογών, ακόμα και των αισθητικών.
Φυσικά καθένας μπορεί να έχει μια τελείως διαφορετική άποψη σχετικά με τα παραπάνω, όμως εγώ είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώσω την δική μου σε σχέση με το Τ-Οίνος μέσα από μια νοστιμότατη …ποικιλία που περιελάμβανε μίνι κάθετες των λευκών και των ερυθρών του οινοποιείου. «Μπουκίτσες» που δίνουν μια (σχεδόν ) πλήρη εικόνα της νέας εποχής που έφερε η έλευση του περίφημου Stephane Derenoncourt –τόσο ως οινοποιού όσο και ως συνιδιοκτήτη!- και η συνεργασία του με τον ικανότατο μόνιμο οινολόγο Θάνο Γεωργιλά.
Το «ζέσταμα» δεν περιελάμβανε ένα αλλά δύο ροζέ, αμφότερα υπέροχα. Το Mavrose 2024 (8,5/10) καλά – καλά δεν είχε εμφιαλωθεί, ωστόσο παρουσιάστηκε εκφραστικό στο «λευκό» άρωμα αγγελικής. Όμως όλα τα λεφτά ήταν το πλούσιο και νευρικό στόμα, με το έντονο flavor φραγκοστάφυλου και μπαχαρικών να οδηγεί σε υφάλμυρη, μακριά επίγευση.
Αυτό το blend Αυγουστιάτη και Μαυροτράγανου είναι τόσο ευγενικό που βάζει δύσκολα στο Clos Stegasta Rose 2023 (8,5/10). H (πιο) premium cuvee βάζει Ασύρτικο και Μαλαγουζιά δίπλα στα ερυθρά σταφύλια, ανεβάζοντας παράλληλα τον χρόνο παραμονής με τις οινολάσπες και παλαίωσης στην φιάλη. Ο γεμάτος μαραμένο γιασεμί και βανίλια χαρακτήρας του είναι πιο ώριμος, ενώ μεγαλύτερη είναι και η γλυκόξινη αγριάδα του.
Το Clos Stegasta Ασύρτικο αποτελεί θεμέλιο λίθο του Τηνιακού εγχειρήματος και χαρακτηρίζεται από το υφάλμυρο μάκρος του. Από εκεί και πέρα το 2023 (8/10) προσφέρει μια πυκνή, κρυστάλλινη εικόνα του τσακμακιού του· ταυτόχρονα όμως και μια τονισμένη αίσθηση της αλκοόλης, γεγονός που μου υπενθύμισε για άλλη μια φορά πόσο δύσκολο ήταν το 2023 για τα ελληνικά λευκά. Το εκπληκτικό 2022 (9/10) αντίθετα είναι ένα κρασί που φλερτάρει με τον χαρακτηρισμό «παγκόσμιας κλάσης». Μπορεί να μην διαθέτει την ένταση του ’23, όμως εκτός από την έξτρα διάσταση ψίχας ψωμιού υπογράφει και με μια ατελείωτη επίγευση που διασφαλίζει τουλάχιστον 10ετές δυναμικό παλαίωσης. Όσο ξεκουράζεται στην κάβα πάντως, το 2021 (8,5/10) επωμίζεται το φορτίο της οινικής συγκίνησης. Όχι βέβαια ότι και αυτό βρίσκεται στο ζενίθ του, αλλά το ζαχαρωμένο λεμόνι και ο ανανάς του προσδίδουν μια «πιες με τώρα» αμεσότητα. Αμεσότητα που ενισχύεται και από μια α-τυπική βανιλάτη αίσθηση που οφείλεται στην απόφαση να μην παραχθεί το Rare την εν λόγω χρονιά και άρα να αναμειχθεί με την βασική cuvee.
To Clos Stegasta Ασύρτικο Rare ’21 δεν κυκλοφόρησε ποτέ, όμως το 2023 (8,5- 9/10) θα κυκλοφορήσει το 2025. Αν και ακόμα δεν έχει χωνέψει το βαρέλι (εξ ου και το εύρος της βαθμολογίας) δείχνει να μην έχει επηρεαστεί από την χρονιά όντας πληθωρικό, λουλουδάτο, τανικό και ιδιαίτερα μακρύ. Διαθέσιμο αυτή τη στιγμή ως εκ τούτου είναι το 2022 (8,5/10), το οποίο βάζει εξωτισμό πλάι στον …άρτο του βασικού 2022, περισσότερο όγκο και βάθος. Ωστόσο δεν μπορεί να συναγωνιστεί το απίστευτο μάκρος του μικρού αδελφού…
Αν και είμαι φίλος των λευκών το Clos Stegasta Μαυροτράγανο είναι η αγαπημένη μου ετικέτα από την πολύτιμη συλλογή του T-Oinos και 3 χρονιές του ανέλαβαν να μου δώσουν να καταλάβω που οφείλεται αυτή η λατρεία. Το 2022 (9/10) είναι ιδιαίτερα αρωματικό και ακόμα τανικό όσο και πικρούτσικο, ωστόσο διαθέτει πολυπλοκότητα βύσσινου, αίματος και βοτάνων αλλά και μια εξαιρετική διάρκεια που θα το οδηγήσει με άνεση στην επόμενη δεκαετία. Το 2021 (9/10) είναι ακόμα πιο συμπυκνωμένο και λίγο πιο βαλσαμικό στη μύτη, όμως σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό λόγω της απίθανης γευστικής του διάρκειας. Διαφορετικό αλλά ισάξια σαγηνευτικό είναι και το 2020 (9/10). Η γεμάτη βιολέτες και βύσσινα μύτη θυμίζει Pinot Noir, όμως το γλυκόπιοτο, πιπεράτο στόμα μάλλον παραπέμπει σε Chateauneuf du Pape! Τρεις εκπληκτικές χρονιές ενός εκπληκτικού κρασιού που μας προσφέρει διαφορετικά αλλά εξίσου μαγευτικά πρόσωπα του μοναδικού κυκλαδίτικου σταφυλιού.
Όσου με διαβάζουν συχνά θα έχουν σίγουρα παρατηρήσει ότι οι θεωρητικά κορυφαίες ερυθρές cuvee ενός παραγωγού σπανίως καταφέρνουν να με κερδίσουν όσο οι λίγο πιο …ταπεινές. Το Clos Stegasta Μαυροτράγανο Rare δεν θα σπάσει αυτή την παράδοση αφού αν και προσφέρει ακόμα μεγαλύτερη συμπύκνωση, ωστόσο δείχνει να καταδυναστεύεται από πολύ βαρέλι και έντονες τανίνες. Ίσως κάποιοι υποστηρίξουν εδώ ότι το κρασί απλά χρειάζεται περισσότερο χρόνο, όμως ακόμα και αν έχουν δίκιο η γευστική διάρκεια και η ένταση του flavor κατά την γνώμη μου υπολείπονται του Μαυροτράγανου.
Στιλιστικά τώρα, το 2022 (8,5/10) που θα κυκλοφορήσει στο τέλους του χρόνου προτάσσει την βιολέτα και το βύσσινο, το 2021 (8/10) τον ιβίσκο και την φυτικότητα ενώ το πληθωρικότερο όλων 2020 (8/10) την γλυκόριζα και το κοκκινόμαυρο ώριμο φρούτο.
Το να δοκιμάζεις 13 κρασιά και να σημειώνεις ένα μέσο όρο άνω του 8,5/10 δεν είναι κάτι που εύκολα ένα οινοποιείο μπορεί να καταφέρει, τουλάχιστον όταν είμαι εγώ αυτός που βάζω την βαθμολογία! Το T- Oinos όμως αποδεικνύει (ξανά) ότι μπορεί να «ντύσει» την εικόνα του με μια υψηλού επιπέδου σταθερότητα, ενισχύοντας περαιτέρω το ξεχωριστό story telling του.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση