Το ιδανικό σενάριο επίσκεψης στο Matsuhisa θέλει να φτάσετε εκεί λίγο πριν τις 8.30 το βράδυ, όταν ο ήλιος θα ετοιμάζεται να σας χαρίσει ένα ηλιοβασίλεμα όνειρο, και να το απολαύσετε παρέα με ένα από τα πολύ καλά κοκτέιλ. Το δείπνο σας μπορεί να ξεκινήσει αμέσως μετά.
Μετά από τόσα χρόνια, το Matsuhisa, δεν χρειάζεται συστάσεις και περιγραφές. Πραγματικά πιστεύω όμως ότι έχει δύο πρωτιές που συμβάλλουν αποφασιστικά στο να περάσει κανείς υπέροχα εκεί. Πρώτον, ο χώρος, ειδικά το καλοκαίρι, είναι αληθινά μαγικός… πιστεύω ότι είναι ένα από τα ομορφότερα εστιατόρια της Ευρώπης για καλοκαίρι. Δεύτερον, το σέρβις, είναι πάντα άψογο με τον Μιχάλη Λαδά πανταχού παρόντα να προλαβαίνει κάθε επιθυμία και να διευθύνει μια καλοκουρδισμένη ομάδα.
Όταν μιλάμε για ένα τέτοιο εστιατόριο οι απαιτήσεις είναι πολύ υψηλές. Το όνομα είναι βαρύ, η ιστορία ένδοξη και οι αδελφοί Ιωαννίδη έχουν μια τελειομανία σπάνια για Έλληνες επιχειρηματίες του χώρου. Έτσι λοιπόν, επικρότησα με ενθουσιασμό τις νέες τιμές ξεφυλλίζοντας το μενού γιατί την τελευταία φορά που το είχα επισκεφθεί (για την πρώτη κριτική μου, ενάμιση χρόνο πριν περίπου) είχα θεωρήσει τις τιμές του αδικαιολόγητα υψηλές για το εστιατόριο και την νέα ελληνική πραγματικότητα. Και ο ενθουσιασμός συνεχίστηκε καθώς οι γνώριμες γεύσεις του yellow tail jalapeno, white fish tiradito και του σολομού Karashi su miso άρχισαν να παρελαύνουν στο τραπέζι διαθέτοντας την γνώριμη αρτιότητα και αυτή την απίθανη ισορροπία και γευστική φινέτσα που κάνει την κουζίνα του Nobu Matsuhisa τόσο σπουδαία. Η εικόνα όμως θόλωσε στα ζεστά πιάτα. Τα ψησίματα ξέφευγαν και ακόμη και αυτό το διάσημο black cod withyuzu miso ήταν παραψημένο, χωρίς αυτή την απολαυστική συννεφένια υφή που το κάνει ένα από τα κορυφαία πιάτα ψαριού παγκοσμίως. Για να μην αναφέρω ένα ορεκτικό με τόνο θεόξερο που με έκανε πραγματικά να αναρωτηθώ αν βρίσκομαι στο Matsuhisa! Κατά τα άλλα, το rock shrimp tempura είχε το γνωστό πρόβλημα όπου η creamy spicy sauce είχε στερήσει κάθε ίχνος τραγανότητας και αέρινης υφής από τις γαρίδες, ενώ το μόνο πιάτο που ήταν σε πραγματικά υψηλό επίπεδο από τα ζεστά ήταν τα έξοχα gyozas με φουαγκρά (ένα είδος ντάμπλινγκς στον ατμό). Τέλος, ούτε και το σούσι ήταν στο επίπεδο αυτού που μας έχει συνηθίσει το Matsuhisa.
Το κατέβασμα μισής μονάδας σε σχέση με την προηγούμενη κριτική είναι κυρίως ένα καμπανάκι κινδύνου. Η πτώση των τιμών σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δικαιολογεί κάμψη της ποιότητας. Και μιλάω γενικά, δεν αναφέρομαι μόνο στο Matsuhisa.
- Matsuhisa Athens
- Τηλέφωνο: (+30) 210 8960510
- Διεύθυνση: Ξεν. Astir Palace, Απόλλωνος 40, Βουλιαγμένη, Αθήνα
- Ιστοσελίδα: http://www.matsuhisaathens.com
- Ανοιχτά: καθημερινά εκτός Κυριακής, βράδυ.
- Τιμή ανά άτομο (€)*: 140+
- * οι τιμές υπολογίζονται κατ' άτομο με πρώτο, κύριο και γλυκό συν κουβέρ, νερό αλλά και μισό μπουκάλι κρασί ή μια μπύρα ανάλογα και το στιλ του εστιατορίου κάνουμε δηλαδή μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε το πραγματικό κόστος ενός πλήρους γεύματος
- 0 - 4
- Κακό
- 4.5 - 5
- Μέτριο
- 5.5
- Αποδεκτό
- 6 - 6.5
- Καλό
- 7 - 7.5
- Πολύ Καλό
- 8 - 8.5
- Εξαιρετικό
- 9 - 10
- Άριστο
0 - 4 | 4.5 - 5 | 5.5 | 6 - 6.5 | 7 - 7.5 | 8 - 8.5 | 9 - 10 |
Κακό | Μέτριο | Αποδεκτό | Καλό | Πολύ Καλό | Εξαιρετικό | Άριστο |
*«βελάκι-σύμβολο»: το βελάκι προς τα πάνω, δεξιά από τον βαθμό, αν εμφανίζεται, συμβολίζει εστιατόριο που είναι κοντά στο να ανέβει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι. |
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Ελαφρώς πεσμένη αλλά εξαιρετική η κουζίνα ενώ η τοποθεσία και το περιβάλλον απλά παραμυθένια. Αυτό που ποτέ όμως δεν κατάλαβα είναι γιατί αυτές οι "αμερικανιές" του "καλωσορίσματος" των πελατων από τους σερβιτόρους; Γιατί να ακούω κάτι ακαταλαβίστικες κραυγές σχεδόν σε κάθε δεύτερη πηρουνιά από το ταλαίπωρο προσωπικό; Επίσης ένα θέμα τίθεται και με το άσχημο κατ'εμέ θέαμα των διαφόρων "φουσκωτών συνοδών" που περιμένουν τα αφεντικά τους στην είσοδο και στο φουαγιέ του εστιατορίου. Βάλτε τους ρε παιδιά στο εστιατόριο να φάνε και αυτοί τίποτα, άνθρωποι είναι, όχι ντόπερμαν. Για αυτό φυσικά ευθύνονται τα "αφεντικά" και όχι το εστιατόριο...
Η αξιολόγηση του Πάνου αναμοχλεύει τον προβληματισμό γύρω το ύφος και το μέλλον της πολυτελούς εστίασης στην Ελλάδα της ύφεσης. Επαναφέρει όμως και ένα ακανθώδες ερώτημα που δεν αποτελεί ελληνικό προνόμιο: μπορεί ένας πολυτελής γαστρονομικός προορισμός να είναι προσιτός οικονομικά για το μέσο βαλάντιο; Κι όταν αναφερόμαστε στην "προσιτή γαστρονομία", ποια είναι τα περιθώρια της έκπτωσης που μπορεί να γίνουν σε μία κουζίνα που εξ ορισμού βασίζεται στην ποιοτική (και στην προκειμένη περίπτωση πολύ ακριβή) πρώτη ύλη; Ακόμη κι αν κάποια υλικά αντικατασταθούν από άλλα, λιγότερο δαπανηρά (δεν γνωρίζω καν εάν κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί σε ένα εστιατόριο που οφείλει να πληροί κάποιες διεθνείς προδιαγραφές), η τελική τιμή θα εξακολουθεί να φαντάζει εξωπραγματική στη σημερινή οικονομική πραγματικότητα. Μήπως εντέλει η "προσιτή γαστρονομία" είναι μία αυταπάτη, ένα τέχνασμα για να χαϊδεύουμε τα αφτιά και να κολακεύουμε τον ουρανίσκο του μέσου καταναλωτή;
ΥΓ. Εάν η κάβα που επιμελείται ο επί σειρά ετών κορυφαίος οινοχόος στην Ελλάδα -και πράγματι εξαιρετικός- Νικόλας Γιαννόπουλος αξιολογείται με 3,5/5 τότε η θέση του κρασιού στην εστίαση (ακόμη και τη high-end εστίαση) είναι πολύ πιο δυσμενής από όσο θέλουμε να νομίζουμε.