Λονδίνο: Η νέα εποχή του Grill στο Dorchester hotel

Και παρά το γεγονός ότι η ποιότητα παραμένει υψηλή, το  μενού δεν έχει συνοχή και  η κουζίνα δείχνει να μην είναι σίγουρη για τις προτάσεις της.

Για να τραβήξει την προσοχή μας το Grill διαφήμησε τον καινούριο του σεφ Christophe Marleix, σαν προστατευόμενο του Alain Ducasse που ήρθε στο Λονδίνο όχι μόνο για να διατηρήσει την παράδοση του εστιατορίου που σερβίρει το καλύτερο grilled φαγητό στο Λονδίνο από το 1931 αλλά και να το ανανεώσει φέρνοντας στοιχεία από το Grill του Ducasse στο Μόντε Κάρλο.

Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι προσπάθησε να συνδυάσει την πεμπτουσία του βρεττανικού ψητού με γαλλικά στοιχεία και το αποτέλεσμα «κλωτσάει».  Όπως και να το κάνουμε δεν δένει η Yorkshire pudding  με τη sauce bordelaise.

Ακόμα και ένα σουφλέ τυριού στην αρχή που κολυμπούσε σε μια σούπα τυριού ήταν σφιχτό και βαρύ.  Πολύ νόστιμο στη γεύση αλλά τελικά απογοητευτικό μετά την πρώτη μπουκιά.  Το καλύτερο από τα πρώτα ήταν, κατα τη γνώμη μου, τα αυγά που ήταν ψημένα μέσα σε ένα φρικασέ από αρωματικά βότανα και καραβίδες. Άψογα εκτελέσμένο και απόλυτα ισορροπημένο αλλά όχι αρκετό για να δικαιολογήσει την επίσκεψη στο εστιατόριο.  Από τα κύρια το τουρνεντό ήταν καλό αλλά στο Λονδίνο όπου υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός  δεν ήταν αξιομνημόνευτο.  Και  δεν κατάφερα να φάω την χοιρινή κοιλιά που ήταν σιγοψημένη για 7 ώρες και μετά περασμένη από το γκρίλ  και συνοδευόταν από μαρμελάδα κρεμμυδιού κα μουστάρδας.  Επέστρεψα το πιάτο και το αντικατέστησα με φουα γκρά που ήταν αναμενόμενα νόστιμο.  Βέβαια ο μετρ προσπάθησε να μου πει να έχω «ανοιχτο μυαλό» στο θέμα χοιρινή κοιλιά και για μην εμπλακώ σε συζήτηση απλά του χαμογέλασα συγκαταβατικά.  Ευτυχώς πάντως  δεν μου το χρέωσε στο τέλος  και επιπλέον με κέρασε και μια bread and butter pudding  που εκτός από τεχνικά μέτρια ήταν η μισή κρύα και η μισή ζεστή.  Η καλύτερη πρόταση είναι τα σουφλέ σε διάφορες γεύσεις, με δικό μου αγαπημένο το σουφλέ φυστίκι αν και σε σύγκριση με τα αντίστοιχα στο Grill στο Μονακό ήταν απογοητευτικά σε υφή και μέγεθος.

Το σερβις ήταν αποτελεσματικό αν και απρόσωπο, η λίστα κρασιών ελλειπής  και ο τελικός λογαριασμός έρχεται γύρω στις 60 λιρες το άτομο χωρις κρασί.

Ο μόνος λόγος για να επισκεφθεί κάποιος το εστιατόριο είναι ή να μένει στο ξενοδοχείο  ή να θέλει να χαζέψει το crowd  που την τελευταια φορά που πήγα περιελάμβανε από πασίγνωστους επιχειρηματιες  μέχρι ένα μαχαραγιά που φορούσε περισσότερα κοσμήματα από το super model που τον συνοδεύε.

Ο Ducasse πάντως απέδειξε ακόμα μια φορά την οξύνοια του με το γεγονός ότι  μπορεί να «συμβούλεψε» αλλά δεν έβαλε την υπογραφή του στο όλο εγχείρημα.

ΒΑΘΜΟΣ: 6/10