Dry Martini Το κοκτέιλ των αστών

O Ουίνστον Τσώρτσιλ ζητούσε το Martini του να είναι άκρως ενισχυμένο, δηλαδή με αρκετό gin (προτιμούσε το Plymouth) και ελάχιστο γαλλικό βερμούτ Noilly Prat. Από την άλλη, ο Αμερικάνος Πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ ταξίδευε πάντα με το Martini kit του για να το φτιάχνει όπως ακριβώς του άρεσε. Δηλαδή με τέσσερα μέρη gin, ένα βερμούτ, λίγη άλμη, κάποιες σταγόνες χυμό λεμόνι και μια ελιά.  Για το τέλειο Martini κατά τον Χίτσκοκ έπρεπε το extra-dry βερμούτ και το παγωμένο gin να χτυπηθούν τρεις φορές. Όσο για τον Μπουνιουέλ, που στην ταινία του «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» το παρουσιάζει ως το τέλειο ποτό της αστικής τάξης (αξέχαστη η ατάκα του Πολ Φράνκερ «Είδατε, ο Μωρίς είναι λαϊκός τύπος, δεν ξέρει πώς πίνεται το Dry Martini»), ήταν φανατικός οπαδός του και μάλιστα στην αυτοβιογραφία του (Η τελευταία πνοή) περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τη δική του συνταγή για ένα τέλειο Dry Martini. Για να φτάσουμε στον πιο γνωστό κινηματογραφικό μυστικό πράκτορα –τον Τζέιμς Μποντ - που απαιτεί το Martini του «shaken, not stirred», με την προσθήκη λίγης βότκας. Όπως καταλαβαίνετε οι ιστορίες γύρω από το Dry Martini δεν είναι λίγες, ενώ οι περισσότερες… είναι γένους αρσενικού.

Τώρα γιατί αυτό; Ίσως η απάντηση να κρύβεται πίσω απ’ την κρυστάλλινη, αιχμηρή γεύση του. Δεν είναι από τα κοκτέιλ που θα χαρακτήριζε κάποιος girly, αντίθετα μάλιστα, πίσω από φινετσάτη γεύση του κρύβει μια macho προσωπικότητα. Δίκαια, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το Dry Martini θεωρείται ένα καθαρά «ανδρικό ποτό».

Όμως, πότε γεννήθηκε αυτό το καθηλωτικό κοκτέιλ; Πέρα από κάποιους μύθους, δεν υπάρχει μια ακριβής αναφορά για το πότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά. Οι περισσότερες πηγές συγκλίνουν στο ότι κάποιος bartender ονόματι Μαρτίνεθ -από εκεί και το όνομα, Martini- που εργαζόταν σ’ ένα μεγάλο ξενοδοχείο του Μανχάταν, είχε τη θεία έμπνευση να το δημιουργήσει κάπου στα 1910. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Dry Martini στην αρχή της καριέρας του δεν ήταν και τόσο dry, αφού στα πρώτα του βήματα, μέσα στο σέικερ έμπαιναν ίσες ποσότητες gin και βερμούτ. Σίγα σιγά αυτό άλλαζε -ευτυχώς- και η αναλογία έγερνε περισσότερο προς το gin. Έτσι, φτάνοντας κάπου πριν τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο η αναλογία του βερμούτ είχε μειωθεί αρκετά και κυμαινόταν στα 3 προς 1. Ακόμα και έτσι, όμως, υποστήριζαν ότι το ξηρό αρωματικό κρασί κυριαρχούσε στην τελική γεύση του κοκτέιλ.

Τα πράγματα θα τα αλλάξει χωρίς να το θέλει Φραγκλίνος Ρούζβελτ. Το ισορροπημένο Martini του προέδρου (η αναλογία του σας υπενθυμίζω ήταν 4 μέρη gin, ένα μέρος βερμούτ)  δεν άργησε να επικυρωθεί επισήμως, αφού η International Bartenders Association το καθιέρωσε ως την κλασική αναλογία του Dry Martini. Στη συνέχεια, με το πέρασμα των χρόνων, το στιβαρό αυτό κοκτέιλ μπαίνει σε «χειμερία νάρκη», για να επιστρέψει με την άνοδο των γιάπηδων στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Η επιστροφή του στο προσκήνιο το βρίσκει πιο dry- θα έλεγα extra dry-, γιατί τώρα η αναλογία τρέχει σε πιο ανεβασμένους ρυθμούς ξηρότητας, με 8 μέρη gin και 1 βερμούτ. Σ’ αυτή την πιο «επιθετική» εκδοχή το κοκτέιλ έχει μια κομψότητα, με τη βοτανικότητα του gin να μπλέκεται αρμονικά μ’ εκείνη του βερμούτ σε μια ισορροπία που θα έλεγε κανείς ότι βαδίζει στην κόψη του ξυραφιού.

Στις αρχές του 2000 μπαίνει στο παιχνίδι και η βότκα σαν συστατικό του Dry Martini. Η «μόδα» αυτή ξεκινάει από την Αμερική όπου δεν είναι λίγοι εκείνοι που χαρακτηρίζουν το gin σαν αρωματισμένη βότκα. Εδώ να σας αναφέρω βέβαια, ότι η συμμετοχή της «διάφανης κυρίας»,της βότκας, είχε γίνει γνωστή χρόνια πριν από τον κινηματογραφικό πράκτορα του Ιάν Φλέμινγκ, Τζέιμς Μπόντ.

Όπως καταλαβαίνετε, για το Dry Martini έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί πολλά. Και θα συνεχίσει να γίνεται αυτό. Είναι, βλέπετε, ένα από τα πιο κλασικά κοκτέιλ, με φανατικούς οπαδούς. Δεν θα σας πω αν είναι καλύτερο να το «χτυπήσετε» ή απλά να το «αναδεύσετε» γιατί ανοίγω μεγάλο ζήτημα. Θα σας πω όμως πώς μου αρέσει να το απολαμβάνω. Είμαι οπαδός κι εγώ της σχολής του Μπουνιουέλ: παγωμένα ποτά, παγωμένα ποτήρια, πολλά παγάκια στο mixing glass, γρήγορη ανάδευση και σούρωμα πριν προλάβει να λιώσει ο πάγος και μια μεγάλη ελιά για γαρνιτούρα. Όσο για την αναλογία… παραμένω κλασικός!