Δικαιούται η Ελλάδα να αξιώνει 100+ euro;

31 Αυγούστου 2022
Σίμος Γεωργόπουλος
Ολοένα και περισσότερα εγχώρια κρασιά φλερτάρουν με τριψήφιες τιμές, είναι όμως το Ελληνικό κρασί “up to the task”;
  • ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΑΞΙΩΝΕΙ 100+ EURO; | Θέματα

Τα 100€ είναι δίχως αμφιβολία ένα ψυχολογικό όριο για κάθε κρασί του παγκόσμιου αμπελώνα. Ναι εντάξει, υπάρχουν φιάλες στην πιάτσα –ιδιαίτερα την χρηματιστηριακή –που καυχιόνται ακόμα και 3 επιπλέον μηδενικά όμως το πέρασμα από την διψήφια στην τριψήφια τιμή θέτει ένα κρασί σε μια ελίτ κατηγορία. Και αυτή μπορεί παγκοσμίως να αριθμεί πολλές χιλιάδες μέλη αλλά δεν παύει να είναι μια ελίτ, που προσδίδει ύψιστο κύρος και υπερηφάνεια τόσο στον παραγωγό όσο και στην ίδια την χώρα από την οποία προέρχεται.

Σε αυτή την παρέα εισέρχονται όλο και περισσότερα ελληνικά κρασιά, γεγονός που  εγείρει ερωτήματα σαν αυτό του τίτλου, με τις απαντήσεις να είναι από εξαιρετικά απλές έως και εξαιρετικά πολύπλοκες, ανάλογα με την ακριβή διατύπωσή τους.

Αν θέλουμε να είμαστε κυνικοί η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Ναι, σε μια ελεύθερη οικονομία καθένας μπορεί να ζητάει όσο θέλει για ό,τι θέλει, με το κρασί να μην αποτελεί εξαίρεση.

Τι γίνεται όμως αν κάποιος θεωρεί ως προϋπόθεση για την όποια κουβέντα ότι ένα τέτοιο κρασί θα  πρέπει να είναι ικανό να πουλήσει και καμιά φιάλη, την ίδια στιγμή που θα τεθεί και  ενώπιον ενός παγκόσμιου ανταγωνισμού; Εκεί τα πράγματα φαντάζουν πολύ δύσκολα, ιδιαίτερα όταν στην διεθνή αγορά υπάρχουν κρασιά ανάλογης τιμής που απολαμβάνουν κύρους, φήμης και ιστορίας που καμία Ελληνική ετικέτα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.

Ωστόσο ακόμα και έτσι η άποψή μου είναι ότι όχι μόνον  η Ελλάδα δικαιούται να αξιώνει 100+ euro αλλά πρέπει και να το πράξει! Γιατί αν η ίδια δεν διεκδικήσει τέτοια ποσά. κανένας δεν πρόκειται να της τα χαρίσει! Φαντάζει άσχετο αλλά όπως ένα μαγαζί δεν πρόκειται ποτέ να είναι έτοιμο αν δεν ορίσει κάποια ημερομηνία για τα εγκαίνια έτσι και ένα κρασί ποτέ δεν θα επιτύχει μια υψηλή τιμή αν δεν δηλώσει “παρών” για αυτό. Εκτός αν ξέρετε πολλά κρασιά που να ξεκίνησαν από τα 15€ και τώρα να κοστίζουν 150…

Φυσικά όταν κάποιος θέτει μια τέτοια τιμή  το προϊόν του θα πρέπει να διαθέτει προσόντα ξεχωριστά και η ύψιστη ποιότητα-σε αντίθεση με αυτό που οι περισσότεροι νομίζουν- δεν είναι ένα από αυτά! Εντάξει, προφανώς τα  κρασιά αυτής της κατηγορίας θα πρέπει να είναι πολύ καλά κρασιά, όμως από ένα επίπεδο και πάνω η ποιότητα μέσα στην φιάλη αντιπροσωπεύει ένα μικρό μόνο μέρος της αξίας τους. Άσε που η Ελλάδα νομίζω ότι διόλου δεν υπολείπεται σε αυτό τον τομέα, τουλάχιστον σε σχέση με την συντριπτική πλειοψηφία του ανταγωνισμού.

Όμως υπολείπεται σε πολλά άλλα όπως το οινικό κύρος, την παράδοση, το σωστό marketing ή την δραστηριοποίηση στην χώρα μας μυθικών παραγωγών του εξωτερικού που θα έστρεφαν τα φώτα του οινικού κόσμο πάνω μας. Επιπρόσθετα η εμμονή των οινικών φορέων να  εξισώνουν το κακό με το άριστο ώστε να μην δυσαρεστήσουν κανένα στερεί ένα μεγάλο όπλο υπεραξίας από το Ελληνικό κρασί. Γιατί αν τα Grand Cru της Βουργουνδίας ή τα Chianti Classico Gran Selezione επιτυγχάνουν τόσο υψηλές τιμές είναι γιατί ανάμεσα σε αυτά και στα απλά Bourgogne και Chianti υπάρχουν επισήμως καθορισμένες ποιοτικές διαφορές. Τέλος, δεν μπορεί να μην αναφερθεί το (ειρωνικό!) γεγονός ότι τα περισσότερα πραγματικά σπουδαία και καταξιωμένα στο εξωτερικό ονόματα δεν διαθέτουν καμία τόσο ακριβή ετικέτα, αφήνοντας την “εκπροσώπηση” της χώρας μας σε λιγότερο αναγνωρίσιμους ή σεβαστούς παίχτες.

Έστω και έτσι όμως η χωρά μας έχει να πατήσει σε πολλές παγκόσμιες μοναδικότητες που διαθέτει, από το μοναδικό Σαντορινιό terroir μέχρι τον αξιοζήλευτο θησαυρό των γηγενών ποικιλιών της.

Προφανώς ένα super- premium τιμολογιακό παιχνίδι θα έχει και τους ηττημένους του, κάτι το οποίο ήδη αποδεικνύεται με την έλλειψη συνέχειας που χαρακτηρίζει πολλά από τα κρασιά της κατηγορίας. Γιατί πόσα κρασιά ξέρετε που να κοστίζουν ακόμα και πάνω από 50€ και να διέπονται από μια συνέχεια στην κυκλοφορία τους; Προφανώς όλοι μας έχουμε ακούσει δικαιολογίες του τύπου “παράγεται μόνο τις εξαιρετικές χρόνιες” όμως κατά βάθος ξέρουμε ότι πολλές  από αυτές τις ετικέτες  κυκλοφόρησαν μόλις μια χρονιά είτε διότι δεν πούλησαν είτε διότι ο παραγωγός δεν φρόντισε να δημιουργήσει το υπόβαθρο  για μια διαχρονική παρουσία τους.

Παρόλα αυτά οι πιο σοβαρές προσπάθειες δείχνουν ικανές να κερδίσουν το παιχνίδι, όπως το έχουν πράξει χώρες σαν την Αργεντινή και τη Νότιο Αφρική που δεν απέχουν και πολύ από την Ελλάδα. Και στην διεθνή αγορά πάντα θα υπάρχουν μεγάλα ψάρια, πεινασμένα και έτοιμα να τσιμπήσουν. Όμως δεν πρόκειται ποτέ να πιάσεις ένα μεγάλο ψάρι αν δεν δολώσεις και ένα μεγάλο ψάρι!

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση