Λυρικό διήμερο στο Μιλάνο και τη Scala

Από μόνο του το όνομα La Scala μου προκαλούσε πάντα δέος και αν γυρίσω πίσω το χρόνο 25-30 χρόνια ένα μεγάλο μέρος των συζητήσεων με τον πατέρα μου ήταν σχετικά με τις νέες παραστάσεις που ανέβαιναν κάθε χρόνο στον "ιερό" αυτό χώρο της λυρικής τέχνης. Από την τελευταία ανακατασκευή της (2004) και μετά δεν περνά χρονιά που να μην (κατα-)πιέσω την Μαρίλυ μου να περάσουμε από τουλάχιστον μια παράσταση. Έτσι έγινε και προ μερικών ημερών (11.03.2017). Μια παράσταση της Traviata, μετά από αρκετά χρόνια που είχε να ανέβει στη Scala, μας τράβηξε το ενδιαφέρον. Αφού αναλώσαμε δυνάμεις και χρόνο για να βρούμε εισιτήρια κοντά στην ορχήστρα, όπως έκαναν και μερικοί συμπατριώτες μας που ευτυχώς δεν έχουν καταβληθεί από τη λυρική ένδεια της χώρας μας, (ξανα-)ζήσαμε μια ακόμη ανεπανάληπτη βραδιά.

Στους βασικούς ρόλους ήταν κορυφαίοι συντελεστές: ως Violetta Valery η ρωσίδα υψίφωνος Anna Netrebko που αν και δεν τη λες coloratura παραταύτα έδωσε recital ερμηνείας ιδίως στην άρια "addio del passato",

ως Alfredo Germont ο νεαρός ιταλός τενόρος Francesco Meli και δίπλα τους ως Giorgio Germont ο μεγάλος από κάθε άποψη ιταλός βαρύτονος Leo Nucci σε ηλικία 75 ετών παρακαλώ. Την παράσταση διεύθυνε ο ζωντανός θρύλος της Scala, ο "Papa Santi", πιο απλά ο maestro Nello Santi σε ηλικία 85 ετών. Κάθε φορά που ξαναβλέπω τον "πάπα" αυτόν της ορχήστρας να ανεβαίνει να διευθύνει τη φιλαρμονική της Scala ένα ρίγος με διαπερνά και αναλογίζομαι τις εποχές που κάτω από την μαγική του μπαγκέτα υποτάσσονταν καλλιτέχνες όπως η Callas, η Tebaldi, η Freni...

Η μαγική αυτή βραδιά δεν θα είχε βέβαια κανένα ενδιαφέρον αν δεν είχαν προηγηθεί και ακολουθήσει ορισμένα προαπαιτούμενα: εξάλλου για το Μιλάνο μιλάμε...

Πρώτα από όλα, λίγα επιλεκτικά (αλλιώς ξεφεύγει ο προϋπολογισμός) ψώνια. Ωραίες pochettes βρίσκει κανείς στη ναπολιτάνικη Marinella (viaManzoni) που έκλεισε 100 χρόνια ζωής φέτος, και χειροποίητες πλισέ γραβάτες στον κορυφαίο Stefano Ricci στο flagstore της via Gesu.

Αλλά επειδή νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, ούτε ακούει όπερα, οι στάσεις μας για φαγητό ήταν όπως πάντα πολλές, χωρίς να μπορούμε να ξεχωρίσουμε πια από όλες ήταν πιο πετυχημένη. Lunch την Παρασκευή 10.03. με έναν φωτεινό ήλιο και 23 βαθμούς στον προαύλιο χώρο του αυθεντικού Salumaio di Montenapoleone στη via di Santo Spirito. Δοκιμάσαμε, και προτείνω να μην το χάσει όποιος βρεθεί εκεί, ένα κορυφαίο risotto con zucca e castelmagno (ναι για να μην μείνετε με την απορία, είναι μια ανεπαίσθητη παραλλαγή του Risotto Milanese χωρίς σαφράν) και fetuccine con porcini freschi (όχι αποξηραμένα όπως συμβαίνει στη "κακέκτυπη" εκδοχή που απαντάται συχνά στα καθ` ημάς συνώνυμα και μή "ιταλικά" εστιατόρια). Την πάστα τη συνοδεύσαμε με το εξαιρετικό Bellavista, vino spumante από την Franciacorta.

Αφού πήραμε μερικές ανάσες από το περπάτημα που είχε πολλές στάσεις σε μαγαζιά (είπαμε Μιλάνο!!), αποφασίσαμε να αλλάξουμε ρεπερτόριο το βράδυ και, αντί να πάμε σε ιταλικό, δοκιμάσαμε το Nobu μετά το re-opening. Κατάλογος διπλάσιος σε επιλογές σε σχέση με τα δικά μας Matsuhisa και νομίζω πολύ πιο προσιτός οικονομικά. Δοκιμάσαμε και ξεχωρίσαμε, μεταξύ άλλων, τη σαλάτα αστακού με κινόα και αγγούρι, τα tacos με ωμό και ψημένο wagyu beef, τα συγκλονιστικά σουβλάκια σωλομού peruvian style με anticucho sauce, τα ψητά χτένια με wasabi pepper sauce και βέβαια τα signature rolls με 5 διαφορετικά ψάρια. Τα παραπάνω συνοδεύτηκαν με ένα λευκό Elena Walch sauvignon του 2016 σε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τιμή (35 ευρώ).

 Οι δεύτερες 24 ώρες στο Μιλάνο μας έδωσαν, εκτός από τη μουσική ευχαρίστηση, την ευκαιρία να επισκεφτούμε για μεσημεριανό ένα εξαιρετικά καλαίσθητο εστιατόριο στο τέρμα της Corso Venezia μετά τον κήπο του Μιλάνου: πρόκειται για το "Mimmo". Εξαιρετική εσωτερική αισθητική και διακόσμηση, μεγάλη λίστα κρασιών και, μεταξύ άλλων, προσφέρει την πιο βουτυράτη cotoletta alla milanese που θα βρείτε στο Μιλάνο. Τιμές πάρα πολύ λογικές (75 ευρώ το ζευγάρι με 2 ποτήρια κρασί) και service υποδειγματικό. Αξίζει πάντως κανείς να το επισκεφτεί βράδυ με προηγούμενη κράτηση, ενώ όλη η περιοχή που βρίσκεται γύρω από το Mimmo έχει πολλά μικρά εστιατοριάκια με έμφαση στα panini. 

Το βραδινό μας, πάντα δύσκολο όταν είναι μετά την όπερα, είχε κανονιστεί στο παρακείμενο Marchesi. Προσφέρει ένα απλά συμπαθητικό φαγητό, ενώ συμφωνήσαμε και οι δυο μας ότι κορυφαία επιλογή after opera παραμένει η trattoria "Il Coriandolo" στη viadell’Orso, που βρίσκεται χωροταξικά δύο τετράγωνα πίσω από τη Scala.  Γενικά, τούτη τη φορά, αποφύγαμε τα αστεράτα εστιατόρια όπως το Cracco (ναι αυτού του chef που θήτευσε δίπλα στον Marchesi, τον Ducasse και στην Enoteca Pinchiorri και κατέχει πια 2 αστέρια michelin) ή το Alice (για ψαροφαγία μέσα στο Eataly), που ναι μεν είναι πολύ ενδιαφέρουσες επιλογές, αλλά κατά τη γνώμη μας δεν έχουν την απαραίτητη charme που απαιτεί ένα μουσικό διήμερο στο Μιλάνο, όποτε επιφυλάσσομαι να σας γράψω γι` αυτά σε ένα προσεχές αμιγώς γευσιγνωστικό report. 

Το διήμερο τέλειωσε πολύ πιο γρήγορα από όσο ελπίζαμε και δεν προλάβαμε να περάσουμε μια βόλτα από το καλύτερο street food του Μιλάνου που είναι τα περίφημα panzerotti του Luini στη via Santa Radegonda δίπλα από το πολυκατάστημα Il Rinascente. Τα panzerotti είναι, αν μπορώ να τα περιγράψω κάπως, μια ιταλική εκδοχή του πιροσκί με κορυφαίο όλων αυτό με mozzarella, βασιλικό και ντομάτα. Την πεζοδρομιακή αυτή έλλειψη μας κάλυψε την Κυριακή το μεσημέρι η pasticceria Marchesi στη via Montenapoleone με τα βουτυράτα brioche με prociutto cotto και κατσικίσιο τυρί που τα φάγαμε όρθιοι, καθώς έπρεπε να φύγουμε για το αεροδρόμιο για να επανέλθουμε στην πραγματικότητα...