Ο Mark Squires είναι δημοσιογράφος οίνου και συνεργάτης του Robert Parker στο Wine Advocate. Έχει «υπό την εποπτεία του» την Πορτογαλία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τον Λίβανο, την Κύπρο και την Ελλάδα. Παρακολουθεί τα κρασιά των χωρών αυτών, τα δοκιμάζει και τα βαθμολογεί. Ο κ. Σκουάιρς έχει έρθει στην Ελλάδα 2-3 φορές, ειδάλλως δοκιμάζει όσα ελληνικά κρασιά διανέμονται στις ΗΠΑ μέσω εισαγωγέων.
Ο κ. Σκουάιρς δείχνει να αγαπά το ελληνικό κρασί και γράφει γι’ αυτό με σεβασμό. Ωστόσο, δυσκολεύεται να του δώσει βαθμούς πάνω από 90/100 και οι βαθμοί αυτοί δεν αφορούν παρά σπανίως ελληνικά κρασιά από διεθνείς ποικιλίες. Την εύνοιά του έχουν καταρχάς τα κρασιά της Σαντορίνης και μετά της Νάουσας, τα μοσχοφίλερα, κάποιες μαλαγουζιές, μερικές Νεμέες...
Σε πρόσφατο δημοσίευμά του, ο κ. Σκουάιρς αναφέρεται συγκεκριμένα στα ελληνικά κρασιά από διεθνείς ποικιλίες (π.χ. καμπερνέ σοβινιόν, σιρά, σοβινιόν μπλαν, σαρντονέ κ.λπ), για τα οποία εκφράζει αμφιβολίες ως προς τον λόγο ύπαρξής τους. Όπως πολλοί άλλοι, αρνείται να τους δώσει υψηλές βαθμολογίες.
Δεν είναι ο πρώτος. Όλοι σχεδόν οι «ξένοι» μάς λένε πως το μέλλον του ελληνικού κρασιού θα παιχτεί με τις γηγενείς, αυτόχθονες ποικιλίες αμπέλου και πως σ’ αυτές πρέπει να επενδύσουμε. Τους ευχαριστούμε για την υπόδειξη, αλλά είναι κάτι που το γνωρίζουμε ήδη. Το γνωρίζουμε τόσο καλά, που ολόκληρη η οινική νομοθεσία της χώρας, η οποία σχεδιάστηκε από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 έως τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ― περίοδος κατά την οποία καθορίστηκαν οι ελεγχόμενες ονομασίες προέλευσης ― είναι χτισμένη επάνω σε αυτήν την παραδοχή. Επιπλέον, ήδη από την εποχή εκείνη είχαν γίνει μελέτες από τα Ινστιτούτα Οίνου και Αμπέλου για την καλλιέργεια των ξένων ποικιλιών σε διάφορα σημεία της χώρας. Άρα, υπήρχε και υπάρχει η γνώση για τη σωστή «ποικιλιακή σύνθεση» του ελληνικού αμπελώνα, γνώση που εμπλουτίζεται συνεχώς.
Είναι ένας από τους λόγους που ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν έβγαζε τόσα καλά κρασιά από ελληνικές, αλλά και διεθνείς ποικιλίες.
Η καλλιέργεια στη χώρα μας, μιας σειράς διεθνών ποικιλιών και η παραγωγή από αυτές κορυφαίων κρασιών είναι κατά την άποψή μου επιβεβλημένη ― ό,τι κι αν λέει ο κ. Σκουάιρς και άλλοι ειδικοί. Σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, όπου το μέτρο σύγκρισης είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι ακριβώς αυτές οι ποικιλίες, οι έλληνες παραγωγοί πρέπει να μπορούν να διαγωνιστούν και σε αυτό το γήπεδο για να αποδείξουν την αξία τους αλλά και την αξία του τερουάρ τους. Διότι είναι άλλη η αξία ενός καλλιτέχνη που κατορθώνει να κάνει όνομα στη Νέα Υόρκη και άλλη η αξία εκείνου που κάνει όνομα στην Αθήνα.
Ασφαλώς ο ανταγωνισμός μεταξύ των οίνων από διεθνείς ποικιλίες είναι τεράστιος και κινείται σε εντελώς άλλο επίπεδο εκείνου όπου κινούνται (προς το παρόν τουλάχιστον) τα κρασιά από γηγενείς ποικιλίες. Όμως, οι εδαφοκλιματολογικές συνθήκες της χώρας, σε συνδυασμό με την τεχνογνωσία και τη φιλοδοξία των οινοπαραγωγών μας, μπορούν να αναδείξουν ελληνικά κρασιά από διεθνείς ποικιλίες που να είναι πανάκριβα και περιζήτητα. Κρασιά που θα μπορούσαν (στο απώτερο μέλλον!) να αντιμετωπίσουν ένα προς ένα τα πιο ακριβά κρασιά της υφηλίου. Κάτι τέτοιο θα έδινε απίστευτο κύρος στον ελληνικό αμπελώνα και θα ανέβαζε, τιμολογιακά, όλο το ελληνικό κρασί προς τα επάνω.
Το ζήτημα δεν είναι ποιο μεταξύ των κρασιών από διεθνείς ή γηγενείς ποικιλίες είναι το «καλύτερο», αλλά η ανάδειξη του ελληνικού τερουάρ και με τις δύο. Όταν έχεις μια χώρα πλασμένη λες κατά παραγγελία για την αμπελοκαλλιέργεια θα ήταν τρέλα να μη φυτέψεις και τις ποικιλίες εκείνες που έχουν τη μεγαλύτερη διεθνή ζήτηση. Δηλαδή, εάν αύριο η Ελλάδα βγάλει καμπερνέ εφάμιλλα της Napa Valley (όπου η φιάλη των 100$ είναι ο κανόνας), τι θα πρέπει να κάνουμε, να τα απορρίψουμε επειδή δεν αρέσουν ως ιδέα σε μερικούς; Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε την εγχώρια αγορά η οποία διψάει για τέτοιου είδους κρασιά, η απουσία των οποίων θα καλυπτόταν από εισαγωγές.
Το σχόλιο αυτό δεν πηγάζει μόνο από τις πρόσφατες βαθμολογίες του κ. Σκουάιρς, οι απόψεις του οποίου περί Νεμέας (δεν πιστεύει στις Νεμέες παλαίωσης) ήδη μου είχαν προκαλέσει μια αρνητική προδιάθεση· ούτε από τις βαθμολογίες του, οι οποίες κατά την άποψή μου δείχνουν κάποιες εμμονές (Όβηλος λευκός ’09, 89/100 και Μαλαγουζιά Μάτσα ’11, 90/100;)… Πηγάζει και από το γεγονός ότι ως χώρα των άκρων και της ιδεοληψίας, μοιάζουμε έτοιμοι, εμείς οι ίδιοι, να αναδείξουμε σε κορυφαίο κρασί ο,τιδήποτε παράγεται με αφετηρία κάποια ξεχασμένη γηγενή ποικιλία και, αντιστοίχως, να απορρίψουμε ελληνικά κρασιά από «ξένες» ποικιλίες κι ας έχουν ήδη έχουν αποδείξει την αξία τους.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Απο τις καλύτερες ιντερντερνετικές συζητήσεις που έχω διαβάσει!
Επειδή στο facebook εξελίχθηκε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με αφορμή το παραπάνω άρθρο, την παραθέτω εδώ:
o Vassilis Masselos Ελληνικό Syrah & Pinot Noir; Ι do not think so.
25 Ιουλίου στις 3:58 μ.μ. • Μου αρέσει! • 1
o Vassilis Masselos Το μέλλον μπορεί να μην είναι αποκλειστικά είναι όμως κυρίως στις Ελληνικές ποικιλίες. Οι ξένες που δίνουν κρασιά αξιώσεων στο ελληνικό terroir είναι μετρημένες στα δάκτυλα.
25 Ιουλίου στις 4:03 μ.μ. • Δεν μου αρέσει • 2
o Panos Deligiannis Σε αυτό συμφωνώ! Και βέβαια δεν έχουν διερευνηθεί εντελώς ούτε οι ελληνικές, ούτε οι ξένες ποικιλίες...το μόνο βέβαιο είναι τα ελληνικά terroir και τα επιμέρους μικροκλίματα παρουσιάζουν ασυνήθιστη ποικιλία.
25 Ιουλίου στις 4:07 μ.μ. • Μου αρέσει!
o Konstantinos Lazarakis MW Το βασικό θέμα για εμένα είναι το εξής: όταν προωθείς ένα Ασύρτικο σε παγκόσμιο επίπεδο παίζεις σε απάτητο έδαφος. Όταν έχεις στα χέρια σου ένα Merlot εκεί παίζεις με αντίπαλους από όλο τον κόσμο που είτε α) κάνουν καλύτερα Merlot από εσένα β) τα έκαναν και τα πουλούσαν καλύτερα δεκαετίες πριν εσένα γ) την ίδια ποιότητα την πουλούν σε χαμηλότερη τιμή και με πολύ πιο ικανό μηχανισμό προώθησης από πίσω ... Άρα η δουλειά μας γίνεται πολύ πολύ πιο δύσκολη.
25 Ιουλίου στις 4:14 μ.μ. • Μου αρέσει! • 6
o Konstantinos Lazarakis MW νομίζω ότι το μέλλον μας είναι οι Ελληνικές ποικιλίες για το εξωτερικό, αν και η εσωτερική αγορά, όποτε αποκτήσει ξανά υπόσταση, πάντα θα διψάει για διεθνείς ποικιλίες, είτε μόνες τους είτε σε χαρμάνια με ελληνικές.
25 Ιουλίου στις 4:16 μ.μ. • Μου αρέσει! • 2
o Panos Deligiannis Αντεπιχειρήματα υπάρχουν ασφαλώς...αυτό που λέω είναι ότι είναι ένα "δίλημμα" που δεν προφέρεται για εύκολες απαντήσεις ή αποκλεισμούς.
25 Ιουλίου στις 4:16 μ.μ. • Μου αρέσει! • 1
o Panos Deligiannis Και επίσης....για να σχολιάζουμε και στο ίδιο το FnL λίγο! Κάποιοι δεν είναι φίλοι του fb...ο Ντίνος Στεργίδης για παράδειγμα χαχα
25 Ιουλίου στις 4:17 μ.μ. • Μου αρέσει! • 1
o Dimitrios Christos Siotas • 125 κοινοί φίλοι
αναμφίβολα το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Οινοβιομηχανίας είναι οι γηγενείς Ελληνικές ποικιλίες και μέσω αυτών, η ανάδειξη του Ελληνικού terroir, σε μια αγορά κορεσμένη από τις κλασσικές Γαλλικές ποικιλίες Αμπέλου, ο καταναλωτλης διψάει για διαφορετικότητα και πρωτοτυπία, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Αυστραλία (γίγαντες τις Οινοβιομηχανίας) αρκετοί παραγωγοί ρίχνουν την προσοχή τους σε ποικιλίες λίγοτερο γνωστές, όπως π.χ. το albarino, το verdelho, το vermentino κ.α.
ακριβώς επειδή όπως, προαναφέρθηκε ο κ. Λαζαράκης, το Ελληνικό καταναλωτικό κοινό διψάει για ξενικές ποικιλίες και χαρμάνια από αυτές και γηγενείς (όπως έπισης τόσα χρόνια διψούσε για ουϊσκι, αντί για Ελληνικό brandy, ιταλική γκράπα αντί για Ελληνικό τσίπουρο ή για να δώσουμε και πολιτιστικές διαστάσεις bregovic αντί για τις παραδοσιακές μπάντες πνευστών την Δυτικό-ΚεντρικήΜακεδονία), επειδή έχουμε αυτό το φαίνομενο, εκεί ενδεχομένως να οφείλεται και η αποστροφή των ξένων οινοκριτικών απέναντι σε αυτά τα κρασιά από ξενικές ποικιλίες. Προκειμένου οι παραγωγοί να ικανοποιήσουν αυτή την ανάγκη φύτεψαν όπου να ναι (γιατί ήταν και εύκολο) ξενικές ποικιλίες τις περισσότερες φορές σε ακατάλληλα σημεία, φτιάχνοντας κρασιά απομιμήσεις των νεοκοσμίτικών, αλλά πολύ ακριβότερα και μη ανταγωνιστικά. Το Κτήμα Καρράς, ο αμπελώνας του Αβέρωφ στο Μέτσοβο και ορισμένοι άλλοι, ίσως αποτελούν εξαιρέσεις, αλλά φυτεύτηκαν σε μια εποχή, όπου η κατοχή οινοποιείου δεν θεωρούνταν σύμβολο οικονομικής ευδαιμονίας. Και ίσως κάποτε πρέπει να συζητηθεί κατά πόσο είναι κατάλληλες για το ζεστό κλίμα της χώρας μας ποικιλίες όπως το Sauvignon Blanc, το Chardonnay και άλλες ψυχρών κλιμάτων, ή εάν πρέπει να φυτεύονται πλέον σε αμπελώνες άνω των 400 μέτρων και όχι στα πεδινά όπως συνήθως συμβαίνει. Ο Gaja στην Ιταλία φύτεψε διεθνείς ποικιλίες προκειμένου να αναδείξει το terroir του, ναι αλλά η διαφορά είναι ότι αυτός γνώριζε ότι έχει ένα ιδιαίτερο terroir να διαπραγματευτεί, οι Έλληνες οινοπαραγωγοί θα έπρεπε πρώτα να μάθουν την γη τους το terroir τους και μέτα να προχωρήσουν στην ανάδειξη του μέσω των διεθνών ποικιλιών.
25 Ιουλίου στις 5:36 μ.μ. • Μου αρέσει! • 1
o Tassos Pikounis Σε όλες τις χώρες του κόσμου καλλιεργούνται και γηγενείς ποικιλίες και διεθνείς. Προσωπικά συμφωνώ με την άποψη του άρθρου... και μερικά από τα σχόλια εδώ σχεδόν ...ποινικοποιούν την καλλιέργεια διεθνών ποικιλιών! Ίσως κάποιος να μας εξηγήσει γιατί η Χιλή, π.χ. καλλιεργεί και εμπορεύεται τόσα και τόσα κρασί από διεθνείς ποικιλίες, και οι έλληνες παραγωγοί δεν μπορούν; Ή γιατί η Ιταλία με τις τόσες εξαιρετικές τοπικές ποικιλίες,καλλιεργεί επίσης Syrah, Merlot κλπ. Για να πάω το θέμα λίγο παραπέρα υπέρ του άρθρου, θα πω ότι η επιτυχία των ελληνικών ποικιλιών είναι πιο εύκολη οπωσδήποτε, λόγω εξωτικών ονομάτων, χαρακτήρα, μοναδικότητα και ...έλλειψη κάθετου ανταγωνισμού. Εκεί όμως που αποδεικνύεται η πραγματική ικανότητα, τέχνη κλπ. ενός παραγωγού, είναι αν μπορεί να φτιάξει κρασί από διεθνείς ποικιλίες και να ανταγωνιστεί αυτά των άλλων χωρών... και αρκετοί έλληνες παραγωγοί το κάνουν..
25 Ιουλίου στις 8:39 μ.μ. • Μου αρέσει!
o Konstantinos Lazarakis MW Ας πάρουμε τα πράγματα ένα - ένα...
26 Ιουλίου στις 12:38 μ.μ. • Μου αρέσει!
o Konstantinos Lazarakis MW Η Χιλή δεν είχε άλλη επιλογή (και με το που έπεσε στο ξεχασμένο σεντούκι του Carmenere έπεσε με τα μούτρα) ενώ η χαμηλή τιμή ήταν βασικό ατού της.
26 Ιουλίου στις 12:40 μ.μ. • Μου αρέσει! • 3
o Konstantinos Lazarakis MW Η Ιταλία έπαιξε τις διεθνείς ποικιλίες είτε σε περιοχές που βασίζονταν στην παραγωγή κρασιών super market (πχ Friuli, Σικελία) είτε στα χέρια μεγάλων παιχτών (Antinori) και κυκλωμάτων που μας έχουν δείξει ότι όταν μιλούν, οι αγορές ακούν. Στην πρώτη περίπτωση ήδη βλέπουμε αλλαγές (έμφαση και μετ' έπειτα εμπορική επιτυχία των Nero d' Avola και Pinot Grigio). Στην δεύτερη περίπτωση ας μην γελιόμαστε: το Sassicaia δεν έγινε αυτό που έγινε γιατί ήταν Cabrnet αλλά γιατί το έκανε αυτός που το έκανε, έτσι όπως το έκανε και εκεί που το έκανε (άντε και "τότε που το έκανε").
26 Ιουλίου στις 12:45 μ.μ. • Μου αρέσει! • 3
o Konstantinos Lazarakis MW Να είμαστε όμως συγκεκριμένοι. Σκεφτείτε το καλύτερο ελληνικό Syrah - αν θέλετε μπορούμε να ρίξουμε και συγκεκριμένα ονόματα στο τραπέζι.... Τρεις ερωτήσεις: 1) μπορούμε να βρούμε καλύτερης ποιότητας Shiraz/Syrah, ακόμη και σε κρασί εισαγωγής που εισάγεται στην Ελλάδα) σε χαμηλότερη τιμή? 2) Αν πάρουμε σε διεθνές επίπεδο αγοράς κρασιά της ίδια τιμής και τις ίδια ποικιλίας, η πλειοψηφία θα είναι καλύτερης ποιότητας? 3) Η αύρα του ελληνικού αυτού κρασιού (από την ετικέτα, το ποιος το παράγει, την περιοχή που προέρχεται, το ποιος έχει γράψει για αυτό, την διαθέσιμη αρθρογραφία/βιβλιογραφία που υπάρχει εκεί έξω, κλπ) θα υστερεί απέναντι στην αύρα των ανταγωνιστών του? Νομίζω πως θα κουραστούμε να βρούμε κρασιά που δεν θα "χάνουν" και στις τρεις ερωτήσεις. Σίγουρα θα υπάρχουν, αλλά θα είναι λίγα και ίσως απλά θα επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
26 Ιουλίου στις 12:54 μ.μ. • Μου αρέσει! • 6
o Dimitrios Christos Siotas • 125 κοινοί φίλοι
δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας, ότι ο Ιταλικός Βορράς, όπου κυριώς αναπτύσσονται και ευδοκιμούν οι Γαλλικής προέλευσης ποικιλίες ( όπως το Friuli, το Veneto, το Alto Adige & Trentino, η Λομβαρδία και η Τοσκάνη) ήταν περιοχές που ως και την δημιούργία του σύγχρονου Ιταλικού Έθνους το 1861, ελέγχονταν κατά κύριο λόγο από φεουδάρχες Φραγκικής και Γερμανικής καταγωγής, και ότι όλοι αυτοί ευνόησαν την εισαγωγή γαλλικών ποικιλιών από πολύ νωρίς σε διάφορες περιοχές της δικαιοδοσίας τους, με αποτέλεσμα τα Cabernet ή τα Pinot Grigio τα οποία εισήχθηκαν στην Ιταλία προ 200 ετών να έχουν προσαρμοστεί τόσο καλά, ώστε να δίνουν αποτελέσματα εφάμιλλά των γηγενών ποικιλίων
26 Ιουλίου στις 12:57 μ.μ. • Μου αρέσει! • 2
o Konstantinos Lazarakis MW Τέλος, ας γράψουμε εδώ κρασιά που γνωρίζουμε ότι κάνουν μεγάλες εμπορικές επιτυχίες στο εξωτερικό (και δεν μιλάω για βραβεία, μιλάω για τιμολόγια προς εμπόρους τους εξωτερικού που πληρώθηκαν και που οδήγησαν σε επαναληπτικές παραγγελίες) και να δούμε πόσα από αυτά είναι βασισμένα σε ξένες ποικιλίες και πόσα σε ελληνικές.
26 Ιουλίου στις 1:02 μ.μ. • Μου αρέσει! • 4
o Konstantinos Lazarakis MW Από το international camp μου έρχονται στο μυαλό το Trology του Κόκκαλη και κάποιες ετικετες από Βιβλία Χώρα, Κ Λαζαρίδη και Αλφα, αν και στο τελευταίο οι ετικέτες με Ξινόμαυρο όλο και κερδίζουν τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας... Η Αλμύρα του Σκούρα στις ΗΠΑ, αν και είναι στημένο με έναν τρόπο που είναι πιο πολύ Αλμύρα παρά Chardonnay. Άλλες που μου ξεφεύγουν?
26 Ιουλίου στις 1:06 μ.μ. • Μου αρέσει! • 2
o Panos Deligiannis Ανεξαρτήτως εξαγωγικής πορείας, το Syrah Collection του Μούντριχα είναι σταθερά εξαιρετικό νομίζω και κάποια του Γεροβασιλείου αλλά και του Τσάνταλη από Άγιο Όρος....κλπ κλπ
26 Ιουλίου στις 1:19 μ.μ. • Μου αρέσει! • 1
o Vagelis Malerdos Κύριε Λαζαράκη, καλή η υπεράσπιση των Ελληνικών ποικιλιών… αλλά μέρες που είναι, θα έπρεπε να είστε πιο προσεκτικός. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κατηγορηθείτε για σκληρό ρατσισμό κατά των Merlot, Syrah, Cabernet Sauv. κτλ..
26 Ιουλίου στις 1:20 μ.μ. • Μου αρέσει! • 2
o Tassos Pikounis Μα δεν πρόκειται να φτιάξουμε το καλύτερο Syrah ή Cabernet της παγκόσμιας αγοράς! Απλά υπάρχουν ξένες ποικιλίες που έχουν εξαγωγικό δυναμικό και παραγωγοί που έχοντας επικεντρωθεί σε αυτές τα καταφέρνουν καλά. Μικροί παραγωγοί ίσως, όπως π.χ. ΄ο Νεραντζής Μητρόπουλος που εξάγει όλη σχεδόν την παραγωγή του στη Γερμανία με πολύ μεγάλη επιτυχία (Syrah και Cabernet Sauvignon )με τιμή διάθεσης εκεί 45 και 90-100 ευρώ αντίστοιχα!). Απλά δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τις ξένες ποικιλίες, ή να αποτρέψουμε κάποιους να δοκιμάσουν. Και αν μείνουμε στο παράδειγμα της Χιλής,το ότι δεν είχε αξιόλογες τοπικές ποικιλίες δεν είναι επιχείρημα προς την κατεύθυνση που υποστηρίζετε, αλλά προς την αντίθετη! Δηλαδή, αν ΔΕΝ είχαμε τις αξιόλογες τοπικές ποικιλίες, μήπως και εμείς θα είχαμε καλύτερα κρασιά με τις ξένες, έχοντας δώσει έμφαση μόνο σε αυτές;
26 Ιουλίου στις 1:20 μ.μ. • Μου αρέσει! • 1
o Konstantinos Lazarakis MW συμφωνώ σε όλες τις ετικέτες που αναφέρεις Πάνο και ήδη έχω πει πως σε επίπεδο εσωτερικής αγοράς οι ξενικές ποικιλίες έχουν μεγάλη σημασία... όσο για το σχόλιο τουVagelis Malerdos θα παραπέμψω στο status update μου που θα ανεβάσω σε λίγο!
26 Ιουλίου στις 1:23 μ.μ. • Μου αρέσει! • 1
o Konstantinos Lazarakis MW α) Οι μικροί παραγωγοί πάντα θα έχουν δυνατότητες να πουλήσουν τις μικρές ποσότητες.
26 Ιουλίου στις 1:42 μ.μ. • Μου αρέσει! • 1
o Konstantinos Lazarakis MW β) Ο Νερανζτής όμως επιλέγει τον Κόνιαρο σαν την ναυαρχίδα του και οι τιμές που αναφέρετε είναι εξωπραγματικές σε κάθε επίπεδο αγοράς. Εϊμαι σίγουρος ότι πουλάει ο άνθρωπος τα κρασιά του εκει και σε αυτές τις τιμές και του εύχομαι να τις πουλά και σε πέντε χρόνια από τώρα
26 Ιουλίου στις 1:45 μ.μ. • Μου αρέσει!
o Konstantinos Lazarakis MW γ) το σκεπτικό του "η Χιλή έπαιξε το μοναδικό χαρτί που είχε, άρα αφού εμείς έχουμε επιλογή καλύτερα να παίξουμε το ίδιο με την Χιλή" μου διαφεύγει
26 Ιουλίου στις 1:46 μ.μ. • Μου αρέσει!
o Konstantinos Lazarakis MW δ) φυσικά αν είχαμε μόνο τις διεθνείς ποικιλίες θα κάναμε καλύτερα κρασιά από αυτές
26 Ιουλίου στις 1:46 μ.μ. • Μου αρέσει!
Konstantinos Lazarakis MW ε) θέλει μικρή γνώση σε αμπελουργικά και οινολογικά θέματα για να καταλάβουμε ότι όποιος αποφασίσει να φυτέψει διεθνείς ποικιλίες έχει στα χέρια του έναν τεράστιο όγκο γνώσης - από την κλωνική επιλογή μεχρι varietally specific yeast strains. Στις Ελληνικές ποικιλίες θέλουμε πολύ δουλειά όπως λέει η Spinthiropoulou Haroula και ο Κώστας Μπακασιέτας. Όσο πιο πολλοί θα πέσουμε με τα μούτρα τόσο πιο γρήγορα θα έχουμε αποτελέσματα. Δείτε τι έγινε στο Chianti Classico 2000 Project
26 Ιουλίου στις 1:50 μ.μ. • Μου αρέσει! • 1
o Yiannis Karakasis Νομίζω ότι ο στόχος είναι καθαρός και είναι η προώθηση με μία ενιαία φωνή και στρατηγική (??) των γηγενών ποικιλιών παρά να φτιαχτεί ένα μεγάλο ελληνικό Cabernet ή Syrah που θα συναγωνιστεί ένα St Henri Shiraz ή μία Napa των 100 ευρώ, αρκετά εκ των οποίων είναι τεχνολογικά κρασιά συνταγής και όχι terroir. Το παράδειγμα της Αυστρίας με το GV στην αρχή, που κατάφερε να μπει στον χάρτη και με τις υπόλοιπες ποικιλίες να ακολουθούν δείχνει το δρόμο. Oι αγορές συνήθως θέλουν κάτι διαφορετικό (Ασύρτικο, Μαλαγουζιά, Ξυνόμαυρο κλπ), μία μοντέρνα και όχι παλαιομοδίτικη ετικέττα και μία ιστορία(αν έχει και λίγο σεξ πουλάει πιο πολύ)...Ένα ακόμα Cabernet ή Syrah (γιατί το Pinot και το Merlot δεν παίζουν) τι θα πρόσφερε σε μία κορεσμένη από αυτά τα κρασιά αγορά?
26 Ιουλίου στις 2:33 μ.μ. • Μου αρέσει! • 3
o Ανδρέας Γάβρης Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Κωνσταντίνο.
Οι ελληνικές ποικιλίες στο εξωτερικό παίζουν σε παρθένο έδαφος και κάποιες από αυτές χωρίς ανταγωνισμό.
Η μικρή μου εμπειρία και συναναστροφή με ξένους εισαγωγείς κρασιών μου έδειξε ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει όταν έρχονται στην Ελλάδα να δοκιμάσουν κρασιά είναι οι ελληνικές ποικιλίες. Πριν από 2 χρόνια ο Σπηλιάδης υιός μου εξηγούσε ότι δεν πουλάει στα μαγαζιά του στην αμερική το Κτήμα Κατσαρού, παρόλο που υπάρχει σε όλες τις λίστες, γιατί χάνεται μέσα σε πολύ καλύτερα Cabernet και Chαrdonnay από όλο τον κόσμο.
Πέρσι Ελβετός εισαγωγέας ήρθε στην Ελλάδα να δοκιμάσει μόνο ελληνικές ποικιλίες για να τις εισάγει στην Ελβετία (έχει στο υπόγειο του Πύργου του 5.000 ετικέτες). Του πρότεινα -μεταξύ άλλων- και το Κτήμα Κατσαρού και μου απάντησε ότι έχει δοκιμάσει πάνω από 10.000 Cabernet από όλο τον κόσμο. Μου μίλησε δε με πολύ έντονη δυσαρέσκεια για Έλληνα παραγωγό που προσπαθούσε να του πουλήσει τα πολυποικιλιακά κρασιά του, ενώ ο ίδιος είχε επιλέξει μόνο μία ετικέτα αποκλειστικά από ελληνικές ποικιλίες. Τελικά επέλεξε "Λημνιώνα" Ζαφειράκη και "Ραψάνη" Ντούγκου. Tρανταχτό παράδειγμα επίσης οι επαναλαμβανόμενες παραγγελίες της "Λημνιώνας" και της Μαλαγουζιάς του Ζαφειράκη που εξάγει οMarkus Stolz στην Αμερική σε δυτική και ανατολική ακτή.
26 Ιουλίου στις 7:16 μ.μ. • επεξεργασμένο • Μου αρέσει! • 4
o Ανδρέας Γάβρης Και ναι η Τριλογία του Κόκκαλη πουλάει όλη την παραγωγή της στην Γερμανία αλλά αν δεν ήταν ο Κόκαλης Λαζογερμανός (μη χαρακτηριστεί ρατσιστικό, μέρες που είναι) δεν πιστεύω ότι θα είχε την ίδια τύχη.
Παρατηρώ επίσης πελάτες αλλοδαπούς στο εστιατόριο μου που τα τελευταία χρόνια ζητάνε σχεδόν αποκλειστικά ελληνικές ποικιλίες
Βέβαια χρειάζεται πολύ δουλειά ακόμα στο αμπέλι κυρίως και στην κλωνική επιλογή για να αποκτήσουμε μεγάλα κρασιά από ελληνικές ποικιλίες. Εξαίρεση το Ασύρτικο της Σαντορίνης που -κατά την ταπεινή μου γνώμη- είναι μεγάλο κρασί αλλά δυστυχώς κάποιοι παραγωγοί το "ξεσκίζουν" στο βαρέλι και στο πολύ υψηλό αλκοόλ.
Το μέλλον των ελληνικών ποικιλίων βρίσκεται στην ιδιατερότητα και στην κομψότητα. Ας το καταλάβουν οι παραγωγοί και ας δουλέψουν σ' αυτή την κατεύθυνση.
26 Ιουλίου στις 3:13 μ.μ. • Μου αρέσει! • 4
o Dimitrios Christos Siotas • 125 κοινοί φίλοι
...σαν απόφοιτο του marketing, πάντα με δυσαρεστούσε το γεγονός ότι το ακαδημαϊκό μου αντικείμενο δεν είχε καμιά απολύτως θέση στην «προ-κρίσης» Ελληνική πραγματικότητα.
Τρανό παράδειγμα η Ελληνική Οινοβιομηχανία, αναρωτιέμαι κατά πόσο όταν ένας «φιλόδοξος» παραγωγός ξεκινούσε ένα νέο project είχε κάνει πιο μπροστά ή είχε απευθυνθεί σε κάποιους ειδικούς για να το κάνουν γι’ αυτόν, μια έρευνα αγοράς (σε διεθνές επίπεδο) η οποία να του έδειχνε ποια ήταν τα οινικά trend της περιόδου και της επόμενης πενταετίας-δεκαετίας, και εάν τα προϊόντα τα οποία σχεδιάζει θα μπορούσαν να βρουν ανταποκρίση στην εγχώρια και ξένη αγορά, αλλά ας μην είμαστε τόσο αυστηροί με μια αγορά που τότε δημιούργόνταν σιγά σιγά από το πουθενά, ας θεωρήσουμε την «έρευνα αγοράς» μια περιττή πολυτέλεια., θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πιο απλό, να πίασουν και να διαβάσουν ένα Decanter, ένα Wine Spectotor ή ένα Wine & Spirits, κάτι που κάνουν αρκετοί απλοί Έλληνες οινόφιλοι, δηλαδή να ενημερώνονται για το παγκόσμιο οινικό γίγνεσθαι με τον απλούστερο και φθηνότερο τρόπο.
Παίρνοντας λοιπόν αφορμή από μια γευστική δοκιμή που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Decanter τον Σεπτέμβριο του 2004 (το Decanter την δεκαετία που μας πέρασε είχε κάνει μόνο δύο γευστικές δοκιμές «buying guide» για Ελληνικά κρασιά), στην οποία είχαν συμμετάσχει ως γευσιγνώστες μεταξύ άλλων ο κύριος Λαζαράκης MW και ο κύριος Μάνεσσης, μπορούμε να δούμε ότι ενώ η πλειοψηφία των κρασιών που είχαν δοκιμαστεί και αξιολογηθεί θετικά στην συγκεκριμένη γευσιγνωσία αφορούσε γνωστά επώνυμα Ελληνικά κρασιά από ξενικές ποικιλίες, η συγγραφέας Amy Wisloski στον σχολιασμό εκθειάζει τις χάρες και τις δυνατότητες της ποικιλίας Ξινόμαυρο. Τι είναι επομένως ολοφάνερο, ότι η διεθνής αγορά από τότε διψούσε για Ελληνικό κρασί από Ελληνικής προέλευσης ποικιλίες. Οι άνθρωποι μας το λέγανε ξεκάθαρα, εμείς δεν τους ακούγαμε. Το ίδιο συμβαίνει με το Wine & Spirits κάθε καλοκαίρι έχει αφιερώμα στα Ελληνικά κρασιά, και κυρίως στα Ελληνικά κρασιά από γηγενείς ποικιλίες, όταν προ δεκαετίας οι αρθρογράφοι του Wine & Spirits εκθείαζαν το Ασύρτικο της Σαντορίνης, οι εδώ ιθύνοντες το αγνοούσαν, και μιλούσαν για το ένα κια το άλλο Chardonnay και το πόσο καιρό έμεινε στο βαρέλι.
Αναρωτιέμαι εάν δεν υπήρχε η αναγνώριση και η ζήτηση από το εξωτερικό για ποικιλίες όπως το Ασύρτικο ή και το Ξινόμαυρο, εάν η εδώ αγορά αναγνώριζε ποτέ τα προσόντα και τις δυνατότητες αυτών των ποικιλίων;
26 Ιουλίου στις 7:49 μ.μ. • Μου αρέσει! • 2
o Vinetum WineCommunications Επειδή δεν έχω σελίδα στο facebook, αλλά η συζήτηση για το άρθρο μου διεξάγεται εδώ, κάνω αυτήν την παρέμβαση μέσω της εταιρείας μου, Vinetum.
Παρασκευή στις 2:47 μ.μ. • Μου αρέσει!
o Vinetum WineCommunications Λοιπόν, (τώρα που έμαθα ότι "return" = ανάρτηση!): εγώ δεν είπα πουθενά στο άρθρο μου ότι το ελληνικό κρασί δεν θα πάει έξω με τις ελληνικές ποικιλίες, ότι δεν είναι αυτό το δυνατό μας χαρτί κλπ, κλπ. Απεναντίας, είπα πως αυτά τα γνωρίζουμε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Εκείνο που με ενοχλεί και στάθηκε η αφορμή για το άρθρο, είναι όταν έρχονται κάποιοι να μας πουν "όχι, εσείς ΔΕΝ θα δουλέψετε διεθνείς ποικιλίες" γιατί, βασικά, έχουν στο νου τους ένα εξιδανικευμένο (οινικό) κόσμο. Μου θυμίζει πάρα πολύ τους Δυτικούς τουρίστες που πάνε στις χώρες του Τρίτου Κόσμου και ενοχλούνται όταν βλέπουν τους κατοίκους τους με κινητά, με αυτοκίνητα και να μη ζουν σε καλύβες, γιατί τους χαλά το φοκλόρ και τις φωτογραφήσεις τους. Εγώ, αυτό το αποκαλώ ρατσισμό. Θεωρώ πως ΔΙΠΛΑ στις γηγενείς μας ποικιλίες οι οινοποιοί μας έχουν το δικαίωμα και θα έλεγα την επαγγελματική υποχρέωση να πειραματιστούν και με ποικιλίες-benchmarks. Δηλαδή εάν ο Randall Grahm φυτέψει αύριο μαλαγουζιά και βούηξει ο τόπος, γιατί να μην μπορεί ο Γεροβασιλείου ή ο Μανουσάκης να δουλέψουν γκρενάς, σιρά ή μουρβεντρ και να κάνουν και αυτοί τη Διαδικτυακή τους πλάκα... Επίσης, είπα πως πολύ φοβάμαι πως μερικοί κριτικοί είναι προκατειλημμένοι αρνητικά απέναντι σε ελληνικά κρασιά από διεθνείς ποικιλίες ή χαρμάνια αυτών με ελληνικές. Νομίζω πως υπάρχουν ελληνικά κρασιά από διεθνείς ποικιλίες που σε ΤΥΦΛΗ ΓΕΥΣΤΙΚΗ ΔΟΚΙΜΗ θα έπαιρναν πάνω από 90% στην κλίμακα των Αμερικάνων (όπως συμβαίνει συχνά σε διεθνείς διαγωνισμούς). Τέλος, είπα ξεκάθαρα πως δεν έχουμε ΑΚΟΜΑ φτάσει το ζενίθ της ποιότητας με τις ξένες ποικιλίες (ούτε και με τις ελληνικές), οπότε φράσεις του τύπου "υπάρχουν ακόμα και εισαγόμενα σιρά που είναι καλύτερα από το καλύτερο ελληνικό σιρά", διαστρεβλώνουν αυτό που ήθελα να πω. Όσο για τις "αγορές που διψάνε για κρασιά από ελληνικές ποικιλίες", λέω hold your horses και μιλήστε και με κανένα διευθυντή εξαγωγών μεγάλης οινοποιητικής εταιρείας. Οι αγορές είναι τεράστιες και υπάρχει χώρος για όλους. "Αγορές" δεν είναι μόνο η εταιριούλα του τάδε Master Sommelier η του δεινα παθιασμένου εισαγωγέα που θα πουλήσει 50 κιβώτια το χρόνο... Θα εκπλαγείτε να μάθετε πως αρκετά από τα σχετικά λίγα ελληνικά κρασιά από διεθνείς ποικιλίες, εξάγονται με επιτυχία.
Παρασκευή στις 3:10 μ.μ. • Μου αρέσει!
o Konstantinos Lazarakis MW Άντε βρε Ντίνο!!! Να μπεις και εσύ στην κουβέντα!!! Γιατι μάλλον οι υπόλοιποι βαριόμαστε να κάνουμε register.... Πάνο κάνε τα σχόλια ανοιχτά στο site για να δεις για πότε βγαίνουν οι φαλτσέτες και στην δικιά σου γειτονιά!
Παρασκευή στις 4:48 μ.μ. από κινητό • Μου αρέσει!
o Panos Deligiannis Εμ έλα που δεν θέλω την ευκολία του ανώνυμου με ότι συνεπάγεται αυτό...
Παρασκευή στις 4:52 μ.μ. • Μου αρέσει!