Κomi Restaurant- Ουάσινγκτον : ο Johnny πήρε το όπλο του

Το εστιατόριο βρίσκεται στην περιοχή Dupont Circle της Ουάσινγκτον  και την τελευταία φορά που έφαγα εκεί,  μου επεφύλασσε πολλές καινούργιες εκπλήξεις. Τα ορεκτικά με το ελληνικότατο όνομα “mezzethakia”  ήταν περισσότερο εστιασμένα στα θαλασσινά και τα κυρίως πιάτα, με το κατσικάκι ως νέο “signature dish”, ήταν ανεπανάληπτα.

Ο χώρος είναι μικρός  και τα τραπέζια δεν ξεπερνούν τα 12, γι’ αυτό και το εστιατόριο δεν δέχεται παρέες μεγαλύτερες των τεσσάρων ατόμων.  Έτσι κι αλλιώς  καλά κάνει, γιατί με τις μεγάλες παρέες υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να αποσπαστεί η προσοχή από την συγκέντρωση στη γαστρονομική απόλαυση, και το εστιατόριο να μετατραπεί εύκολα σε… “ταβέρνα ο Μπάμπης”. Επέλεξα να καθίσω σε ένα τραπέζι τέτοιο που να μου επιτρέπει τη θέα κατ’ ευθείαν μέσα στην κουζίνα, ώστε να παρατηρώ με κλεφτές ματιές τον Johnny την ώρα της δημιουργίας.  Η πόρτα της κουζίνας είναι ανοιχτή και τζαμένια παράθυρα επιτρέπουν να βλέπεις το πηγαινέλα του προσωπικού και την προετοιμασία των φαγητών. Εκεί ο ακούραστος Johnny με την μπλε μπαντάνα στο κεφάλι,  σχεδιάζει, στολίζει, ανακατεύει με περισσή επιμέλεια, και δεν υπάρχει πιάτο που να μη περάσει από την δική του έγκριση πριν βγει από την κουζίνα και πάρει το δρόμο του προς τα τραπέζια.

Το σέρβις είναι άψογο με όλη τη σημασία της λέξης:  οι σερβιτόροι ευγενέστατοι χωρίς να επιβάλουν την παρουσία τους περισσότερο από όσο χρειάζεται για να εξηγήσουν τι είναι κάθε πιάτο που σου παρουσιάζουν.  Χωρίς έπαρση, χωρίς  περιττές κουβέντες.  Κινούνται ανάλαφρα και γρήγορα και όλα γίνονται στην εντέλεια: το σερβίρισμα του κρασιού από τη sommelier Kat Bangs που επαγρυπνά για να μας γεμίσει τα ποτήρια (σ.σ. εμείς διαλέξαμε ένα Τσάνταλη ΜΕΤΟΧΙ 2003 για να συνοδέψουμε το φαγητό),  ο χρόνος αναμονής μεταξύ των πιάτων, η αλλαγή των σερβίτσιων, τα πάντα.

Πήραμε 4 διαφορετικά mezzethakia. Καθένα από αυτά, ήρθε σε διαφορετικό πιάτο αν και ήταν πραγματικά δύο μπουκιές. Το χταπόδι στα κάρβουνα, τρυφερότατο και η ψαροσαλάτα- από λαυράκι, μία πικάντικη έκπληξη. Θα σταθώ ωστόσο,  λίγο παραπάνω όμως στο “mezzethaki”  με τα χτένια. Μια εξαιρετική παρουσίαση αλλά και γεύση. Λεπτή φέτα από χτένι με μικροσκοπικά μπαστουνάκια μαύρης τρούφας και ψιλοκομμένο φουντούκι σε μία ελαφριά σάλτσα μουστάρδας, αληθινή έκπληξη και αγαλλίαση στον ουρανίσκο.

Πολλοί λένε, και όχι άδικα, ότι οι απλές γεύσεις είναι οι πιο αξιόλογες γιατί σε αφήνουν να απολαύσεις την ιδιαιτερότητα κάθε συστατικού. Εδώ όμως έχουμε μία περίπτωση όπου οι  γεύσεις που συνδυάζει ο Johnny –μπερδεύοντας γλυκά την κλασική ελληνική και μεσογειακή κουζίνα με νέα υλικά-, ταιριάζουν τόσο άψογα μεταξύ τους, που δεν μπορείς παρά να διαπιστώσεις ότι αυτό το «μπέρδεμα» είναι που ξεχωρίζει τον μεγάλο σεφ από ένα κοινό μάγειρα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο Johnny είναι αυτή την τη στιγμή ο καλύτερος σεφ στην … πρωτεύουσα του πλανήτη- την Ουάσινγκτον. Ένα παιδί 35 ετών, αεικίνητο και εμπνευσμένο.

Για του λόγου μου το αληθές, μένω σε ένα ακόμη “mezzethaki”  πριν προχωρήσουμε στα κύρια. Η κλασική σαλάτα “Cesar” για τον Johnny μεταφράζεται σε…  πολτοποιημένο μαρούλι που αποτελεί τη γέμιση ενός  κρουτόν, σε μορφή τηγανισμένης μπάλας πασπαλισμένης με παρμεζάνα . Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει με λευκό κεφτεδάκι!  «Φάτε το με μια μπουκιά», προτείνει ο σερβιτόρος. Στο σπάσιμο της μπάλας όλες οι γεύσεις της σαλάτας, ακόμα και το ανεπαίσθητο σκορδάκι γεμίζουν το στόμα προκαλώντας έκπληξη στον ουρανίσκο και λάμψη στα μάτια.

Περνώντας στην pasta έρχονται δύο εξαιρετικά πιάτα: ραβιόλι κολοκύθας ψημένα στο αλάτι με σιρόπι σφένδαμου και φέτα, και agnolotti με ρικότα και αχλάδι.  Πραγματικά έχω ξεμείνει από λέξεις για να περιγράψω την βελούδινη γεύση και των δύο. Για να βγω από την αμηχανία της στιγμής λέω να προχωρήσω στο κυρίως πιάτο για το οποίο είχα διαβάσει διθυραμβικές κριτικές. Λόγω αυτών των κριτικών ήρθα «καρφωτή» για να το δοκιμάσω: Slow roasted katsikaki. Λοιπόν έχω φάει κατσικάκι πάρα πολλές φορές. Και στην ελληνική επαρχία, και στο νησί και στη μαμά μου και στην πεθερά μου. Ποτέ, μα ποτέ, όμως δεν ήταν τόσο νόστιμο! Το κατσικάκι του Johnny ήταν από ωμοπλάτη, ξεκόλλαγε από το κοκαλάκι και έλιωνε στο στόμα. Η πετσούλα του ήταν τόσο τραγανή και πικάντικη που έλεγες «αχ, ας μην τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή!». Το πιάτο συνοδευόταν από αφράτες πίτες φτιαγμένες από τον ίδιο και μια σειρά από σάλτσες από τις οποίες ξεχώρισα μία από καυτερή πιπεριά και μία εξαιρετική από πέστο φρέσκιας ρίγανης με αλάτι.

Το γεύμα συμπληρώνεται από τυρί συνοδευμένο από σάλτσα μήλου και το ευτυχισμένο «The End» του μενού επισφράγισαν τα κλασικά λουκουμαδάκια του, πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη. Ο λογαριασμός έρχεται μέσα σε ένα μικρούτσικο μαντεμένιο σαγανάκι παρέα με την τελευταία λέξη του Johnny … τα χειροποίητα γλυφιτζούρια του. Αυτή τη φορά ήταν ανανάς με γλυκάνισο, και αν νομίζετε ότι δεν ταιριάζουν, κάνετε μεγάλο λάθος.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήγα στο Komi, πριν αλλάξει το σύστημα στο εστιατόριο. Μαθαίνω ότι δεν υπάρχει πια μενού αλλά fixed price menu $135, που αλλάζει ανάλογα με τις εποχές και τη διάθεση του Johnny. Έτσι κι αλλιώς, δεν βλέπω την ώρα να το ξαναεπισκεφτώ. Πρέπει όμως να το φροντίσω νωρίς , γιατί οι κρατήσεις  γίνονται τουλάχιστον ένα μήνα πριν. Και όχι άδικα…

Komi Restaurant: 1509 17th Street, Washington DC 20036
Τηλέφωνο για κρατήσεις: +1 (202) 332 9200