Το Ελληνικό κρασί –όπως βέβαια και κάθε άλλο του κόσμου- σίγουρα είναι εκτεθειμένο απέναντι σε πολλά προβλήματα, η επίλυσή των οποίων θα ενισχύσει τη θέση του και θα το καταστήσει πιο δυνατό εντός και εκτός συνόρων, με παραγωγούς και καταναλωτές να απολαμβάνουν τα οφέλη.
Φαντάζομαι ότι ο κάθε άνθρωπος που αγαπά το κρασί –από όποια πλευρά και αν το υπηρετεί – θα έχει την δική του, εξίσου σεβαστή γνώμη περί του ποιο είναι το σημαντικότερο πρόβλημα του οινοποιητικού κλάδου. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν βρίσκομαι από την οινοπαραγωγική αλλά από την καταναλωτική πλευρά (έστω και αν το κρασί αποτελεί αντικείμενο βιοπορισμού) οπότε πολλά άλλα σοβαρά προβλήματα ίσως μου διαφεύγουν. Σε κάθε περίπτωση πάντως μάλλον θα προκαλέσει έκπληξη το γεγονός ότι Νο 1 στην δική μου λίστα - και μάλιστα με διαφορά- είναι η ύπαρξη υπερβολικά πολλών ετικετών στην γκάμα των οινοποιείων. Μια ανεξάντλητη ποικιλία που στα μάτια ενός απλού καταναλωτή μπορεί να φαντάζει ευλογία, στην πραγματικότητα όμως διαλύει κάθε προσπάθεια οινοπαραγωγικής προόδου, χάραξης στρατηγικής και απόκτησης συγκριτικών πλεονεκτημάτων σε οποιαδήποτε αγορά.
Γιατί όμως το “πολλά” είναι “κακό”; Και γιατί η ύπαρξη πολλών ετικετών είναι το Covid ανάλογο του να βρίσκεσαι σε ένα μικρό δωμάτιο παρέα με άλλους 30, χωρίς μάλιστα να φοράς μάσκα; Ίσως κάποια από τα παρακάτω επιχειρήματα δώσουν εξηγήσεις και τροφή για σκέψη σε όλους μας.
Πόσες παλέτες;
Η δυνατότητα διείσδυσης σε μια μεγάλη αγορά είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους όγκους και για δεδομένο όγκο λιγότερες ετικέτες σημαίνει περισσότερες φιάλες διαθέσιμες ανά ετικέτα. Μόνον έτσι ο εκάστοτε παραγωγός μπορεί να αρπάξει μια μοναδική ευκαιρία, αλλιώς όλα θα τελειώσουν στην ερώτηση “ωραία, μου άρεσε το κρασί σου πότε μπορείς να μου στείλεις 100 παλέτες;”
Με 5 στρέμματα δεν το μαθαίνεις το σταφύλι…
Λίγες ετικέτες συνήθως σημαίνουν λίγες ποικιλίες· και λίγες ποικιλίες σημαίνουν περισσότερη ευχέρεια φύτευσης διαφορετικών κλώνων, επιλογή διαφορετικών terroir αλλά και βαθύτερη γνώση γύρω από τα μυστικά του κάθε σταφυλιού. Για να μην μιλήσουμε για τις δυνατότητες αναμπέλωσης, επιλογής των καλύτερων σταφυλιών, οργάνωσης της καλλιέργειας και του τρύγου κοκ…
Καλύτερα 1 άνθρωπος για 1 δουλειά ή 1 άνθρωπος για 10;
Ο Θανάσης Βέγγος μπορεί ακόμα μας διασκεδάζει τρέχοντας από δω και από κει κάνοντας όλες τις δουλειές αλλά δυστυχώς η παραγωγή κρασιού δεν είναι παιχνίδι. Για αυτό τα αποτελέσματα θα είναι σαφώς καλύτερα όταν η ίδια ενέργεια (αλλά και ο εξοπλισμός) μοιράζεται σε ένα κρασί παρά σε 10. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για την εμπειρία…
Ελλάδα, η χώρα που οι οινοποιοί δουλεύουν για τους γραφίστες!
Με τόσες νέες ετικέτες να κυκλοφορούν κάθε χρόνο, το παραπάνω δεν φαντάζει υπερβολή. Εντάξει για να είμαι πιο δίκαιος δουλεύουν και για τους κατασκευαστές μπουκαλιών, εκτυπωτές ετικετών, παραγωγούς φυλλαδίων και άλλους παρεμφερείς κλάδους. Αν μιλούσαμε για κυβέρνηση αυτό θα το ονομάζαμε κοινωνική πολιτική, όμως επειδή μιλάμε για κρασί μάλλον θα πρέπει να το αποκαλέσουμε οινική αυτοκτονία!
Δεν μπορώ πιο κάτω μάνα μου!
Το κρασί δεν είναι βιομηχανικό προϊόν, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι οικονομίες κλίμακας δεν εφαρμόζονται και εδώ όπως παντού. Μια καλλιέργεια, ένας τρύγος (άντε, δύο!), μια οινοποίηση, μια εμφιάλωση, μια ετικέτα, ένα μπουκάλι, ένα κιβώτιο. Πολλαπλασιάστε τα επί 15-20 και θα καταλάβετε γιατί πληρώνετε το κάθε κρασί σας πολύ περισσότερο από ότι θα έπρεπε!
Marketing; Μπορείτε να ξαναδώσετε εξετάσεις τον Σεπτέμβριο!
Φυσικά με τέτοιες συνθήκες “μπες-βγες” το marketing πάει περίπατο. Η μάλλον δουλεύει υπερωρίες για να επικοινωνήσει τις νέες ετικέτες και να πληροφορήσει την παύση άλλων. Γιατί προφανώς δεν μπορεί μόνο να προσθέτεις αλλά πρέπει και να αφαιρείς, δημιουργώντας έτσι μια κινούμενη άμμο (ή μήπως οινολάσπη;) έτοιμη να καταπιεί κάθε προσπάθεια επικοινωνίας.
Διεθνές Marketing; Η ημερομηνία για τους μετεξεταστέους είναι η ίδια με του Marketing!
Όταν κάθε οινοποιείο μιας χώρας προσπαθεί να επικοινωνήσει 10 ποικιλίες και 15 ετικέτες σε ανθρώπους που αδυνατούν ακόμα και να προφέρουν ένα Ελληνικό σταφύλι, γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί στα περισσότερα βιβλία η Ελλάδα ακόμα βρίσκεται στο κεφάλαιο “άλλες χώρες”. Ενώ αντίθετα η Αργεντινή έχει γίνει fine wine country “πουλώντας” για δεκαετίες αποκλειστικά και μόνο Malbec…
Chateau Lafite Rothschild: ΄61, ΄86, ΄96 ή ΄03;
Όσοι rappers, όσα cans και όσα koala πάνω στις ετικέτες και να επιστρατευτούν προκειμένου να προσδώσουν στο κρασί ένα trendy χαρακτήρα, αυτό θα παραμένει ένα από τα πλέον παραδοσιακά αγαθά του κόσμου. Και στις παραδόσεις ο χρόνος είναι απείρως πολυτιμότερη αρετή από την ίντριγκα του καινούργιου…Για αυτό και το Lafite Rothschild δεν έχει κυκλοφορήσει καμιά καινούργια ετικέτα για δεκαετίες!
Μα γιατί φέτος δεν πίνεται;
Φέτος δεν πίνεται γιατί η ανάγκη να δώσεις κάτι καινούργιο ή η αδυναμία του να αντισταθείς σε κάθε καλό βαρελάκι που βρέθηκε μπροστά σου υπερκέρασε κάθε ορθολογιστική σκέψη. Μέρος της οποίας είναι να εξετάσεις αν οι ρεαλιστικές συνθήκες επιτρέπουν την παραγωγή αυτού του κρασιού -σε αυτό πάνω –κάτω το επίπεδο- και του χρόνου, του παραχρόνου, του παραπαραχρόνου…
Μικρές cuvee, μεγάλα μυαλά…
Αρκούν 2 ιδιώτες, 2 εστιατόρια και 2 κάβες για να ξεπουλήσει ένας παραγωγός την νέα μικρή cuvee των 800 φιαλών. Μια εμφιάλωση που αν τα βάλει κανείς κάτω με χαρτί και μολύβι θα του έχει ξεφουσκώσει το λογαριασμό αλλά θα του έχει φουσκώσει τα μυαλά. Γιατί βέβαια ούτε θα σκεφτεί ότι το βασικό του κρασί έχει μείνει απούλητο ούτε βέβαια ότι το Μπορντολέζικο Chateau που αναφέρθηκε παραπάνω ξεπουλά 400000 φιάλες προς μερικές εκατοντάδες euro έκαστη.
Διαβάζοντας τα παραπάνω πολλοί θα βιαστούν να φέρουν ως αντίλογο παραδείγματα τύπου Penfolds, Drouhin η Chateau de Τracy. Ναι, ο πρώτος μπορεί να προσφέρει δεκάδες ετικέτες όμως παράγει πολλές εκατομμύρια φιάλες και διαθέτει δεκάδες οινολόγους και οινοποιεία· ναι ο δεύτερος μετρά πάνω από εκατό κρασιά στην συλλογή του, όμως όντας Βουργουνδός όλα προέρχονται από μόλις 3 ποικιλίες· ναι το Chateau de Tracy έχει cuvee που προέρχονται από 1 μόνον εκτάριο, όμως πέρα από την ιστορία 625 ετών όλες του οι ετικέτες “εξυπηρετούν” μια ποικιλία (Sauvignon Blanc) και ένα terroir (Pouilly Fume).
Συνεπώς αν βρήκατε κάποια από τα παραπάνω επιχειρήματα λογικά και πειστικά παρακαλώ μην κάνετε like! Αντ’ αυτού προσπαθήστε να μην απευθύνετε το ερώτημα του τίτλου ποτέ ξανά σε έναν Έλληνα παραγωγό. Θα είναι η καλύτερη οινική προσφορά στο Ελληνικό κρασί αλλά και στους ίδιους σας τους εαυτούς!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση