Μια γεύση από ΝΟΜΑ στο Claridges: Ένα pop-up εστιατόριο για τους Ολυμπιακούς αγώνες

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Στις επτα η ώρα ακριβώς οι πόρτες του ballroom άνοιξαν για να μας υποδεχτούν στο εστιατόριο. Προσπάθησαν πολύ να μεταμορφώσουν ένα κλασσικά πολυτελή χώρο σε μίνιμαλ αλλά οι λεπτομέρειες τους πρόδωσαν όπως και η οδηγία στους σερβιτόρους  να έχουν χαλαρό attitude μάλλον τους μπέρδεψε καθώς είναι συνηθισμένοι  στο ακριβώς αντίθετο. Αυτό βέβαια δεν αλλάζει το γεγονός οτι το Claridges είναι για μένα το καλύτερο ξενοδοχείο στο Λονδίνο, με εξαιρετικό σέρβις και μ’ένα μπαρ που πάντα θα διαλέγω σαν τελευταίο σταθμό της νύχτας μου.

Ας επιστρέψω όμως στο φαγητό κι ας δούμε τι μπορούσες να φας για 195 λίρες. Χώμα και ζωντανά μυρμήγκια είναι η σύντομη απάντηση. Πιο αναλυτικά το πρώτο πράγμα στο τραπέζι ήταν μια γλάστρα με ένα καρότο, ένα ραδίκι και χώμα- όλα φαγώσιμα. Το γεγονός οτι τα έτρωγες με τα χέρια ήταν μάλλον ενοχλητικό αλλά ίσως απαραίτητο για να σε βάλει σχεδόν με το ζόρι στη λογική του Ρενέ Ρετζεπί. Κι αν δεν το κατάφερε η γλάστρα, το πέτυχε σίγουρα το επόμενο πιάτο, ένα μικρό γυαλινο βαζάκι που είχε μέσα ένα φύλλο ραδικιού με μια κουταλιά κρέμα γάλακτος και ζωντανά μυρμήγκια που όταν τα δάγκωνες σου ερχόταν μια γεύση lemongrass. Από κει και πέρα αφήνεσαι στην εμπειρία και δοκιμάζεις τα πάντα κι όταν σου φέρνουν το αρνάκι πάνω σε σανό ή το γλυκό που ήταν 3 χρωματιστες πούδρες ούτε που το συζητάς.

Για μένα το πιο ξεχωριστό ήταν ένα scone με clotted cream και χαβιάρι που συνοδευόταν από ένα ροζ τσαι και στο τέλος που αντί για σοκολατάκια έφεραν πατατάκια βουτυγμένα σε σοκολατα αρωματισμένη με μάραθο. Την επιλογή κρασιών που συνόδευε το μενου αρνούμαι να την σχολιάσω γιατί από τη στιγμη που είδα οτι άρχιζε με Pinot Gris το ενδιαφέρον μου έπεσε κατακόρυφα.

Το ερώτημα μετά το τέλος της βραδιάς είναι ένα: άξιζε τα χρήματα που έδωσες το φαγητό που έφαγες; Η απάντηση για μένα είναι όχι. Είναι εμφανές οτι ο Ρετζεπί είναι ταλαντούχος αν και αυτό που δοκίμασα ήταν μια σκιά του ταλέντου του και με μεγαλύτερο ενθουσιασμό θα πήγαινα στο αυθεντικό Νόμα παρά στην βρεττανική μετάφραση του. Κάτι πήγε λάθος σαν τις αυτόματες μεταφράσεις στο Google translate.