Η Λημνιώνα του Ζαφειράκη είναι ο φέρελπις των ελλην...οινικών γηπέδων.

18 Μαΐου 2016
Μακρυωνίτου Νικολέτα
Το υψηλό επίπεδο της με κάνει κι απορώ. Γιατί ο Ζαφειράκης παίζει μπάλα χωρίς αντίπαλο;


Μονοποικιλιακή Λημνιώνα υπάρχει ακόμα μια (πολύ ενδιαφέρουσα από το κτήμα Θεόπετρα), τουλάχιστον που να παράγεται σε ποσότητες άξιες αναφοράς. Κι είναι να απορεί κανείς, γιατί οι οινοποιοί σνομπάρουν αυτή τη win win ποικιλία. Ίσως δυο παραδείγματα της οινοποιητικής της δύναμης να μην αρκούν για να την κατατάξουν στα τσικό, αρκούν όμως για να βρεθούν περισσότεροι που θα την βάλουν στο μικροσκόπιο και θα την μελετήσουν σοβαρά. Ο οινοποιός και οινολόγος Χρήστος Ζαφειράκης που παράγει στον Τύρναβο, μεταξύ άλλων, ένα εξαίσιο, μεστό και στιβαρό Chardonnay, κι ένα πιπεράτο Syrah, αμφότερα με brand name το τοπωνύμιο της περιοχής "Παλαιόμυλος", έχει στα χέρια του μια ελληνική ποικιλία, που αν και οινοποιείται σε χαρμάνια με άλλες, κυρίως διεθνείς ποικιλίες, δεν την βλέπουμε συχνά σε μονοποικιλιακή εμφάνιση. 

Το σπουδαιότερο προσόν στην περίπτωση της Λημνιώνας, είναι πως τα χαρακτηριστικά της είναι ακριβώς αυτά που επιτάσσουν οι νέες τάσεις παγκοσμίως. Λεπτότητα, φινέτσα, μεταξένια νοστιμιά, ενώ κι η οινοποίησή της γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδεικνύονται το φρούτο και το terroir. Απαλά αρώματα κερασιών και βατόμουρων, που πλαισιώνονται από λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις μπαχαρικών και ξύλου. Γευστικότατο στόμα, που κερδίζει τις εντυπώσεις συγκριτικά με τη μύτη, ζουμερό, με τανίνες δουλεμένες υπέροχα, με την οξύτητα να πουσάρει το φρούτο, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τη δρυ και τα πιπέρια.  

Η χρονιά που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή είναι του 2012, όμως είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω επίσης τη Λημνιώνα του `09 και του `11, που επιδεικνύουν μια εντυπωσιακή ζωντάνια κι αποδεικνύουν την ικανότητα του κρασιού να ωριμάζει όμορφα και μεγαλώνοντας να γίνεται ένα σπουδαίο κρασί, με πολύ ξεχωριστό χαρακτήρα. Στην αγορά θα δυσκολευτείτε να βρείτε παλιότερες χρονιές, λόγο της περιορισμένης παραγωγής του, αν όμως τα καταφέρετε δοκιμάστε το μαζί με μικρά πουλερικά, όπως ορτύκια και μπεκάτσες, μαγειρεμένα με φίνες σάλτσες, ελαφρώς μπαχαρένιες. Τη τρέχουσα χρονιά, του 2012 απολαύστε την μαζί με κρεατικά, όπως βοδινό ή κατσίκι, μαγειρεμένα με όχι ιδιαίτερα πικάντικες σάλτσες. Προσωπικά θα μου άρεσε και με ένα ζουμερό, ψητό τόνο, ενώ μου ταίριαξε πολύ καλά και με casual food. Το συνδύασα με κεφτεδάκια μπαχαρένια, με μικρές φλογέρες με πικάντικη γραβιέρα Κρήτης και με μια πίτσα στην οποία έδωσα ιδιαίτερη έμφαση στα μανιτάρια, πράγμα που έδεσε υπέροχα τη γήινη, συμπυκνωμένη γεύση τους, με την σπιρτάδα του κρασιού.        

Πίτσα ριγανάτη με αποξηραμένα και φρέσκα μανιτάρια

Όταν θέλω ζυμάρι για πίτσα και δεν έχω χρόνο να το ετοιμάσω, ζητάω από τον φούρνο στη γειτονιά μου να μου κρατήσει άψητη μια μπάλα ζύμης ψωμιού, στην ποσότητα που θέλω ή και λίγο παραπάνω που το βάζω στη κατάψυξη. Ύστερα το μόνο που έχω να κάνω είναι να πασπαλίσω τη ζύμη με λίγη ξερή ρίγανη (για άρωμα), να την ανοίξω με τον πλάστη, όσο χοντρή θέλω και να τοποθετήσω επάνω τα υλικά. Για 800γρ. ζυμάρι πίτσας (φτιάχνεται με 500γρ. αλεύρι δυνατό, 7γρ. ξηρή μαγιά, 300ml. χλιαρό νερό, 1 πρέζα ζάχαρη και 1 πρέζα αλάτι), ετοιμάζουμε 200γρ. (ή περισσότερη και την φυλάμε στο ψυγείο) απλής σάλτσας ναπολιτάνας με μπόλικο σκόρδο. Μουλιάζουμε για 20 λεπτά σε χλιαρό νερό 1/2φλ. αποξηραμένα μανιτάρια ανάμικτα και κόβουμε σε λεπτές φέτες 500γρ. φρέσκα μανιτάρια (ότι βρούμε στο σούπερ μάρκετ, ακόμα καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε ποικιλία). Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε 2 κ.σ. ελαιόλαδο και σοτάρουμε σε δυνατή φωτιά τα ξερά (στραγγισμένα) και τα φρέσκα μανιτάρια, μαζί και μια σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένο, μέχρι να εξατμιστούν τα υγρά τους, κι αλατοπιπερώνουμε. Ανοίγουμε το ζυμάρι σε 2 μεγάλες ή 4 μικρότερες πίτσες και μεταφέρουμε το ανοιγμένο φύλλο σε λαδωμένο ταψί ή καλύτερα σε ταψί επενδυμένο με λαδόκολα. Απλώνουμε όση σάλτσα μας αρέσει επάνω στο ζυμάρι, προσθέτουμε αν θέλουμε μια πιπερίτσα τσίλι ψιλοκομμένη και καλύπτουμε με 120γρ. παρμεζάνα τριμμένη (ή και παραπάνω αν θέλουμε πιο τυρένια γεύση). Αραδιάζουμε πάνω από το τυρί τα μανιτάρια χωρίς πολλά υγρά και πασπαλίζουμε με 80γρ. μοτσαρέλα τριμμένη. Ψήνουμε στο φούρνο στους 250C για 7 με 10 λεπτά, μέχρι να λιώσει το τυρί και να ροδίσει ελαφρά. Αν θέλουμε, ραντίζουμε τη πίτσα με 2, 3 σταγόνες ελαιόλαδο τρούφας μόλις την βγάλουμε από το φούρνο.

Εναλλακτικά δοκιμάστε την πίτσα με ένα οποιοδήποτε φινετσάτο ερυθρό κρασί σας αρέσει, δίχως έντονες τανίνες, μεγάλη παλαίωση ή έντονο βαρέλι. Καλή επιλογή είναι το Μούχταρο από το Κτήμα Μουσών, το Sole από τη Βιβλία Χώρα, ο Αδάμαστος του Τσάνταλη, το Πειραματικό Syrah του Μπουτάρη από τον αμπελώνα της Ρωξάνης Μάτσα. Αν προτιμάτε ροζέ, γίνεται. Δοκιμάστε ένα ροζέ με σπιρτάδα κι αρρενωπότητα, όπως το ροζέ Ξινόμαυρο του Αρβανιτίδη, ο Λαμπαδίας του Μερκούρη, και σίγουρα θα σας φανεί ενδιαφέρον κι ο συνδυασμός  με την ροζέ εκδοχή της, περί ου ο λόγος, Λημνιώνας του Ζαφειράκη!


Φωτογραφίες: Μαριάννα Ρούσσου


Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση