Κάθε φορά που κατηφόριζα την Κολοκοτρώνη και περνούσα μπροστά από το The Bank Job, χάζευα τους ανθρώπους που κάθονταν στη τζαμαρία. Κάποιες φορές έριχνα και κλεφτές ματιές μέσα από την πόρτα. Μου άρεσε αυτό που έβλεπα: κεφάτος κόσμος, κυρίως νεαρής ηλικίας, να λικνίζεται στους ρυθμούς της μουσικής, να γελάει, να απολαμβάνει το ποτό του, κοινώς να διασκεδάζει. Το ζήλευα. Δεν ξέρω όμως γιατί δεν περνούσα και εγώ το κατώφλι του, να γίνω ένα με αυτό το χαρούμενο κοινό. Πάντα έλεγα την επόμενη φορά, όμως εκείνη αργούσε. Να όμως που ήρθε, ένα βράδυ Κυριακής που φαινομενικά όλα ήταν ήρεμα.
Μπαίνοντας υπήρχαν μόνο δυο, τρεις παρέες- προς ώρας. Κάθομαι στη μπάρα και παρατηρώ λίγο το χώρο. Μου έρχεται στο μυαλό αυτό που μου είχε πει η Θάλεια Τσιχλάκη για το The Bank Job: «έχει μια θεατράλε ατμόσφαιρα που το μισοσκόταδο την κάνει πιο έντονη». Τα λόγια της με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο. Έχει μια μυστικιστική αύρα που εντείνεται και από την όλη διακόσμησή του.
Πίσω από τη μπάρα βρίσκω τον Θάνο Τσεκούρα, είναι εκείνος που υπογράφει και τη λίστα των κοκτέιλ. Μου εξηγεί λίγο την ιδέα στην οποία βασίστηκε ο conceptικός κατάλογος και μου αφήνει πάνω στη μπάρα ένα πορτοφόλι. Μέσα σε αυτό βρίσκεται η λίστα. Μοιάζει με σημειωματάριο. Τα ονόματα των ποτών είναι δανεισμένα από διάσημους κλέφτες. Από gentlemen κλέφτες. Τηλεοπτικούς και μη. Μάλιστα τρεις από αυτούς κοσμούν τον απέναντι τοίχο. Όση ώρα μου παίρνει να κοιτάξω ο Θάνος μου έχει ετοιμάσει το Vincenzo Perrugia. Ένα ποτό με Campari μαγειρεμένο με κόκκους καφέ (από την Αιθιοπία), λικέρ δαμάσκηνο και ένα cordial από βύσσινο. Γλυκό, με έντονη τη γεύση του καφέ, που στο τέλος άφηνε μια bitter αίσθηση στο στόμα. Συνέχισα με το Arthur Raffles. Αυτό είχε σαν βάση του το gin που συνδυαζόταν με ένα cordial από κόκκινο λάχανο και πράσινο μήλο. Εύκολο, ευχάριστο, με γλυκό αλλά και λίγο όξινο τελείωμα που προδιαθέτει και για δεύτερο. Στο ίδιο μήκος κύματος και το Black Bart. Αυτό όμως λίγο πιο φρουτένιο –το μάνγκο πρωταγωνιστεί- και με αλκοολική βάση το ρούμι. Έχει ευχάριστo άρωμα και γεύση, όμως χάνει λίγο στην ένταση του αλκοόλ που προσωπικά θα ήθελα να ήταν πιο έντονο.
Δοκιμάζω επίσης το El Coyote με τεκίλα και mezcal –παίζει πολύ αυτός ο συνδυασμός- που συμπληρώνεται από ελαιοσάκχαρα σέλερι και ανανά. Πιο έντονο, με ελαφρές οξύτητες –προσθέτουν και λίγο χυμό ανανά- και μια ευχάριστη κάψα στο τελείωμα λόγω του tonic με τζίντζερ που συμπληρώνεται στο τέλος του σερβιρίσματος. Το Jimmie Dale ήταν ένα ποτό που με έβαλε σε σκέψεις. Στην ουσία είναι μια παραλλαγή του Manhattan αλλά με σοκολατένιο χαρακτήρα, μιας και στο ουίσκι μπαίνει πικρή σοκολάτα. Ταυτόχρονα έχει και γλυκό χαρακτήρα που τον οφείλει στην συμμετοχή του vermouth, του βισάντο αλλά και του Amarena. Κάθε γουλιά ήταν και μια σκέψη. Για το τέλος ο Θάνος μου προσφέρει ένα Negroni. Βασίζεται στην απλή συνταγή, μόνο που μπλεντάρουν τόσο το βερμούτ όσο και το gin για να πετύχουν την πολυπλοκότητα που θέλουν. Και μέσα από αυτή την πολυπλοκότητα έχω να σας πω ότι είναι νόστιμο και ευχάριστο.
Όση ώρα είμαι στο The Bank Job η μουσική έχει δυναμώσει, οι τρεις παρέες έχουν γίνει περισσότερες. Την επόμενη φορά που θα περνάω από την Κολοκοτρώνη δε θα σταθώ στην πόρτα, αλλά θα μπω μέσα. Γιατί απλά περνάς ωραία εδώ.
Κολοκοτρώνη 13, τηλ, 6940634363
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση