Παρίσι: Η μαρξιστική θεωρία της γαστρονομίας

Έχοντας κερδίσει 2 αστέρια Michelin για το εστιατόριο Chateau Cordeillan-Bages στο Bordeaux ήρθε στο Παρίσι και ίδρυσε μαζί με τον καθηγητή του Χάρβαρντ David Edwards το περίφημο FoodLab δημιουργώντας εισπνεόμενες τροφές. Και τώρα στα εστιατόρια του, σπάει τη Γαλλική παράδοση και προτείνει πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες που αν και εξαιρετικά ριζοσπαστικές για την Γαλλία δεν έχω πεισθεί οτι αποτελούν πρωτοπορία στην παγκόσμια γαστρονομική σκηνή. Η συνολική εμπειρία όμως αξίζει για να σας μεταφέρει στον πλανήτη Μαρξ με την ταχύτητα του φωτός.

Στο ισόγειο του Mandarin, μια βαριά πόρτα σε μεταφέρει στο ολόλευκο Sur mesure που σου δίνει μια αίσθηση μεταξύ ενυδρείου και διαστημόπλοιου. Στους τοίχους, τα γλυπτά σκισμένα σεντόνια της Heidi Winge Strom με το φως να παίζει περίεργα παιχνίδια.

Υπάρχουν δυο διαφορετικά μενού 5 καιι 11 πιάτων κι επειδή πήγα για γεύμα προτίμησα τη μικρότερη επιλογή. Όλα όσα δοκίμασα ήταν τεχνικά άψογα και νόστιμα. Ξεχώρισα το αυγό με τη μους παρμεζάνας και το απόλυτα διαφανές ασπράδι αλλά και τα χτένια με τον ανανά και το κάρδαμο, ένα είδος αποδομημένου κάρρυ. Το ρυζότο από σόγια με μαύρη τρούφα είναι σίγουρα ένα προκλητικό πιάτο για vegetarians καθώς το λάδι τρύφας είναι πάνω στο κουτάλι που βουτάς μέσα στις περλες σόγιας που είναι φτιαγμένες σαν ρύζι. Το εστιατόριο δεν σερβίρει ψωμί αλλά διαφορετικά είδη από τσιπς. Και στο τέλος το γλυκό bento box άνοιγε αποκαλύπτοντας μικρά γλυκά με κορυφαίο το λουλουδένιο ylang ylang.

Η λίστα κρασιών είναι εντυπωσιακή και στην παρουσίαση και στο περιεχόμενο, πράγμα λογικό γιατί υπεύθυνος ειναι ο διάσημος David Biraud, ο καλύτερος Γαλλος sommelier. Ιδιαίτερη μνεία στον Philip που φροντίζει για όλα και άφησε μετά από πολλά χρόνια το Claridges στο Λονδίνο για να έρθει στο Mandarin.

Έχουν περάσει 3 μέρες από το ξεχωριστό αυτό γεύμα και η αλήθεια είναι οτι παρά την απόλυτη κομψότητα της γεύσης, το όλο εγχείρημα μου φάνηκε λίγο άψυχο. Ίσως το Camelia restaurant που είναι πιο χαλαρό να δείχνει μια πιο πρακτική εφαρμογή της «μαρξιστικής» γαστρονομίας. Το σίγουρο είναι οτι ο Τιερύ Μαρξ έρχεται σε ρήξη με την κλασσική Γαλλική κουζίνα με το ιδιο τρόπο που ο Μαρξισμος σαν κοινωνικοπολιτική θεωρία ήρθε σε ρήξη με τον καπιταλισμό. Το αν θ’αντέξει στο χρόνο, θα περιμένουμε να το δούμε στην πράξη.