Τα καλά Ελληνικά κόκκινα κρασιά προσφέρουν έναν ρωμαλέο χαρακτήρα που εν πρώτοις αφήνει πολλές υποσχέσεις για μακρόχρονη παλαίωση. Όμως συνήθως αυτές οι προσδοκίες δεν επιβεβαιώνονται στην πράξη, με τα περισσότερα από αυτά να μην αντέχουν το βάρος που ο χρόνος προσθέτει στους ώμους τους.
Πολλοί θα έχουν ήδη διαφωνήσει με τα παραπάνω, όμως ας κάτσουν να αναλογιστούν πόσα Ελληνικά κρασιά μπορούν συχνά να ξεπεράσουν τα 25-35 χρόνια παλαίωσης. Σίγουρα κανείς μπορεί να αναφέρει δεκάδες, ακόμα και εκατοντάδες εξαιρετικά κρασιά που έχουν αυτή (ή και ακόμα μεγαλύτερη) ηλικία. Όμως πόσα από αυτά μπορούν να πετύχουν ανάλογες επιδόσεις την επόμενη ή την προηγούμενη χρονιά; Ή πόσες φιάλες θα πρέπει να ανοίξει κανείς προκειμένου να βρεθεί σε μια φιάλη- νέκταρ;
Βέβαια τα παραπάνω ισχύουν για όλα τα κρασιά του κόσμου, όμως ένα κορυφαίο Barolo, μια σπουδαία Rioja και φυσικά οποιοδήποτε καλό Μπορντό μπορούν να το επιτύχουν με πολύ μεγαλύτερη συνέπεια και συχνότητα από ότι μια top Ελληνική ετικέτα.
Το χαμηλό επίπεδο οινοποιητικής γνώσης και οινολογικού εξοπλισμού -που ήταν μέχρι τα μέσα του ΄80 ο κανόνας στη χώρα- δίνει την πρώτη αιτία, με τις ακατάλληλες συνθήκες μεταφοράς και συντήρησης των κρασιών να βάζουν ακόμα πιο δύσκολα στην παλαίωση. Έτσι ακόμα και εξαιρετικά δείγματα μιας ξεχωριστής χρονιάς σπανίως απολάμβαναν το ιδανικό περιβάλλον που θα τους επέτρεπε να συναρπάζουν σήμερα.
Και όταν τα παραπάνω θέματα λύθηκαν η ηλικία των αμπελώνων έθεσε τους δικούς της περιορισμούς μιας και το γευστικό μάκρος και βάθος είναι απόλυτα προαπαιτούμενα για την μακρόχρονη παλαίωση ενός κρασιού και άμεσα συνυφασμένο με την ηλικία των αμπελώνων. Μάλιστα ακόμα και στις περιπτώσεις που τα κλίματα φτάνουν τα 30-35 έτη –ηλικία που θεωρείται ως η ελάχιστη ιδανική για ένα σοβαρό vindegarde- δεν είναι διόλου σίγουρο ότι αυτά είναι φυτεμένα με σωστό προσανατολισμό, ιδανική πυκνότητα ή ποιοτικό κλώνο, αδυναμίες που ακυρώνουν το πλεονεκτήματα της ηλικίας τους.
Όλα τα παραπάνω προβλήματα δείχνουν να μην υφίστανται εν έτη 2017, όμως ένα άλλο εμπόδιο- αυτή τη φορά φιλοσοφικό- διακόπτει την πορεία των σύγχρονων ποιοτικών Ελληνικών κρασιών στον χρόνο. Και δεν είναι άλλο από την αντίληψη που έχουμε για το τι σημαίνει καλό κρασί, αντίληψη που θέλει το υπερβολικά σκούρο χρώμα, τα μαρμελαδιασμένα αρώματα, τη χαμηλή οξύτητα και το άφθονο αλκοόλ να είναι τα βασικά συστατικά της συνταγής μιας κόκκινης …κρασάρας!
Οι χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις, ο υπερώριμος τρύγος, οι μακρές εκχυλίσεις και η χρήση νέων βαρελιών μπορεί να δημιουργούν σχεδόν αδιαπέραστους δυναμίτες οπλισμένους με τόνους τανινών, που όμως λόγο της γλύκας τους προσφέρουν μια ευχάριστη κατανάλωση “με το καλημέρα”. Όμως αυτοί οι ερυθροί γίγαντες συνήθως διαθέτουν γυάλινα πόδια μιας και τα βασικά εφόδια για την παλαίωση ενός κρασιού δεν είναι η αλκοόλη και οι τανίνες αλλά η οξύτητα και η φρεσκάδα.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι τα κρασιά από ψυχρά κλίματα –που διαθέτουν πολύ πιο άγουρα αρώματα και υψηλή οξύτητα παλαιώνουν καλύτερα από τους περισσότερους εκπροσώπους των ζεστών κλιμάτων. Τα υπερώριμα αρώματα των τελευταίων γρήγορα μετατρέπονται σε καμένα, ενώ η έλλειψη οξύτητας δημιουργεί συνθήκες πλαδαρότητας πολύ πριν οι άφθονες τανίνες μαλακώσουν.
Αντίθετα κρασιά να οποία φαίνονται ιδιαίτερα αδύναμα και πολλές φορές –όπως για παράδειγμα ένα Pinot Noir από την Βουργουνδία – έχουν το χρονικό “περιθώριο” να μετατρέψουν την φρεσκάδα σε ωριμότητα όσο η υψηλή τους οξύτητα τα κρατά ζωντανά και οι τανίνες τους αποκτούν βελούδινη υφή.
Δυστυχώς πολλοί νομίζουν ότι ένα κρασί μπορεί να επιτύχει ταυτόχρονα και τα δύο, δηλαδή και να είναι ελκυστικό και γλυκόπιοτο στη νιότη του και να μπορεί να παλαιώσει για πολλά-πολλά χρόνια.
Με την σοφή ρήση “δύο καρπούζια δεν χωρούν κάτω από την ίδια μασχάλη” να δίνει την απάντηση και τους σύγχρονους ρυθμούς ζωής να κάνουν τα 30 χρόνια να φαντάζουν …αιώνες ο πρώτος δρόμος σίγουρα είναι ο πλέον ρεαλιστικός για έναν παραγωγό που θέλει να επιβιώσει. Όμως οι σπουδαίοι Έλληνες οινοποιοί θα πρέπει να δημιουργήσουν κρασιά- ναυαρχίδες που να είναι προορισμένα για μεγαλεία στο μακρινό μέλλον. Κρασιά με φρεσκάδα, υψηλή οξύτητα και έντονο flavor, που στην πρώτη δεκαετία τους θα είναι τελείως άχαρα αρωματικά και επιθετικά γευστικά.
Και αυτό γιατί το κύρος των κρασιών μιας χώρας ή μιας περιοχής χτίζεται (κατ’ αρχήν) πάνω σε σπουδαίες αραχνιασμένες φιάλες που αναπαύονται για πολλές δεκαετίες σε υγρά, ανήλιαγα κελάρια…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση