Ένα όμορφο mail… και σκέψεις περί κριτικής

19 Μαΐου 2021
Σίμος Γεωργόπουλος
Ο Γιώργος Διαμαντάκος από κρινόμενος γίνεται κριτής, αποδεικνύει γιατί είναι ένας κορυφαίος παραγωγός και δίνει τροφή για μπόλικη σκέψη.
  • ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ MAIL… ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | Θέματα

Τα 25 χρόνια που ασχολούμαι με την κριτική κρασιού και γεύσης  έχω τύχει κάθε είδους αντίδρασης σε άρθρα με δυσμενείς εντυπώσεις. Φυσικά τα πρωτεία της “αγριάδας” κρατά η γεύση, αγριάδα που εκφράζεται  με αγωγές που αξίωναν αποζημιώσεις €100,000, ημι- απειλητικά τηλεφωνήματα, επιστολές σε διευθυντές και αρχισυντάκτες αλλά και χάσιμο φίλων σεφ.

Στο κρασί τα πράγματα έχουν λίγο περισσότερη πλάκα, μιας και η οργή των παραγωγών περιλαμβάνει ενέργειες όπως την all time classic άρνηση σερβιρίσματος, τη πιο σουρεαλιστική άρνηση και σε φίλους/συνεργάτες, το υπέροχο σερβίρισμα μόνο των βασικών κρασιών αλλά όχι των premium (!), την παράθεση μεταλλίων και κριτικών από έγκριτους διαγωνισμούς και παγκοσμίου φήμης συναδέλφους, το στρατιωτικά ψαρωτικό “τι είσαι εσύ;”, αλλά και λογομαχίες καταμεσής του Ζαππείου.

Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά, οι σπάνιες περιπτώσεις που οι παραγωγοί όχι μόνο αποδέχονται την κριτική αλλά και την αντιμετωπίζουν ως μια πρόκληση για να γίνουν καλύτεροι.

Λίγο πριν το Πάσχα έλαβα ένα mail από τον Γιώργο Διαμαντάκο, έναν οινοποιό που αν και γνωρίζω ελάχιστα εκτιμώ ιδιαίτερα, τόσο για την σεμνότητα του –αρετή που συνήθως λείπει από αυτούς που τυγχάνουν διεθνούς αποδοχής όπως ο συγκεκριμένος- όσο και για την υψηλότατη ποιότητα της δουλειάς του. Αφορμή η μέτρια βαθμολογία που έλαβε το μοναδικό λευκό κρασί της διμελούς γκάμας του, βαθμολογία που ήρθε με δυσκολία και μετά από 3 μέρες δοκιμών με διαφορετικά ποτήρια, θερμοκρασίες αλλά και αερισμούς (όπως συμβαίνει και σε κάθε άλλη περίπτωση κρασιού το οποίο κρίνω υποδεέστερο του “αρκετά καλό”).

Παραθέτω αποσπάσματα για λόγους οικονομίας χώρου:

“Διάβασα πρόσφατα τη κριτική σας στο FNL για τη σοδειά του Πρεκνάδι 2019 και θεωρώ ότι η γενική εντύπωση που αποκομίσατε από το κρασί είναι σωστή και η τελική βαθμολογία δίκαιη. (…) στη περίπτωσή μας όμως η σπουδαία χρονιά έπεσε θύμα της αναζήτησης που γίνεται για να γνωρίσουμε τη ποικιλία. (…) Η μεγάλη διαφοροποίηση στο 2019 σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές ήταν ότι ο τρύγος έλαβε χώρα πολύ νωρίς (…).Ο βασικός λόγος ήταν ότι θέλαμε να κερδίσουμε πόντους οξύτητας (…). Όμως η γενική αίσθηση στο τελικό αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτή που περιγράφετε στη κριτική σας. Ένα κρασί δροσερό, ευχάριστο αλλά τελικά κοντό σε όλα του με κυρίαρχο το χαρακτήρα του άγουρου flavor, γιατί πολύ απλά το σταφύλι μαζεύτηκε κάπως άγουρο.

Το ΄20 δείχνει πολλά υποσχόμενο και (…) βρήκαμε την ευκαιρία να ωριμάσουμε το κρασί σε παλιό βαρέλι 500lt για εξάμηνο συνεχίζοντας την οινική αναζήτηση στο σπάνιο αυτό σταφύλι.

Θεωρώ ότι όταν κάποιος εκτίθεται στη καλοπροαίρετη κριτική με τη δουλειά του οφείλει να δέχεται τα πάντα. Δε γίνεται με 9/10 και Jazz star (σ.σ: βαθμολογία και σχόλιο από την κριτική για την δική του Νάουσα 2017) να σας λέμε ευχαριστούμε πολύ για τα κομπλιμέντα και με 6,5/10 να κάνουμε πως δεν είδαμε.”

Τα παραπάνω δεν παραθέτονται για ως απόδειξη της οινοκριτικής μου ικανότητας αλλά ως παράδειγμα για την αντιμετώπισή κάθε ανάλογης περίπτωσης από την πλευρά του κρινόμενου. Δυστυχώς οι περισσότεροι παραγωγοί θεωρούν ότι τα κρασιά είναι παιδιά τους και όχι ένα προϊόν· μια αντίληψη που μπορεί να  ακούγεται ρομαντική, γλυκιά ή ακόμα  και περφεκτιονιστική, ωστόσο στην πράξη αποκλείει κάθε είδους κριτική. Γιατί σχεδόν όλοι οι γονείς τείνουν να παραβλέπουν είτε τα λάθη των παιδιών τους είτε την δική τους ευθύνη για αυτά. Επιπρόσθετα το κρασί είναι ένα προϊόν το οποίο δυστυχώς δεν μπορεί να αντιγραφεί, αφού τίποτα –και δεν αναφέρομαι μόνο στο σταφύλι- σε μια οινοποίηση δεν είναι το ίδιο με μια προηγούμενη ή με την επόμενη.

Ως εκ τούτου η αποτυχία είναι αναπόφευκτο μέρος του παιχνιδιού, με την συνειδητοποίηση και την αποδοχή της να είναι απαραίτητες για την δημιουργία σπουδαίων κρασιών. Άλλωστε, ακόμα και αναγνωρίσουμε στον κάθε κρίνοντα τις αγνότερες των προθέσεων, η ουσία παραμένει και λέει ότι το 6,5/10 -ως υποκειμενική κρίση- μπορεί να είναι  λανθασμένο, όμως το ίδιο ισχύει και για το 9/10! Ως εκ τούτου, ο ίδιος ο παραγωγός πρέπει να είναι αυτός που θα επωμιστεί τον ρόλο του αυστηρότερου κριτή του εαυτού του.

Ακόμα θυμάμαι τον μεγάλο Christian Moueix να “θάβει” ενώπιον μιας κατάμεστης αίθουσας το δικό του εκπληκτικό (κατά την ταπεινή μου γνώμη) Chateau Lafleur Petrus και να απολογείται για τα λάθη που έγιναν σε εκείνη την συγκεκριμένη χρονιά. Ίσως κάποιοι παραγωγοί σκεφτούν ότι επειδή είναι ο Moueix, ε για αυτό έχει την άνεση να κάνει –εκ του ασφαλούς- μια τέτοια κριτική. Εγώ πάντως στην θέση τους θα σκεφτόμουνα ότι επειδή κάνει μια τέτοια κριτική ε για αυτό είναι ο Moueix!

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση