Οι καλύτερες στιγμές οινο-πνεύματος του ‘11

Λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα μου τηλεφώνησε ο Πάνος ο Δεληγιάννης και μου ζήτησε να γράψω ένα κομμάτι για το FnL, κάτι σαν best of από πράγματα που ήπια κατά την διάρκεια του χρόνου που φεύγει. Περνώντας οι ημέρες, προσπαθούσα να ταξινομήσω στο μυαλό μου αυτά που ήπια σε αυτούς τους δώδεκα μήνες. Συνειδητοποίησα τα εξής: Πρώτον ότι ήπια ΠΟΛΥ αυτόν το χρόνο και δεύτερον ότι έκανα πολύ ψυχανάλυση πίνοντας. Οι τελευταίοι δεκατρείς μήνες ήταν για μένα πολύ δύσκολοι σε επαγγελματικό επίπεδο και αυτό με έκανε, για να ισορροπήσω, να προσπαθώ συνεχώς να είμαι καλά σε προσωπικό επίπεδο. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ καλά με την οικογένειά μου και τους πραγματικούς μου φίλους. Επίσης σημαίνει καλές δόσεις από αυτά που αγαπώ πάρα πολύ, καλό φαγητό, καλό ποτό και καλή μουσική. Συνήθως μάλιστα τα τελευταία τα συνδυάζω τουλάχιστον κατά δυάδες. Επειδή το 2011 δεν είχα χρήματα να κάνω πολλά από αυτά που έκανα προηγούμενα χρόνια, εκμεταλλεύτηκα στο μέγιστο την κληρονομιά που μου άφησαν τα δώδεκα χρόνια εμπλοκής μου με την εστίαση. Δηλαδή κάποια πολύ καλά κρασιά και ουίσκι. Τι άλλο καλύτερο να ζητήσεις στα χρόνια της κρίσης;

Το μέτρημα λοιπόν ξεκινάει από την περσινή παραμονή Χριστουγέννων. Στο σπίτι, μετά από μία δύσκολη ημέρα έχοντας προλάβει μόνο να αγοράσουμε λίγα τυριά. Ήπιαμε δύο μπουκάλια κρασί. Αλλά τι μπουκάλια. Ξεκινήσαμε με μία KrugClosduMesnil του 1990. Μαγεία. Ένα εκπληκτικό κρασί με μία φρεσκάδα μετά από 20 χρόνια που σοκάρει. Αρώματα λεμονιού, πεπονιού, ανανά αλλά και μπισκότου που συνδυάζονται τέλεια με την οξύτητα και την απόλυτη ποιότητα του ανθρακικού. Μία Σαμπάνια που είναι μία κατηγορία από μόνη της. Συνεχίσαμε με ένα BonnezeauxChateaudeFesles του 1996. Αυτό θυμάμαι ότι το ήπιαμε με ένα εξαιρετικό Bleu d’ Auvergne. Ζεστό ψωμί, τυρί και γουλιές από αυτόν τον πολιτισμικό θησαυρό. Ροδάκινα, νεκταρίνια, αχλάδια, μέλι, απίστευτη ποιότητα βοτρυίτιλας. Παράδεισος! Θυμάμαι ακόμη και τι ακούγαμε. Το Harold Arlen Song Book με την Ella και την ορχήστρα του Billy May σε ηχογραφήσεις του 1960 και 1961. Ειδική παραγγελιά το One for my baby and one more or the road. Ύμνος.

Επόμενος σταθμός στο οινικό ημερολόγιο του 2011 μια ταβέρνα στην Καρυά στην Ορεινή Κορινθία ένα Σάββατο κάπου στα τέλη Μαρτίου. Σκηνικό; Χιόνι, ομίχλη, αναμμένο τζάκι, μια παρέα εμείς και δίπλα η οικογένεια που έχει την ταβέρνα. Σούπα από γίδα και λουκάνικα. Συνοδεία αυτών ένα απίστευτο κόκκινο από βαρέλι. Έξι μεγάλα βαρέλια είχε ο ταβερνιάρης στο υπόγειό του. Μου είπε ότι τα φτιάχνει μόνος του και εγώ απλά ήθελα να λέει αλήθεια. Πάντως αλήθεια ή ψέματα το κρασί ήταν υπέροχο. Ρουστίκ, με βαριά αρώματα από τα μεγάλα παλιά βαρέλια. Ιδανικό για το ζουμί. Μου έκανε εντύπωση ότι η τετράχρονη τότε κόρη μου, ενθουσιάστηκε τόσο με την σούπα, που δεν άγγιξε τα λουκάνικα. Μαγικό πράγμα τα γονίδια. Μαγικό πράγμα και η Ελλάδα.

Περίπου δύο μήνες μετά, στα τέλη Μαΐου το σκηνικό είναι εντελώς διαφορετικό. Αίγινα, σε μία ταβέρνα μπροστά στην θάλασσα, αγναντεύοντας το νησάκι Μονή. Ψητό χταπόδι στα κάρβουνα, γαύρος τηγανιτός, κυδώνια και ούζο, πολύ ούζο. Να θέλεις να πνιγείς στο ούζο. Να μπερδεύεις τα αρώματά του με τα αρώματα της θάλασσας, την γεύση του με την τραγανή αλμυρή γεύση του χταποδιού και το θόλωμα στο ποτήρι σου να γίνεται ένα γλυκό θόλωμα στο κεφάλι σου, που ο όχι και τόσο καυτός ακόμα ήλιος το κάνει ακόμη πιο γλυκό. Α ρε Ελλαδάρα! Η πιο πλούσια χώρα του κόσμου και καταφέραμε και την πτωχεύσαμε. Θέλει πολλά πτυχία για να το καταφέρεις αυτό. Αίγινας συνέχεια.

Ένα Σάββατο βράδυ τον Ιούλιο ένας καλός φίλος που μας φιλοξενούσε μας πήγε σε μία ταβέρνα στο Ανίτσαιο, ένα ορεινό χωριό (όσο ορεινό μπορεί να είναι στην Αίγινα) πάνω από την Αγία Μαρίνα. Το σκηνικό εδώ; Ελληνική ταινία. Μία μικρή πλατεία με γιρλάντες από πολύχρωμα λαμπιόνια. Λίγα τραπέζια και κόσμος που λες και είναι απλά καλεσμένοι στην αυλή κάποιου σπιτιού. Το φαγητό εκπληκτικό και το αποκορύφωμα, μία από τις καλύτερες μοσχαρίσιες σπαλομπριζόλες που έχω φάει στην ζωή μου. Δυστυχώς όμως το κρασί ήταν ένα επιεικώς κακό χύμα. Έφυγα με ένα τεράστιο κενό. Έτσι την επόμενη φορά που ο καλός φίλος είχε πάλι την ευγενική διάθεση να μας φιλοξενήσει, πήγα οργανωμένος. Πάλι ο μαγικός αριθμός των δύο φιαλών. Ο φίλος μας έφερε τις καράφες και τα Riedel ποτήρια. Ξεκινήσαμε, έτσι για να ζεσταθεί η ατμόσφαιρα με ένα ChateauSiran 2000. Ένα πολύ τίμιο Margaux που αξίζει και το τελευταίο cent από τα περίπου 30 ευρώ που στοιχίζει. Το επόμενο όμως μπουκάλι ήταν Blockbuster. LynchBages 1990. Ήπιαμε την πρώτη γουλιά μόλις έφτασαν οι μπριζόλες. Ζουμερές, να μοσχοβολάνε από τα μυρωδικά από τα ξεροβούνια της Αίγινας. Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτεσαι ότι τελικά υπάρχει Θεός και μάλιστα δεν παίζει ζάρια. Όλα σε τέλεια αρμονία με όλα. Αρώματα μπαχαρικών, μυρωδικών, καπνού, καφέ, δέρματος σε συνδυασμό με ολοζώντανες τανίνες και ώριμα κόκκινα φρούτα. Κάθε μπουκιά από την θεϊκή μπριζόλα απογειωνόταν ακόμη περισσότερο από αυτό το κόκκινο νέκταρ. Ίσως βέβαια και η όλη εικόνα του συγκεκριμένου μπουκαλιού με τα κρυστάλλινα κολονάτα ποτήρια  πάνω σε ένα ετοιμόρροπο παλιό τραπέζι με τις ψάθινες καρέκλες και τα χρωματιστά λαμπιόνια να έκαναν την εμπειρία ακόμη πιο έντονη. Πάντως εγώ δεν θα την ξεχάσω ποτέ και ελπίζω να μπορέσω κάποτε να επαναλάβω κάτι τέτοιο. ( Τον Σεπτέμβριο διάβασα στο Wine Advocate ότι ο κύριος Parker βαθμολόγησε το συγκεκριμένο κρασί με 99/100).

Μετά από το τελευταίο τι άλλο να σας γράψω; Ωραία. Εφέτος την παραμονή των Χριστουγέννων ήπιαμε ένα TaylorVintage 1985 με μπόλικο Blue Stilton. Για αυτό μάλλον του χρόνου θα σας γράψω λεπτομέρειες.

Καλή Χρονιά με καλή διάθεση, καλό φαγητό, καλό ποτό και καλή συντροφιά. Έτσι για να πηγαίνουμε κόντρα σε ότι μας κάνουν.