Cesare Attolini

Από τις αρχές του 20^ου αιώνα μέχρι και το 1930, η Ναπολιτάνικη αισθητική αποτελούνταν από ένα μείγμα αγγλικού, γαλλικού και ισπανικού στυλ και η Νάπολη ήταν μια από τις πιο κομψές πόλεις της Ιταλίας. Το αποτέλεσμα αυτού, ήταν να οδηγηθεί στην ανάπτυξη της κατασκευής καλοραμμένων ρούχων και τη δημιουργία μιας τάξης ειδικευμένων ραφτών με αυστηρή εκπαίδευση ώστε να ικανοποιούν τα γούστα των ηγετών της εποχής. Στην πραγματικότητα, αυτές τις τρεις δεκαετίες, το ναπολιτάνικο στυλ σε πείσμα του διαφορετικού κλίματος και του αυστηρού στυλ, είχε αποκτήσει ομοιότητες κυρίως με το ντύσιμο των Βρετανών.

Ο Vincenzo Attolini, ένας νεαρός ράφτης που πίστευε ότι ο καλός τεχνίτης είναι εκείνος που δημιουργεί σωστά ρούχα για ατελή σώματα, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Έτσι λοιπόν, σχεδίασε ένα σακάκι με απίστευτη τελειότητα και λεπτομέρειες με εντελώς διαφορετικά φινιρίσματα από ότι συνηθίζονταν μέχρι τότε. Δημιούργησε μια σιλουέτα με πιο λεπτή μέση, μανίκι μακρύτερο, και ελάχιστο όγκο στους ώμους, σε αντίθεση με ότι κυκλοφορούσε στην τότε αγορά. Ένα σακάκι που μέχρι και τη δεκαετία του εξήντα, θεωρούνταν ακόμα εναλλακτικό και τελικά καθιερώθηκε ως πρότυπο στη δεκαετία του `90. Το μυστικό του Vincenzo ήταν βασικά η αφαίρεση των περιττών λεπτομερειών, αφήνοντας μόνο εκείνες, τις απαραίτητες που καθιστούσαν το ένδυμα ελαφρύ και εύκαμπτο σχεδόν σαν πουκάμισο. Το αφοπλιστικό επίπεδο απλότητας της κατασκευής, έκανε κυριολεκτικά το βρετανικό στυλ, να μοιάζει βγαλμένο βαθιά από το παρελθόν.

Κανένας ράφτης δεν υπήρξε τόσο τολμηρός τα προηγούμενα χρόνια. Ένας επαναστάτης στην ανδρική ένδυση της Ιταλίας, την ίδια περίοδο που στις εικαστικές τέχνες της χώρας, είχε επέλθει η έλευση του φουτουρισμού και η αποθέωση ενός από τους κυριότερους εκπροσώπους του, του Umberto Boccioni. Αυτό που δημιούργησε ο νεαρός Vincenzo δεν ήταν μόνο η ευκαιρία για νέα πρακτικότητα, μια λυτρωτική ελαφρότητα, αλλά και μια εντελώς ενισχυμένη εικόνα του ανθρώπου και των πραγματικών του αναγκών. Το ψαλίδι του, ήταν ικανό να δημιουργήσει θαυμαστές κοπές και ασυνήθιστα μέχρι τότε σχήματα στις τσέπες, τα μανίκια και τα πέτα του σακακιού. Στην πραγματικότητα, μιαμετάβαση από έναν άντρα που ντύνεται κομψά για εθιμοτυπικούς λόγους, σε εκείνον που ντύνεται για να εκφραστεί. Ικανός να απολαύσει ελεύθερα την τόσο γοητευτική γεύση του αυθορμητισμού του.

Η φήμη της τολμηρής δημιουργικότητας του εξαπλώθηκε σύντομα τις επόμενες δεκαετίες και πολλοί συνειδητοποίησαν τη σημασία της τέχνης του. Στο ατελιέ της Visa Vetriera στη Νάπολη, μέρα με τη μέρα οι επισκέπτες αυξάνονταν για ένα «προσκύνημα» στον Maestro Vincenzo. Vittorio de Sica, Marcello Matroianni, Clark Gable, ακόμα και ο Βασιλιάς Vittorio Emanuelle III υπήρξαν πελάτες του, αλλά και πιο πρόσφατα ο John Malcovich που μάλιστα έχει επισκεφτεί το ατελιέ στη Νάπολη, λόγω του θαυμασμού του στον οίκο. Ο δούκας του Windsor που δύσκολα αποχωριζόταν τα ραμμένα από Άγγλους ράφτες ρούχα του, σταμάτησε έναν περαστικό στο Kapri όπως λένε οι φήμες, για να τον ρωτήσει ποιος είχε ράψει το σακάκι του, μια δημιουργία του Attolini που τον εντυπωσίασε.

Ο Totò, διάσημος Ιταλός ηθοποιός της εποχής, υπήρξε πολύ φίλος του Vincenzo και όπως θυμάται ο Cesare Attolini, ο γιός του σπουδαίου ράφτη και μετέπειτα συνεχιστής του οίκου, επισκεπτόταν συχνά το ατελιέ και «μάλωνε» με τον πατέρα του για διάφορα καλλιτεχνικά θέματα, αλλά και για να τον θαυμάσει επί το έργον μια και τον θεωρούσε σπουδαίο δημιουργό. Στις μέρες μας, ο οίκος Cesare Attolini, έχει στο δυναμικό του 130 ράφτες, ο κάθε ένας από αυτούς έχει το δικό του, ξεχωριστό τομέα και οτιδήποτε, από το κόψιμο, την επιλογή του υφάσματος, μέχρι και το ράψιμο των κουμπιών, θεωρείται σπουδαίο μέρος της διαδικασίας που διαρκεί 25-30 ώρες. Ακόμα και το στάδιο ανάπαυσης του υφάσματος κατά τη διάρκεια της διαδικασίας είναι ζωτικής σημασίας, καθώς επιτρέπει στο ύφασμα χαλαρώνει, διασφαλίζοντας ότι δεν θα υπάρξουν προβλήματα μέτρησης μετά τα στάδια της κοπής και του ραψίματος.