Ομολογώ ότι μάλλον ήμουν από τους πλέον ορκισμένους εχθρούς του Solaia. Προφανώς αυτό κυρίως οφείλεται στο ότι παραμένω hard core οπαδός του Chianti Classico και του Sangiovese μιας και πιστεύω ότι αυτά είναι -και όχι ένα super-Tuscan βασισμένο σε διεθνή σταφύλια- που αναδεικνύουν στο μέγιστο το σπουδαίο Τοσκανέζικο terroir. Κάτι ανάλογο βέβαια θα υποστήριζα και για ένα Αγιωργίτικο της Νεμέας σε σχέση με ένα Syrah ή ένα Merlot της, όσο καλά και να ήταν τα τελευταία.
Επιπρόσθετα, οι λιγοστές ευκαιρίες που είχα στην ζωή μου να δοκιμάσω το πλέον πολύτιμο πετράδι στο στέμμα της Tenuta Antinori κάθε άλλο παρά μου έμειναν αξέχαστες, κάτι που δεν ξέρω αν οφείλεται σε κακές χρονιές του κρασιού ή σε κακές επιδόσεις του δοκιμαστή. Φαντάζομαι ότι οι πιθανότητες να ισχύει το δεύτερο είναι ασυγκρίτως περισσότερες, όμως το Solaia απέδειξε ότι όχι μόνο δεν μου κρατάει κακία αλλά και ότι ήταν διατεθειμένο -δια μιας εκπληκτικής παρουσίασης από τον brand ambassador Francesco Visani και 5 ξεχωριστών εσοδειών που έφερε στα ποτήρια μου η Genka 1877 και τα Cellier- να βάλει (προσωρινά;) ένα τέλος στην άγνοιά μου.
Οι 27 γενεές που μετρά ο οίκος Antinori φαντάζομαι ότι λένε πολλά (ή μάλλον τα πάντα!) μόνο στους ελάχιστους που έχουν συνειδητοποιήσει την σημασία της παράδοσης στο κρασί. Από το 1385 οπότε και ξεκίνησε την ενασχόληση της με την αμπελοκαλλιέργεια, η οικογένεια Antinori έχει χτίσει μια αυτοκρατορία της οποίας η καρδιά χτυπά δυνατότερα από παντού στον έκτασης 1270 στρεμμάτων αμπελώνα του κτήματος Tignanello. Η ομώνυμη ετικέτα –ένα blend Sangiovese και λίγων Cabernet (Sauvignon και Franc)- συνέβαλε τα μέγιστα στην οινική καταξίωση της Τοσκάνης και του οίκου, όμως το Solaia που ήρθε σχεδόν μια 10ετία αργότερα έμελε να εκτινάξει ακόμα περισσότερο τις μετοχές αμφοτέρων.
Ο ισχυρισμός “Το Tignanello ήταν μια έμπνευση του Piero Antinori, το Solaia μια έμπνευση της φύσης” δείχνει να σπάει το κοντέρ του απατεωνίστικου Ιταλικού marketing! Όμως η αλήθεια είναι ότι η αφθονία εξαιρετικών Cabernet από την εσοδεία του 1978 σε συνδυασμό με την (τότε) μικρή ζήτηση του Tignanello -στο blend των οποίων συμμετείχε- ήταν η συγκυρία που επέτρεψε την δημιουργία αυτού του βασιζόμενου κατά τα 4/5 στα μπορντολέζικα σταφύλια οινικού μύθου.
Προερχόμενο από ένα plot 200 στρεμμάτων που εκμεταλλεύεται την μέγιστη ηλιοφάνεια αλλά και την δροσιά του γειτονικού δάσους, το Solaia απολαμβάνει εκτός από ένα χαρισματικό terroir και όλο τον περφεξιονισμό του οίκου. Ο οποίος τοποθετεί ανάμεσα στα αμπέλια σπασμένες πέτρες alberese προκειμένου τα αμπέλια να λαμβάνουν την μέγιστη ζέστη εμμέσως (εξ αντανακλάσεως), οινοποιεί το Solaia σε ξεχωριστές εγκαταστάσεις που διαθέτουν σπαστήρα πάνω από κάθε δεξαμενή ώστε η σταφυλομάζα να πέφτει σε αυτές όσο το δυνατόν γρηγορότερα και φρεσκότερη, ενώ δεν διστάζει συχνά-πυκνά να μην κυκλοφορήσει το Solaia αν τα σταφύλια δεν έχουν οδηγηθεί σε τέλεια ωρίμανση.
Με ιδιαίτερη χαρά υποδέχθηκα την παλαιότερη χρονιά της δοκιμής σερβιρισμένη πρώτη μιας και συμφωνώ ότι σε κάθετες ερυθρών οι πιο σκληρές και δυνατές πρόσφατες κυκλοφορίες καλύτερα είναι να αφήνονται για το τέλος. Δυστυχώς όμως αυτή η πρακτική με έφερε μπροστά σε ένα αριστούργημα πλάι στο οποίο λίγα μπορούν να σταθούν! Το Solaia 2010 (9,5/10) διαθέτει την συμπύκνωση και την βοτανικότητα ενός Vintage Port, την τέλεια ωρίμανση του φρούτου, την απόλυτη γευστική ισορροπία αλλά και την τανική δομή για να παλαιώσει για ακόμα μια 20ετία. Ένα έργο τέχνης που δεν σου αφήνει τα περιθώρια να επιθυμήσεις τίποτα περισσότερο…
Το Solaia 2013 (8,5/10) είναι ένα κρασί που πολλοί παραγωγοί θα ήθελαν να έχουν σαν ναυαρχίδα, εδώ όμως μάλλον αποδείχθηκε ο πλέον αδύναμος κρίκος. Φυσικά και ήταν μακρύ, πληθωρικό και πυκνό στα αρώματα κασσίς και γάλακτος καρύδας, ωστόσο δεν διάθετε την εκφραστικότητα των υπολοίπων εσοδειών ενώ παράλληλα πρότασσε λίγο εντονότερα το αλκοόλ.
Εχθρός του εξαιρετικού είναι το τέλειο και αυτό ακριβώς είναι το Solaia 2015 (9,5/10). Ένα πείραμα τοποθέτησης μαύρων φρούτων και πούρου σε επιταχυντή θυμίζει αυτό το τερατώδες σε όγκο, δύναμη και δομή κρασί, που χάνει οριακά σε φινέτσα από το ’10 κερδίζοντας όμως σε σαρκώδη αίσθηση και υφάλμυρη επίγευση. Προφανώς και εδώ η ικανότητα παλαίωσης δεν θα τεθεί σε αμφισβήτηση, τουλάχιστον έως το 2045…
Το Solaia 2017 (9/10) υπολείπεται –λόγω ηλικίας- σε ομοιογένεια σε σχέση με τις 3 προηγούμενες χρονιές, δεν έχει να ζηλέψει όμως τίποτα σε επίπεδο συμπύκνωσης και γευστικού μάκρους. Η μικρή άνοδος του Cabernet Franc στο blend προδίδεται από νότες γραφίτη πλάι στο μαύρο φρούτο και την γλυκόριζα, ενώ η τανική δομή του είναι τέτοια που θα εξασφαλίσει ταξίδια δεκαετιών στο χρόνο.
Ακόμα πιο νεαρό αλλά ακόμα πιο εντυπωσιακό παρουσιάστηκε το Solaia 2019 (9/10). Θυμίζοντας ένα grand finale σε συμφωνία του Mahler, η νεαρότατη εσοδεία προσφέρει ένα εντυπωσιακό κρεσέντο ξύλου, κοκκινόμαυρου φρούτου, τανινών, αλκοόλης και μάκρους που δείχνει ότι με λίγες πρόβες η …ορχήστρα του Cabernet Sauvignon, του Cabernet Franc και του Sangiovese μπορεί να προσφέρει μια αξέχαστη ερμηνεία εφάμιλλη των ’10 και ’15.
Το να συζητάς αν μια φιάλη Solaia αξίζει τα 500€ που πάνω κάτω κοστίζει είναι σαν να συζητάς αν μια Lamborghini αξίζει τα 2 εκατομμύρια της. Άρα ο μόνος σοβαρός προβληματισμός σε σχέση με αυτόν τον μύθο της Τοσκάνης είναι αν πραγματικά το Solaia είναι ένα πολύ μεγάλο κρασί. Και το περιεχόμενο μέσα στα ποτήρια δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει σε κάτι άλλο παρά σε ένα σαφέστατο “είναι”!
Οι αξεπέραστοι Who διερωτόντουσαν στο (σχετικά επίκαιρο λόγω εποχής) Christmas από το αριστούργημα Tommy “But how can men who’ve never seen light be enlightened?” Δεν ξέρω τι απάντηση θα έδιναν οι Keith Moon, Pete Townshed, Roger Daltrey και John Entwistle όμως οι Antinori την έχουν εύκαιρη: με το οινικό φως του Solaia!
Τα προϊόντα του οίκου Antinori εισάγονται από την Genka 1877 και τα Cellier.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση