Οι Προστατευόμενες Ονομασίες Προέλευσης που όλοι θα θέλαμε να υπάρχουν…

31 Ιουλίου 2019
Σίμος Γεωργόπουλος
Χαρισματικοί τόποι, ποιοτικά σταφύλια, μοναδικές γεύσεις. Και 5 σπουδαία terroir που θα άξιζαν τους τύπους αλλά και την ουσία που προσφέρει ένα ΠΟΠ status.
  • ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΕΣ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ  ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ… | Θέματα

Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θεωρεί ότι οι υφιστάμενες Προστατευόμενες Ονομασίες Προέλευσης ελάχιστα εκφράζουν την δυναμική του Ελληνικού κρασιού. Μάλιστα αυτή η διαπίστωση είναι διπλά θλιβερή αφού μέσα σε αυτή τη δεκαετία υπήρξε ένας επαναπροσδιορισμός των ΠΟΠ και άρα μια μοναδική ευκαιρία να αποκτήσουν αυτές ένα επίκαιρο πρόσωπο, αντάξιο της ποιοτικά οινοπαραγωγικής Ελλάδας . Όμως αυτό όχι μόνο δεν έγινε αλλά αντιθέτως οι αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν είναι σαφές ότι σκοπό είχαν να εξυπηρετήσουν συμφέροντα και όχι να περιχαρακώσουν σπουδαίους σύγχρονους τόπους και ποικιλίες υψηλού δυναμικού.

Σε κάποιο μελλοντικό άρθρο θα καταθέσω την άποψή μου για τις αμέτρητες ΠΟΠ που θα  έπρεπε να καταργηθούν, ωστόσο θεωρώ σημαντικότερη για την περαιτέρω εξέλιξη του Ελληνικού κρασιού την δημιουργία νέων. Ως εκ τούτου προτεραιότητα έχουν 5 ΠΟΠ (αν και θα μπορούσαν να είναι τουλάχιστον 10!) που πιστεύω ότι οι περισσότεροι οινόφιλοι που αγαπούν το Ελληνικό κρασί θα ήθελαν να δουν.

1. ΠΟΠ για το Βιδιανό

Η συμμετοχή μιας εκ των κορυφαίων ποικιλιών της χώρας στην αχρείαστη ΠΟΠ Χάνδακας (και μάλιστα σε ρόλο κομπάρσου) είναι για μένα προσβλητική. Βέβαια από την άλλη οι Κρητικοί παραγωγοί “αγρόν ηγόραζαν” όταν θα έπρεπε να περιχαρακώσουν το σπουδαίο Βιδιανό. Προφανώς οι υψηλές επιδόσεις που αυτό επιτυγχάνει στον νομό Ηρακλείου σχεδόν υποχρεώνουν την θέσπιση μιας ΠΟΠ εκεί, και βέβαια αυτή θα πρέπει να έχει το βερυκοκένιο, πληθωρικό σταφύλι ως μόνη επιτρεπόμενη ποικιλία· γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να δούμε σπουδαίους κατά τα άλλα εκτός νησιού παραγωγούς να σφετερίζονται το μεγαλύτερο διαμάντι του Κρητικού αμπελώνα.

2. ΠΟΠ Αττική

Δεν θα μπω στην συζήτηση αν το όνομα υπάρχει ή δεν υπάρχει και συνεπώς αν μπορεί ή δεν μπορεί, αλλά στην ουσία. Και αυτή είναι ότι μια κορυφαία ποικιλία και ένας ιστορικός και γεμάτος παλαιά αμπέλια αμπελώνας είναι σκανδαλώδες να μην έχει ΠΟΠ. Η Κάντζα  και το Σαββατιανό της μπορεί να έχασαν το ΟΠΑΠ status το 1992 για λόγους σχετικούς με τις συνθήκες της εποχής, όμως σήμερα το σπουδαίο αυτό σταφύλι διαθέτει μια δυναμική αλλά και μια ποιοτική εικόνα που σαφέστατα αξίζουν μια ΠΟΠ που να περιλαμβάνει όλη την Αττική ή τουλάχιστον το ανατολικό της κομμάτι. Και για να προκαλέσω ακόμα περισσότερο, αυτή θα έπρεπε να είναι και η Νο2 σε σπουδαιότητα στην χώρα (μετά βεβαίως από την Σαντορίνη)! 

3. ΠΟΠ για την ξηρή Μαυροδάφνη

Σχεδόν κανένα άλλο ερυθρό σταφύλι της Ελλάδας δεν έχει την ικανότητα να δίνει ξηρά κρασιά με στόφα ανάλογη της Μαυροδάφνης. Και όμως αυτή η χαρισματική ποικιλία “προστατεύεται” μόνο από 2 ΠΟΠ για γλυκά κρασιά  στην Πάτρα και την Κεφαλονιά, με την δεύτερη μάλιστα να είναι σχεδόν ανενεργή την στιγμή που οι ξηρές εκδοχές του νησιού καταπλήσσουν! Προσθέσετε σε αυτές και την Ηλεία και έχετε 3 τόπους που θα άξιζαν όχι μια αλλά 3 διαφορετικές Ονομασίες Προέλευσης για ξηρή Μαυροδάφνη!

4. ΠΟΠ για Μαλαγουζιά

Άλλη μια περίπτωση a la Βιδιανό, όπου η πλέον δημοφιλής και παντου-φυτεμένη λευκή γηγενής ποικιλία συμμετέχει μόνο ως κομπάρσος, και μάλιστα στην ΠΟΠ Ρόδος! Βέβαια εδώ ανακύπτει το πρόβλημα ως προς το πια περιοχή θα αποκτήσει τον πολυπόθητο “τίτλο”: η Χαλκιδική του Πόρτο Καρράς που την διέσωσε, η Επανομή του Βαγγέλη Γεροβασιλείου που την ανέδειξε, η κάποια άλλη που να έχει έναν ικανό αριθμό παραγωγών να την καλλιεργούν; Σε κάθε περίπτωση εγώ θα ψήφιζα μονοκούκι  βόρεια Ελλάδα, αφού εκεί το pop αυτό σταφύλι τερματίζει την αρωματική και γευστική του τσαχπινιά…

5. ΠΟΠ Δράμα

Εδώ και 3 δεκαετίες ο αμπελώνας της Δράμας διδάσκει ελαφριά, τραγανά λευκά από Sauvignon Blanc και Ασύρτικο και σαρκώδη, γλυκόπιοτα ερυθρά από Cabernet Sauvignon, Merlot και Cabernet Franc. Συνεπώς η δημιουργία μιας ΠΟΠ για αυτά θα ήταν το λιγότερο που θα έπρεπε  να γίνει ως μια πράξη ευγνωμοσύνης για την περιοχή που καθόρισε όσο καμία άλλη την φυσιογνωμία του σύγχρονου Ελληνικού κρασιού. Αφήστε που μια τέτοια εξέλιξη ίσως απέτρεπε το καθ’ ένα από τα  οινοποιεία της περιοχής να στραφούν σε άλλες ποικιλίες προκειμένου να ξεχωρίσουν, πρακτική που κατά την ταπεινή μου γνώμη οδηγεί την περιοχή προς την οινική αυτοκτονία…

* Φωτό παρουσίασης άρθρου από το Κτήμα Κώστα Λαζαρίδη, στη Δράμα

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση