Με πλήθος κόσμου να κατακλύζει από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό την έκθεση Οινοτικά που διοργάνωσε το δίκτυο Wines of Crete δεν μπορώ παρά να αισθανθώ δικαιωμένος, αφού ήδη από το 2007 –scripta manent για τους δύσπιστους- διαλαλώ την επανάσταση του Κρητικού κρασιού και την ξεχωριστή στόφα του Βιδιανού.
Εκτός από το τελευταίο βέβαια το νησί μετρά πολλά υπέροχα ντόπια σταφύλια όπως το αγαπημένο μου Θραψαθήρι, το Δαφνί, το Μοσχάτο Σπίνας και την Βηλάνα, βάζοντας έτσι τα λευκά κρασιά στην αιχμή του δόρατος των Κρητικών επιδόσεων.
Παρόλαυτά τα κόκκινα σταφύλια όχι μόνο δεν στερούνται ενδιαφέροντος αλλά τον τελευταίο καιρό δουλεύονται καλύτερα από ποτέ. Δυστυχώς κάθε φορά όλο και κάτι άλλο αποσπούσε την προσοχή μου από αυτά, όμως τώρα αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα της αναθέρμανσης των σχέσεων με αυτά βάζοντας την ερυθρή Κρήτη στο μικροσκόπιο.
To Κοτσιφάλι ανοίγει την γιορτή όντας το πιο φρέσκο και μαλακό όλων, ωστόσο καταφέρνει να συνδυάσει το φρούτο του με ωριμότητα και υπέροχα πιπεράτες νότες. Ακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα διαθέτει το Κοτσιφάλι 2020 (7/10) του Λουλούδη που προσφέρει μια εξαιρετική πρώτη γνωριμία με την ποικιλία. Η Ιδαία Οινοποιητική βάζει λίγη σταφίδα, λίγες τανίνες αλλά και αρκετά μεγαλύτερη συμπύκνωση στο Fresco Rosso 2021 (7,5/10) για να μας χαρίσει μια πρωτοκλασάτη inox έκφραση της ποικιλίας.
Το Μανδηλάρι σίγουρα δεν είναι ένα εύκολο σταφύλι, μιας και ο συνδυασμός χαμηλής αλκοόλης και αδυσώπητων τανινών δημιουργούν άγριες συνθήκες στο στόμα. Εδώ όμως είναι που έχει γίνει η σημαντικότερη δουλειά στην Κρήτη, με τις καλές inox και βαρελάτες εκδοχές να αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει “δεν μπορώ” αλλά “ δεν θέλω”!
Το single vineyard Μανδηλάρι Πλακούρα 2018 (8/10) του Λυραράκη εξακολουθεί να κρατά τα σκήπτρα της ποικιλίας προσφέροντας άγρια mineral ομορφιά, έντονο ανθώδες flavor και δυναμικό 5ετίας ωστόσο νοιώθει καυτή την ανάσα του ώριμου Ντουράκης, Impromptu 2014 (8/10) με την πυκνή, old school παρουσία. Εξίσου σοβαρά είναι τα πράγματα στην περίπτωση του Μιχαλάκης, Μανδηλάρι 2019 (7,5) αφού η προερχόμενη από τα 600μέτρα cuvee “δένει” οξύτητα και τανίνες με άφθονες νότες κράνων και φίνου δέρματος την ίδια στιγμή που το οινοποιείο Αμαργιωτάκη σηκώνει αντάρτικο γλυκού- στυφού με το πυκνό Αντάρτικο 2019 (7,5/10). Πλούσιο είναι το φρούτο και στο Μανδηλάρι 2020 (7,5/10) του Μενεξέ, απαραίτητο ωστόσο για να ρεφάρει την γλυκόξινη αγριάδα του, ενώ η εκφραστική ετικέτα δεξαμενής Εδώ 2020 (6,5/10) του Διγενάκη με τα 7€ στο ράφι φωνάζει “Εδώ το απόλυτο value” !
Η ανάμειξη των 2 ποικιλιών για χρόνια μονοπωλεί το κρητικό κρασί και εξακολουθεί να δίνει όμορφα αποτελέσματα έως και σήμερα. Μάλιστα το κλασσικό blend ικανοποιεί όλα τα γούστα αφού μπορεί να είναι φρέσκο και μοντέρνο όπως το Χρώματα 2021 (7/10) του Μενεξέ καθώς επίσης όξινο και σοφιστικέ όπως το προερχόμενο από 25χρονα κλίματα Μηλιαράκης Ερυθρό 2019 (7/10).
Μέχρι πριν από μια 5ετία ελάχιστοι παραγωγοί είχαν εκτιμήσει τις δυνατότητες του Λιάτικου στην παραγωγή ξηρών κρασιών. Ίσως οι παγκοσμίου επιπέδου γλυκές του επιδόσεις και ο πολύ φτωχός σε χρωστικές και φρέσκο φρούτο χαρακτήρας του να υπερκέρασαν την μοναδική προσωπικότητά που μας συστήνει σε ξηρές εκδοχές.
Ο πρώτος που πίστεψε στο ξηρό Λιάτικο είναι ο Νίκος Δουλουφάκης, ο οποίος εξακολουθεί να μας προσφέρει μια κορυφαία όσο και φανταστικά τιμολογημένη εκδοχή της. Το Δάφνιος Ερυθρός 2019 (8/10) είναι πλούσιο, γλυκόπιοτο, γεμάτο αρώματα γλυκού κουταλιού κεράσι και εξακολουθεί να αποτελεί το απόλυτο πρότυπο. Το Ποταμίδα 2018 (8/10) της Ιδαίας Οινοποιητικής διαθέτει και αυτό ΠΟΠ Δαφνές status, με τους 15 αλκοολικούς βαθμούς να γεμίζουν πιπεράτη θέρμη το στόμα και εντυπωσιακό flavor το μυαλό.
Ο Νίκος Καραβιτάκης έχει αλλάξει τελείως το πρόσωπο της οικογενειακής οινοποιίας και τίποτα δεν το αποδεικνύει πιο έμπρακτα από το Λιάτικο Indigenous Yeast 2019 ( 8,5/10). Ναι, θέλει μετάγγιση, όμως αυτό το εκρηκτικό πλην απίθανα αιθέριο και τρυφερό κρασί αξίζει όλο το ντάντεμα του κόσμου!
Όμως και άλλοι εκπρόσωποι της ποικιλίας είναι άξιοι αναφοράς: το ιδιαίτερο Λιάτικο 2021 (7/10) του Κουρκουλού με τις πολλές τανίνες και την πιπεράτη γεύση, το όξινο και καπνιστό Λιάτικο 2019 (7/10) του Μεταξάρη αλλά και το Zalo Λιάτικο 2019 (7,5/10) ένα μανιταρένιο, καραμελένιο και αρκετά μακρύ κρασί από τον Μαραγκάκη.
Η Κρήτη έχει καταφέρει να αλλάξει άρδην την εικόνα της, θέτοντας εαυτόν ανάμεσα στους σημαντικότερους οινοπαραγωγούς τόπους της χώρας· και οι κόκκινες ποικιλίες της δεν αποτελούν πλέον κομπάρσους αλλά άξιες συμπρωταγωνίστριες των λευκών της σταρ!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση