Σίγουρα δεν είναι εύκολο να γράψεις για ένα μέρος όπως το αυτό. Θα το παρομοίαζα ότι είναι σα να προσπαθείς να εξηγήσεις το ύφος “Ziggy Stardust” του David Bowie σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ μουσική. Ένα εστιατορικό mix tape που σε συνδυασμό με το φως και τον ήχο προσπαθεί να αποδώσει στον επισκέπτη, υψηλή γαστρονομία με οδηγό τη μουσική. Το φαγητό στο Sublimotion δεν είναι ο βασικός πρωταγωνιστής αλλά ο ήχος είναι αυτός που το σηκώνει στους ώμους του.
Το εστιατόριο άνοιξε το 2014 στο Hard Rock Hotel της Ίμπιζα και κάθε καλοκαίρι επιστρέφει με μια εμπειρία που μοιάζει περισσότερο με ένα ψυχεδελικό φεστιβάλ γεύσης παρά με ένα fine dining δείπνο. Ο σεφ Paco Roncero έχοντας δύο αστέρια Michelin στη φαρέτρα του, ένωσε τις δυνάμεις του με σκηνοθέτες, Djs και καλλιτέχνες εικονικής πραγματικότητας για να δημιουργήσει αυτό που όπως αποκαλούν οι ίδιοι την «πρώτη γαστρονομική παράσταση στον κόσμο».
Η εμπειρία αν μη τι άλλο δεν είναι για όλους. Δώδεκα θέσεις κάθε βράδυ, ένα μενού περίπου είκοσι πιάτων και μια τιμή που αγγίζει τα 1650 ευρώ το άτομο. Η προφανής ερώτηση μετά απ’ όλα είναι αν αξίζει, αλλά εγώ δεν θα εστιάσω σ’ αυτή. Θα αναρωτηθώ αν αξίζει να «πετάξεις» την έννοια του εστιατορίου έξω από το παράθυρο και να αφεθείς στην τρέλα ενός show που σε καλεί να φας μέσα σε ένα εικονικό υποβρύχιο, μέσα σε ένα τσίρκο ή ακόμα και σε μια σπηλιά.
Στο Sublimotion, κάθε πιάτο έχει τη δική του μουσική υπόκρουση. Ο ήχος κατευθύνει κυριολεκτικά τη γεύση. Σου δίνει το έναυσμα για το πότε θα δοκιμάσεις, πότε θα αφήσεις το πιρούνι και ποτέ θα κοιτάξεις τι συμβαίνει γύρω σου. Μπορεί να ξεκινήσεις με ένα amuse bouche σε ambient ατμόσφαιρα του William Basinski, να προχωρήσεις σε ένα sorbet με funky beat των Daft Punk και να κλείσεις με ένα γλυκό υπό τους ήχους μιας σύνθεσης που ενορχηστρώνεται εκείνη ακριβώς την ώρα από τον Dj της ομάδας.
Δεν είναι σπάνιο να δεις κάποιον να βγάζει τα VR γυαλιά και να κοιτά τριγύρω του αποσβολωμένος. Η πραγματικότητα στο Sublimotion παραμορφώνεται. Το τραπέζι ξεφεύγει από τη συμβατική έννοια της λέξης και μετατρέπεται σε σκηνή. Ο φωτισμός αλλάζει με κάθε πιάτο όπως και τα αρώματα στην ατμόσφαιρα.
Η φετινή εμπειρία του Sublimotion φέρει τον τίτλο ”Heritage”. Ένα αφιέρωμα στην παράδοση, στο μοίρασμα και στην εξέλιξη του φαγητού ως πολιτιστική πράξη. Ένα πιάτο με ελιές, ψωμί και ελαιόλαδο παρουσιάζεται με μουσικό υπόβαθρο μιας ψαλμωδίας. Ο ρυθμός θυμίζει τελετουργία. Αργότερα, όταν σερβίρεται το «παγκόσμιο ριζότο», τα ηχεία μπλέκουν παραδοσιακούς ήχους από το Περού την Ινδία και το Μαρόκο κάνοντας την φράση «μουσική γεωγραφία» να αποκτά ξεκάθαρο νόημα.
Εδώ φυσικά δεν έχουμε να κάνουμε με pairing κρασιού. Έχουμε να κάνουμε με pairing συναισθημάτων. Κάθε πιάτο από το μενού στοχεύει να σε κάνει να ανατριχιάσεις αφήνοντας την αίσθηση του ουρανίσκου σε δεύτερη μοίρα. Δεν είναι ασυνήθιστο να κλάψεις και όχι επειδή κάτι είναι συγκινητικά νόστιμο, αλλά επειδή οι συνθήκες γύρω από το φαγητό είναι σχεδιασμένες να έτσι ώστε να μειώσουν τις συναισθηματικές σου άμυνες.
Ο PacoRoncero δεν το βλέπει όλο αυτό ως υπερβολή. Το βλέπει ως επέκταση του ρόλου του. Συχνά αναφέρει ότι οι σεφ του 21ου αιώνα πρέπει να είναι και αφηγητές εκτός από μάγειρες, και όπως φαίνεται το πιστεύει ακράδαντα.
Το φιλοσοφικό ερώτημα όμως παραμένει. Το Sublimotion έχει ουσία ή είναι απλώς ένα τσίρκο αισθήσεων; Εδώ μάλλον αρχίζουν τα δύσκολα. Αν απογυμνώσεις την εμπειρία, τι μένει πραγματικά; Τα πιάτα είναι τεχνικά άψογα, αλλά θα έμεναν στη μνήμη σου χωρίς την παράσταση που τα συνοδεύει; Σίγουρα είναι άψογο ένα παγωμένο άνθος στην κορυφή του επιδόρπιου αλλά μήπως το θυμάσαι επειδή το έφαγες σε έναν εικονικό κήπο από οπτικά εφέ και μουσική υπόκρουση τα έγχορδα από μια σύνθεση του Max Richter;
Στο τέλος της ημέρας, το Sublimotion δεν το βλέπεις ως εστιατόριο. Το βλέπεις σαν ένα live που έτυχε να έχει εξαιρετικό φαγητό. Ένα dj set του Richie Hawtin σε γευστική μορφή. Και όχι, δεν θα το πρότεινα στον πατέρα μου ή σε κάποιον που αναζητά το καλό φαγητό. Θα το πρότεινα σε κάποιον που τα εισιτήρια της συναυλίας των Metallica του φάνηκαν πάμφθηνα, σε κάποιον που πιστεύει ότι το φαγητό είναι τέχνη αλλά η μουσική η πιο αναγκαία απ’ όλες τις τέχνες εκεί έξω. Το Sublimotion είναι ένας ναός ακριβός, ιδιοσυγκρασιακός, πολλές φορές ακατανόητος, υπερβολικός αλλά ίσως και βαθιά συγκινητικός.
Info: https://www.sublimotionibiza.com/
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση