Το δικό μου σερί ξεκίνησε με μια χαμένη πινακίδα αυτοκινήτου. Που συνειδητοποίησα πως έλειπε αλλά δεν κατάλαβα ούτε πότε μου έπεσε ούτε που, και την οποία τώρα πρέπει να αντικαταστήσω ακολουθώντας μια περίπλοκη διαδικασία, όπως συμβαίνει με οτιδήποτε έχει να κάνει με το δημόσιο. Προς το παρόν μαζεύω κουράγιο κυκλοφορώντας με αυτή που μου απόμεινε, και με την δήλωση απώλειας – στο αστυνομικό τμήμα βεβαίως, βεβαίως- στο ντουλαπάκι just in case που θα με σταματήσουν για έλεγχο, πράγμα που όπως πάνε αυτές οι μέρες είναι θαύμα που δεν έχει συμβεί ήδη, και μάλιστα παραπάνω από μία φορά.
Γιατί δεν έφτανε η πινακίδα, μετά με χτύπησε και η trendy ίωση των ημερών. Αυτή που έχει συνάχι, και πονόλαιμο, και δέκατα και που για μένα που πέρασα πριν δύο χρόνια μια καραμπινάτη πνευμονία έχει και bonus έναν διαβολεμένο βήχα που δεν λέει να περάσει και που με βασανίζει όλη μέρα αλλά ειδικά τα βράδια μόλις πέσω να κοιμηθώ του δίνει και καταλαβαίνει. Με αποτέλεσμα να κυκλοφορώ με κύκλους κάτω από τα μάτια και με mood – και όψη- emo.
Επίσης, δεκαπέντε μέρες πριν, με τον μεγάλο κατακλυσμό, χάσαμε το τηλέφωνο μας. Δηλαδή χάλασε το δίκτυο του χαλκού της περιοχής μας και από τότε αγνοείται η τύχη του . Σηκώνεις το ακουστικό και ακούς έναν σφυριχτό ήχο που μου θυμίζει την εποχή που ήμουν πιτσιρίκα στο νησί, μόνο που τότε, έτσι έκαναν οι βρύσες όταν τις ανοίγαμε για να κάνουμε μπάνιο. Και αντί για νερό έβγαινε αέρας χλιαρός. Έτσι και τώρα, εμείς περιμένουμε σήμα στην γραμμή και αντ΄αυτού ακούμε αεράκι να χαϊδεύει τις κορυφές των δέντρων, η δε Hellas on Line ειδικά για την περίσταση αποφάσισε πως τα όσα αναφέρει με περηφάνια στις διαφημίσεις της περί του ότι είναι «από τους πρωτοπόρους στη παροχή ευρυζωνικών υπηρεσιών με το μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο δίκτυο οπτικών ινών στην Ελλάδα» είναι ένα αστειάκι που είπαμε για να περάσει η ώρα και τώρα, στα σοβαρά, για όλα φταίει ο ΟΤΕ άσχετα αν εμείς εκείνη πληρώνουμε τόσον καιρό και μάλιστα στην ώρα μας. Για να συμπληρωθεί δε το μεγαλειώδες service, χάσαμε στο καπάκι και το Internet, εξ ου και η απουσία links στην σημερινή στήλη την οποία θα παραδώσω με την παλιά καλή αλλά και trendy ταυτοχρόνως τεχνική του στικακίου στον κύριο διευθυντή μου να την περάσει εκείνος ελπίζοντας πως δεν θα έχω την τύχη του κυρίου Παπαθανασίου. Πως δεν θα βρεθώ δηλαδή από αρχισυντάκτρια κλητήρας και μάλιστα απολογούμενος.
Μέσα σε όλα αυτά, και με άφθονο χρόνο στην διάθεση μου πια λες και μεταφέρθηκα ξαφνικά στην χώρα του Jack Daniels, ευτυχώς που ανακάλυψα τον Σουλεϊμαν τον Μεγαλοπρεπή έστω και εταιροχρονισμένα, και ακόμα πιο ευτυχώς που βρέθηκε ένα άγιος άνθρωπος να με προμηθεύσει με τους δυο πρώτους κύκλους – 75 επεισόδια διάρκειας μιάμισης ώρας το καθένα- και έχω κάτι να απασχολούμαι γιατί αλλιώς με έβλεπα όντως να σημαδεύω με φελλούς τα βαρέλια. Και πριν βιαστείτε να με κατακρίνετε που κόλλησα με τα Τούρκικα, σας έχω νέα. Η συγκεκριμένη σειρά είναι υπερπαραγωγή τύπου Tudors, γυρισμένη μέσα στο Top Capi, με cast απίστευτο, κοστούμια φοβερά και βασισμένη σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα και μακάρι να είχαμε το μυαλό – και το budget- να γυρίσουμε και εμείς κάτι ανάλογο για τον Κολοκοτρώνη ή τον Καραϊσκάκη αλλά που μυαλό για τέτοια.. Έχουμε πιο σοβαρά πράγματα να ασχολούμαστε εμείς.. Το να τρωγόμαστε μεταξύ μας και να παίζουμε σε επανάληψη τα σήριαλ του Χάρη Ρώμα. Όχι πως έχω κάτι με τον συγκεκριμένο ηθοποιό αλλά όπως και να το κάνουμε, ούτε Μπεχλούλ τον λες, ούτε καν Χουρέμ.. Τώρα που το σκέφτομαι, μέχρι Σουμπούλ Αγά και πολύ λέω…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση