Η συμβολή του οινοποιείου που ίδρυσε ο πιονιέρος Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος στην πορεία του Ελληνικού κρασιού είναι αδιαμφισβήτητη. Ως εκ τούτου εμείς οι σχετικά παλαιοί οινόφιλοι μάλλον βλέπαμε με στεναχώρια τις επιδόσεις του τέλους των 00s και των 10s.
Τα τελευταία χρόνια όμως οι Αμπελώνες Αντωνόπουλου φαίνεται ότι έχουν βαλθεί να ξαναβρεθούν στην ηγετική θέση που ήταν κάποτε, ανανεωμένοι σε όλα τα επίπεδα και με τον ικανότατο Σωτήρη Καραγιάννη –ιστορικό στέλεχος του οινοποιείου παρόλο το σχετικά νεαρό της ηλικίας του – να βρίσκεται πλέον στο οινολογικό τιμόνι.
Αυτός ο φρέσκος αέρας φαίνεται να έρχεται από …δυτικές διευθύνσεις φέρνοντας σταφύλια από τα νησιά του Ιονίου (με τα οποία παραδοσιακά το οινοποιείο έχει στενές σχέσεις), στροβιλίζεται ωστόσο γύρω από τον Ερύμανθο με την πρώτη ύλη να συμπληρώνεται από τους ιδιόκτητες αμπελώνες που βρίσκονται στα νοτιοανατολικά του οινοποιείου του Βασιλικού.
Εξίσου ενδιαφέρουσες με την προέλευση όμως είναι και οι ποικιλιακές επιλογές, οι οποίες βρίσκουν την θέση τους στις ετικέτες της σειράς …Ποικιλιακές Επιλογές! Ετικέτες οι οποίες κοσμούνται από μια γυναικεία κεφαλή που έχει φιλοτεχνηθεί από τον οινόφιλο ζωγράφο Γιώργο Σταθόπουλο και οι οποίες κατά την γνώμη μου δεν συνάδουν με το …positioning και τις τιμές των κρασιών.
Επειδή όμως είμαι ο λιγότερο κατάλληλος για να κρίνω την εμφάνιση μιας φιάλης θα περάσω ευθείς αμέσως στο εσωτερικό, έστω και αν εκεί δεν τα καταφέρνω και πολύ καλύτερα.
Η Ρομπόλα 2022 (7/10) προέρχεται από την cool climate Αμυγδαλιά που βρίσκεται κοντά στα Καλάβρυτα, κάτι που αποδεικνύεται και από το πολύ ντροπαλό φρουτώδες άρωμα άγουρου αχλαδιού και νεκταρινιού. Μόνο όταν το κρασί μείνει λίγη ώρα στο ποτήρι αναδύονται οι τυπικές για την ποικιλία ορυκτές νότες βρεγμένου μαλλιού, νότες που πάντως χαρίζονται απλόχερα στο στόμα μαζί με άφθονη οξύτητα που απαιτεί 1χρόνο στην φιάλη προκειμένου να χάσει την επιθετικότητά της.
Πολύ πιο μαλακό και ήρεμο παρουσιάζεται το προερχόμενο από τον αμπελώνα των Μιχαλέικων Αθήρι 2022 (6/10). Η μύτη είναι αρχικά παρόμοια ως προς την χαμηλή ένταση και την κυριαρχία του αχλαδιού, έστω και αν στην συνέχεια ντύνεται με λίγα περάσματα νυχτολούλουδου. Πολύ διαφορετική όμως είναι η παρουσία στο στόμα, με την στρογγυλάδα και την μαλακότητα να κυριαρχούν. Η εν λόγω cuvee μπορεί να κάνει τα περισσότερα Αθήρια της Ρόδου να φαντάζουν πεθαμένα, ωστόσο και αυτή δεν κρύβει μια μικρή κούραση που φανερώνεται στην (σύντομη) επίγευση!
Το Σκιαδόπουλο 2022 (7,5/10) προέρχεται από ένα αμπελοτόπι της Ζακύνθου και κατά τη γνώμη μου είναι η πλέον ενδιαφέρουσα λευκή ετικέτα της σειράς. Το νησί του Ιονίου διαθέτει έναν πολύ μεγαλύτερο πλούτο ποικιλιών από ότι κανείς φαντάζεται, και το Σκιαδόπουλο εντυπωσιάζει με τον όγκο, την ισορροπία του και το ήρεμο τελείωμα. Αν και δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο εμφανίζεται ιδιαίτερα εκφραστικό στα γλυκά αρώματα λουλουδιών, ενώ επιβεβαιώνει τον πλούτο και την σχετική συμπύκνωση με την ανάγκη για ένα μέσου όγκου ποτήρι.
Από το ίδιο νησί προέρχεται και το Παύλος 2022 (6,5/10), μια μερικώς βαρελάτη προσπάθεια πάνω σε μια άλλη σπάνια ποικιλία του. Εδώ το στόμα παραπέμπει περισσότερο σε Ασύρτικο, αφού η υψηλή οξύτητα συνοδεύεται από λίγες πλην αντιληπτές τανίνες. Εντούτοις η μύτη με προβλημάτισε αρκετά αφού παρά την υπομονή μου και την αλλαγή πολλών ποτηριών δεν απαλλάχτηκε από κάποιες βαριές νότες βρασμένου μήλου και τυριού επιφανειακής ωρίμανσης.
Η ετικέτα άλλαξε φόντο από άσπρο σε μαύρο για να “υποδεχθεί” το Βερτζαμί 2019 (8/10), μια μονοποικιλιακή έκφραση του ερυθρού Λευκαδίτικου σταφυλιού που είναι εδώ και δεκαετίες οικείο στον παραγωγό. Παρόλο το χαμηλό αλκοόλ του (μόλις 12,5%) καταφέρνει να είναι αρκετά πυκνό στα αρώματα άγριου βύσσινου, βοτάνων και αποξηραμένου κερασιού αλλά και ιδιαίτερα δυνατό γευστικά. Το γλυκό flavor πατά σε ξηρό φόντο, ενώ οι ανελέητη στυφάδα της ποικιλίας να έχει δαμαστεί υπέροχα από τον Σωτήρη Καραγιάννη, με την διαχείριση των τανινών να μην αποτελεί πλέον την αχίλλειο πτέρνα των ερυθρών ετικετών όπως συνέβαινε στο παρελθόν.
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η σειρά Ποικιλιακή Συλλογή έχει πιο δυνατά και πιο αδύναμα μέλη, κάτι αναπόφευκτο δεδομένης της έλλειψης εμπειρίας στην διαχείριση κάποιων εκ των ιδιαίτερων ποικιλιών που έχουν επιλεγεί. Παρόλαυτά η μεγαλύτερη αφορμή για γκρίνια είναι οι τιμές, τιμές που φέρνουν όλες τις ετικέτες απέναντι ενός ιδιαίτερα σκληρού ανταγωνισμού. Ας ελπίζουμε ότι οι επόμενες κυκλοφορίες δεν θα τον αντιμετωπίσουν με όπλο μόνο την ιδιαιτερότητα των σταφυλιών αλλά και τις επιδόσεις στο ποτήρι.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση