Ο Gerard Bertrand αποτελεί τον ορισμό της τόλμης και γοητείας. Σε προσωπικό επίπεδο αυτό είναι απολύτως εμφανές, αφού ο πανύψηλος Gerard διαθέτει αδιαμφισβήτητη ομορφιά αρτυσμένη με την αρρενωπότητα και το flair που διαθέτει ένας πρώην παίχτης του rugby.
Όμως εκτός από την τόλμη που απαιτεί η ενασχόληση με το πιο “αντρικό” όλων των αθλημάτων απέδειξε και την οινοπαραγωγική του τόλμη, αφού από το 1987- οπότε και ανέλαβε την διαχείριση του Chateau de Villemajou (φωτό παρουσίασης άρθρου) μετά από τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του- δημιούργησε μια αυτοκρατορία 15 εντυπωσιακών κτημάτων στο Languedoc Roussillon και ανύψωσε το κύρος της ”δευτεροκλασάτης” οινικά Νότιας Γαλλίας σε πρωτάκουστα επίπεδα.
Από το 2002 στο ταξίδι του άρχισε να χρησιμοποιεί …βιοδυναμικά εισιτήρια, αφού η μύησή του (για θεραπευτικούς σκοπούς) στην ομοιοπαθητική τον έφερε σε επαφή με τις αντιλήψεις του Rudolf Steiner· και του έδωσε την ευκαιρία να εφαρμόσει τις θεωρίες του πρώτα στο Domaine Cigalus και κατόπιν στα περισσότερα από τα κτήματά του.
Μετά από καιρό είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω ξανά συγκεντρωμένα αρκετά από τα κρασιά του σε μια παρουσίαση με τίτλο “How biodynamics magnifies the expression of a terroir”. Φυσικά και όλα τους προέρχονταν από τα κτήματα του που πλέον έχουν υιοθετήσει την βιοδυναμική προσέγγιση δίνοντας έτσι μια καλή (θεωρητική) ευκαιρία για να διαπιστώσει κανείς τις διαφορές 7 διαφορετικών terroir διεσπαρμένων σε μια μεγάλη περιοχή που εκτείνεται από το Montpellier έως την Carcassonne.
Ο “χορός των αστεριών” άνοιξε με το Chateau la Sauvageonne (φωτό κάτω), La Villa 2017 (8,5/10), ένα ροζέ που το Drink Business ανακήρυξε ως το καλύτερο του κόσμου. Προφανώς και θα διαφωνήσω σφόδρα, ωστόσο το μερικώς οινοποιημένο σε βαρέλι La Villa είναι ένα εξαιρετικό ροζέ με γλυκιά μύτη λουλουδιών, καλαμποκιού και δρυός. Η δύναμη πάντως αυτού του blend λευκών και ερυθρών σταφυλιών είναι το στόμα, το οποίο συνδυάζει λιπαρότητα με υπέροχη οξύτητα σε ένα σύνολο για 3ετία.
Το Cigalus στο Corbieres ήταν το πρώτο που ξεκίνησε την βιοδυναμική καλλιέργεια και εκτός από οικία της οικογένειας Bertrand είναι και πηγή ενός ασυνήθιστου λευκού blend Chardonnay, Viognier και Sauvignon Blanc. Το Cigalus Blanc 2014 (7,5/10) ωριμάζει σε βαρέλι για 7-8 μήνες και το βροντοφωνάζει με βούτυρο, ξηρούς καρπούς και μέλια. Είναι βέβαια πυκνό στην μύτη και αρκετά μακρύ στο στόμα, όμως υποφέρει από την υπερβολική δρυ και την έλλειψη δροσιάς.
Τα 500 μέτρα δεν αποτελούν μόνο ένα καλό υψόμετρο για το καταφύγιο των αετών αλλά και του Pinot Noir! Οι πρώτοι δίνουν το όνομά τους στο κτήμα ενώ το δεύτερο τον καρπό του για το Domaine de L’ Aigle Pinot Noir 2015 (7/10). Με ελάχιστη βιολέτα και περισσότερο γρασίδι αλλά και σολομό(!) στην μύτη, το ωριμασμένο για 1 χρόνο σε βαρέλι ερυθρό δείχνει πιο Pinot στο στόμα. Όμως μαζί με την ελαφράδα και την φρεσκάδα του flavor έρχεται και μικρή γευστική διάρκεια αλλά και πολλές τανίνες.
Οι τελευταίες είναι κοινός τόπος και στο Cigalus Rouge 2016 (8/10), όμως εδώ υποστηρίζονται από έντονο, πυκνό φρούτο που γεμίζει το ποτήρι με αρώματα λίλιουμ, μαρμελάδας μαύρων φρούτων, μελανιού και αίματος. Η θέρμη του αλκοόλ αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του, ωστόσο μια μετάγγιση θα αναδείξει στο μέγιστο αυτό το αφιλτράριστο κρασί που σίγουρα θα ικανοποιήσει τους οπαδούς του robust στυλ.
Όσοι πάντως είναι οπαδοί της απόλυτης πυκνότητας θα ενθουσιαστούν από το Chateau de Villemajou 2015 (8,5/10), ένα δυναμίτη από το Corbieres που επί το πλείστον βασίζει την δύναμή του σε 80χρονα αμπέλια Carignan και 30χρονα Syrah. Αν και εκφράζει την επιτομή της νεοκοσμικής υπερωριμότητας, το κρασί του κτήματος από το οποίο ξεκίνησε ο εμβληματικός οινοποιός διαθέτει μάκρος και τανική δομή για μια 10ετία.
Το Chateau d’ Hostitalet 2016 (7,5/10) προέρχεται από το νότιο La Clape, το οποίο αποτελεί προέκταση των Πυρηναίων. Τυπικό Syrah, Grenache, Mourvedre blend, διαθέτει πυκνό μαρμελαδέ μαύρο φρούτο και πολλές βαλσαμικές νότες. Η γλύκα συνεχίζεται υπερβολικά και στο στόμα, το οποίο είναι πολύ βαρύ και τανικό.
Το Clos d’ Ora είναι ο πιο ξεχωριστός για τον GΒ τόπος και το κρασί που παράγεται από εκεί δεν είναι μόνο το καμάρι του αλλά και ένα από τα ακριβότερα κρασιά της νότιας Γαλλίας. Το Clos d’ Ora 2015 ( 6,5/10) αρχικά εντυπωσιάζει με την ένταση και την συμπύκνωση των αρωμάτων της εστέβας και του μαύρου φρούτου. Όμως αυτός ο δυναμίτης είναι υπερβολικά στυφός και υπερώριμος, ενώ από την άλλη δεν διαθέτει το μάκρος άλλων κρασιών του. Αντίθετα το τελευταίο το πράττει θριαμβευτικά το Clos d’ Ora 2012 (9/10), ένα πυρηνικό εργοστάσιο ιβίσκου, ώριμων μαύρων φρούτων και δέρματος που εκφράζει την γλυκόπιοτη πληθωρικότητα στον ύψιστο βαθμό.
Για μια ακόμη φορά ήταν το βολκανικό κτήμα του Larzac αυτό του οποίου το κρασί με κέρδισε. Το Chateau la Sauvageonne 2015 (8,5/10) βάζει και λίγο Carignan στο κλασικό SGM μείγμα και το αποτέλεσμα είναι –παρά την αγριάδα του –υπέροχο. Το φρέσκο φρούτο και τα λουλούδια δεν σκεπάζονται από το βαρέλι και προσφέρονται απλόχερα και πυκνότατα, το στόμα είναι πληθωρικό αλλά όχι αλκοολικό και το flavor υπενθυμίζει για ώρα την καταγωγή του.
Η σημαντική επίδραση του Gerard Bertrand στον τρόπο που βλέπουμε τα κρασιά αυτού του κομματιού της Γαλλίας δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Ούτε βέβαια και η βιοδυναμική του προσέγγιση, που μπολιάζει όλα τα κρασιά του με εντυπωσιακή πυκνότητα και εντάσεις. Όμως η νεοκοσμική αντίληψη που αυτά εκφράζουν με υπερωριμότητα, έντονο βαρέλι, σκληρές τανίνες και τονισμένο αλκοόλ δίνει μια στην καρδάρα με το terroir στερώντας την δυνατότητα σε όλους αυτούς τους υπέροχους τόπους στους οποίους δραστηριοποιείται να εκφράσουν την μοναδικότητά τους.
Αν επομένως αναζητάτε πληθωρικά κρασιά γυμναστηρίου, τότε το σύμπαν του Gerard Bertrand θα σας προσφέρει μια μοναδική συναστρία. Αν όμως ψάχνετε την Γαλλική φινέτσα και το gout de terroir τότε η γκάμα του μάλλον θα σας θυμίσει total eclipse of the moon…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση