Έχω δηλώσει αρκετές φορές ότι δεν είμαι φίλος του Μοσχοφίλερου, μιας και πάντα κάτι με ενοχλεί σε αυτή τη σημαντική για το ελληνικό κρασί ποικιλία. Άλλες φορές είναι το άδειο στόμα, άλλες οι υψηλές ξεκομμένες οξύτητες και άλλες η μονοτονία της γεύσης και του στυλ που κάνουν το ξεχωριστό αυτό σταφύλι της Μαντίνειας να μην φαντάζει τόσο ξεχωριστό στα μάτια μου.
Όμως τα τελευταία χρόνια το Μοσχοφίλερο νομίζω ότι βρίσκεται στα καλύτερά του αφού έχει αποκτήσει τον ποιοτικό αλλά και στυλιστικό πλούτο που σε κάνει να θες να δοκιμάσεις ακόμα έναν εκπρόσωπό του.
Φυσικά η ντελικάτη προσωπικότητα του αποκλείει ακραία οινολογικά παιχνίδια, όμως η καλύτερη δουλειά στο αμπέλι, οι πειραματισμοί με τις οινολάσπες, η χρήση άγριων ζυμών και το fine tuning κάθε σταδίου στο χειρισμό αυτού του εύθραυστου σταφυλιού έχουν δώσει άλλη δυναμική και στην ΠΟΠ ζώνη αλλά και στην ίδια την ποικιλία.
Επιπλέον, οι εξαιρετικές επιδόσεις του σε ροζέ οινοποιήσεις σε κάνουν να σκεφτείς γιατί έπρεπε να περάσουν τόσο χρόνια προκειμένου οι παραγωγοί να καταλάβουν το προφανές και να ακολουθήσουν τον δρόμο που άνοιξε το Κτήμα Σπυρόπουλου με το Μελιαστό του.
“Κάλιο αργά παρά ποτέ” όμως, με το Peloponnese Wine Festival να φέρνει στο ποτήρι πολλά καλά Μοσχοφίλερα, ακόμα και αν αυτά έχουν “ταλαιπωρηθεί” από δεύτερη ζύμωση στην φιάλη. Βέβαια αυτή η ταλαιπωρία διόλου δεν κούρασε την Amalia Brut NV (7,5/10) του Τσέλεπου. Ίσα- ίσα που αυτό το πλέον δημοφιλές αφρώδες κέρδισε δομή και νεύρο και το έβαλε πλάι στις διακριτικές λεμονάτες νύξεις.
Η οινοποιία Τρουπή βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος της ΠΟΠ και το Τομή Μαντίνεια 2018 (8/10) αποδεικνύει το γιατί. Ένα έντονο, εξωτικό κρασί με πιπέρι, τζίντζερ και ροδόνερο να αποτελούν ένα δεμένο τρίο που παίζει ελαφριά, απαλή αλλά και αξιοσημείωτα πολύπλοκη μουσική. Το ίδιο πράττει και η Μαντινεία 2018 (7,5/10) του Μορόπουλου που γιαμ πρώτη φορά με εντυπωσίασε περισσότερο από το εξαιρετικό ροζέ του. Αιτία η ορυκτότητα που αγκαλιάζει τον χαρακτήρα τριαντάφυλλου και αχλαδιού αλλά και οι τανινούλες που προσθέτουν ακόμα καλύτερο μάκρος.
Η Γαία μας έχει καλομάθει με το Ασύρτικό της, όμως έφτασε η ώρα που το αγριοζυμωμένο κρασί απόκτησε αδελφάκι. Το Μοσχοφίλερο Wild Ferment 2018 (8/10) μπορεί να οινοποιήθηκε και να ωρίμασε σε βαρέλι για 5 μήνες, ωστόσο διόλου δεν το φωνάζει αφού ούτε απώλεσε την ελαφράδα και το νεύρο που επιτρέπει 5ετή παλαίωση, ούτε και ευνούχισε το τριανταφυλλένιο, ποτ πουρί μπουκέτο του.
Ακόμα και όταν το Sauvignon Blanc μπαίνει με 20% στο παιχνίδι το Μοσχοφίλερο όχι μόνο δεν μασάει αλλά ενισχύει τον ανθώδη και πικάντικο χαρακτήρα. Αυτή ήταν η περίπτωση του δροσερού και ωραιότατα τιμολογημένου Ορεινού Ήλιου 2019 (7,5/10) της Σεμέλης!
Μια magnum φιάλη ροζέ Μοσχοφίλερου είναι τόσο εντυπωσιακή όσο ακούγεται. Όμως το Τρουπής, Τομή Ροζέ 2018 (8/10) ήταν όμορφο και στο ποτήρι παρόλη την χαμηλή ένταση των ποτ πουρί και ανθωδών αρωμάτων του, όντας αυστηρό και μακρύ στο αχυρένιο flavor.
Πάντως το εκπληκτικό Hoof & Lur 2018 (8,5/10) κρατά τα ηνία στις επιδόσεις του οινοποιείου της Φτέρης, αφού βάζει extra συμπύκνωσή στο μπουκέτο της Τομής και την αρτύζει με άγρια δομή, εξιαρετική διάρκεια και δυναμικό 3ετούς παλαίωσης.
Πιο Μοσχοφίλερο από όλα τα Μοσχοφίλερα πάντως είναι το Κοράλι 2019 (7,5/10) από το εξ Ηλείας ορμώμενο Κτήμα Σταυρόπουλου. Η πρώτη ύλη βέβαια προέρχεται από την Αρκαδία, απλώς εδώ παρουσιάζεται με περίσσεια εκφραστικότητα, άφθονη δροσιά και τριανταφυλλένια γοητεία.
Βρε λες μετά από όλα αυτά να συμπαθήσω το Μοσχοφίλερο;
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση