Μαθήματα ελληνικής ιστορίας 2, σιρόπι απ’ τον τόπο σου

05 Σεπτεμβρίου 2012
Ήρα Σινιγάλια

Ένα σαφάρι για γλυκό ταψιού στην Αθήνα του Αυγούστου κρύβει πολλές εκπλήξεις. Ποιος είπε ότι η πόλη δεν έχει μυστικά υπό σκιάν;

Στην εύφορη κοιλάδα του Όμορφου Νότου το καλοκαίρι στην πόλη μοιάζει με το ποτήρι του ψυχολόγου, δηλαδή είναι πώς θα το δεις, μισοάδειο ή μισογεμάτο. Προσοχή, δεν σκοπεύω να βγάλω τα ψυχοβγαλτικά μου απωθημένα σε τούτη τη στήλη. Υπενθυμίζω ότι το beautiful south καταπιάνεται με ανθρώπους και ιδέες που κάνουν το… νότο να κινείται.

Αυτή τη φορά θα μιλήσω για κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται μισοάδειο, όμως αντανακλά το πολιτισμικό μας πινγκ πονγκ μεταξύ ανατολής και δύσης (από την άλλη εβδομάδα ο λόγος στα πρόσωπα!)

Ο Λουκάς λοιπόν αποφάσισε Αυγουστιάτικα ότι ήθελε να φάει σιροπιαστό. Έτσι έγραψε στο μήνυμα που έσκασε, εν μέσω Αυγούστου, στην οθόνη. Σημειωτέον, είναι καλλιτέχνης και με καταγωγή από τη Βραζιλία. Εκρηκτικό ντουέτο! Ως παρέα, ξεχυθήκαμε λοιπόν στην άδεια Αθήνα για σαφάρι μπακλαβά και ό,τι ήθελε προκύψει. Ξεκινήσαμε από του Ψυρρή προς άγρα σχετικού στεκιού που σε πείσμα των καιρών (και των γιαουρτιών) εξειδικεύεται στο είδος. Τι κρίμα που ήταν κλειστό, καθότι η Ελλάδα μπορεί να πεθαίνει, όχι όμως και οι διακοπές της… Η ετυμηγορία της παρέας ήταν να συνεχίσουμε να ψάχνουμε για το πολυπόθητο σιροπιαστό του Λουκά. Και ως γνωστόν, η υπογλυκαιμία είναι μεταδοτική.

Κυνηγώντας τον μπακλαβά των ονείρων μας ξεχυθήκαμε στα πέριξ του κέντρου για να ολοκληρωθούμε ως άνθρωποι. Ματαίως… Ο Χατζής, στη Μητροπόλεως, με τα ρολά κατεβασμένα και ο Τερκενλής, στην πλατεία Συντάγματος, έδωσε τη θέση του σε κάτι άλλο, σαφώς πιο δυτικό και άμορφο. Την ίδια στιγμή, το ζήτημα είχε γίνει ανατολικό, γιατί τελικά αποκάλυψε με τον πιο απλό τρόπο ότι είναι πιο εύκολο να βρεις ευρωομολόγο στην αυγουστιάτικη Αθήνα παρά ένα ταπεινό (μα ζουμερό) ραβανί. Καταλήξαμε κάπου στην Πλάκα να τρώμε έναν λαστιχένιο μπακλαβά, εν μέσω χιπ χοπ ήχων και ενός κύματος περίεργων τουριστών που κυλούσαν στα πλακόστρωτα. Διαγωνίως ήταν ένα κατάστημα που πουλούσε παγωμένο γιαούρτι. Δεν ήταν το μόνο. Όλο το κέντρο είναι ένα απέραντο frozen yogurt. Η εθνική μας ταυτότητα σε ένα ακόμα νευρικό κλονισμό. Πού να χωρέσει ένα ρετρό καταΐφι; Κι όμως αυτή η βόλτα δεν ήταν μισοάδεια.

Ψάχνοντας Ανάμεσα στα «κλειστό για διακοπές» ανακαλύψαμε ένα kosher –πιθανό το πρώτο στην Αθήνα- εστιατόριο, τις λαχταριστές μεριδούλες μιλφέιγ του Τρανό κάπου μεταξύ Ερμού και πλατείας Μοναστηρακίου, το take away coffee bar του NewHotel όχι τόσο γιατί έβαλαν το διακοσμητικό χεράκι τους οι αδελφοί Καμπάνα αλλά γιατί οι τιμές είναι της διπλανής πόρτας. Είναι κι άλλα πολλά που κάνουν το νότο όμορφο, που τον κάνουν ιδέα, έστω κι αν ξεκινάς για γαλακτομπούρεκο και βγαίνεις μαδημένος. Και σε τούτο τον καιρό έχουμε κάθε δίκιο να είμαστε εμείς οι δημιουργοί των δικών μας best of the best. Να γεμίσουμε τις λίστες μας. Όχι με λεζάντες, αλλά με soul made ιδέες. Κι εδώ που τα λέμε από το facebook προτιμώ το lifebook.

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση

ANTONIS VAGIANOS - 06 Σεπτεμβρίου 2012

Το σαφάρι για σιροπιαστά αρχίζει και τελειώνει στον Güllüoğlu?