Οικονόμου 2006

Ίσως το καλύτερο κρητικό κρασί, ανεξαρτήτως ποικιλίας.

Χρώμα αντισυμβατικό ανοιχτό κόκκινο με το κεραμιδί να έχει εισχώρησει σε όλη τη μάζα του. Έντονα και καθαρά ώριμα αρώματα με συμπύκνωση που φτάνει στο επίπεδο ενός πολύ καλού αποστάγματος. Στόμα με τανίνες, που παραπλανητικά καμουφλαρισμένες μέσα στο ανοιχτό χρώμα, κάνουν αισθητή την παρουσία τους προσπαθώντας να στεγνώσουν το στόμα. Η οξύτητα αποφεύγει να εμφανιστεί βιαστικά αφήνοντας στο κρασί στην γλύκα του μέχρι τέλος.

Βαθμός 90/100 για ένα κρασί που απλά δεν έχει ανταγωνισμό. Πλέον, σχεδόν κανένα μέρος του κόσμου δεν κάνει ή δεν θέλει να κάνει τέτοια κρασιά. Λίγο χρώμα και τανίνες που κάνουν την παρουσία τους μόνον όσο χρειάζεται για να δηλώσουν ότι το κρασί είναι κόκκινο και να αφήσουν γευστικό πλούτο με την βοήθεια βέβαια της αλκοόλης να κάνει την δουλειά της και να γεμίσει το στόμα. Όχι με τον πληθωρικό τρόπο που το κάνουν οι άλλες ποικιλίες αλλά με την κομψότητα της παλαίωσης να φτάνει στα όρια της. Στόμα με γλύκα και την οξύτητα να κρατάει αποστάσεις για να εμφανιστεί μόλις λίγο πριν το κρασί εγκαταλείψει το στόμα. Πάχος που δεν δίνουν οι υπερβολικές τανίνες αλλά η συμπύκνωση του σταφυλιού.

Η μύτη είναι μια συνάντηση αρωμάτων ώριμου κόκκινου φρούτου, λουλουδιών, μαρμελάδας κερασιού και δαμάσκηνου, με νότες μπαχαρικών βανίλιας και σοκολάτας. Ηλιοκαμένα αρώματα από ξερά βότανα σε παρασύρουν να βρεις ακόμη περισσότερα για να το περιγράψεις. Εκεί στα ξερά φυτικά μέρη βρίσκει κανείς το αυθεντικό άρωμα της Μεσογείου μετατρέποντας την περιγραφή του κρασιού σε ποίηση. Ένα κρασί που σε παρασύρει να ξεφεύγεις λίγο από την αυστηρή γλώσσα της καταγραφής για να δημιουργήσεις αυτή της γευσιγνωσίας. Την άλλη μέρα, αφημένο στο ανοιχτό ποτήρι, δεν έχει χάσει στο παραμικρό από την ένταση, δεν έχει οξειδωθεί, ούτε καν κουραστεί. Στη βαθμολόγηση από ξένους γευσιγνώστες και τους μιμητές τους, το πιθανότερο είναι ότι ένα τέτοιο κρασί θα αποσπούσε ένα χαρακτηριστικό κούνημα του κεφαλιού, την έκφραση ενδιαφέροντος και δέκα μονάδες λιγότερες. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι γευσιγνωσία είναι έκτος από επιστήμη και προσωπική υπόθεση.

Εάν τα μεγάλα κρασιά χαρακτηρίζονται από τη δυνατότητα για παλαίωση, εδώ έχουμε ένα κρασί που σίγουρα γεννήθηκε παλιωμένο αφού κυοφορήθηκε κάτω από τον ήλιο της Κρήτης και δεν έχει ανάγκη από παλαίωση. Η παλαίωση στο βαρέλι και στη συνέχεια στην φιάλη δεν γίνεται για να μαλακώσει τις τανίνες του, ούτε για να απαλλαγεί από κάποια εκ γενετής ελαττώματα. Είναι για να πολλαπλασιάσει τα αρώματά  μπορεί να δώσει εμφανίζοντας σύκο, σταφίδα, τσάι, άλλα και τα καπνόφυλλα. Αρώματα που παλιότερα έβρισκες εύκολα σε ξηρά κρασιά στην Ριοχα της Ισπανίας και σήμερα μόνον σε κάποια λιαστά γλύκα κρασιά. Αρώματα ελαφρά καμένης καραμέλας αρωματισμένη με κανέλα και γαρίφαλο, πλέον εκτός μόδας αφού έχουν αντικατασταθεί από αυτά των κόκκινων μικρών φρούτων που έχουν επιβάλει την κυριαρχία τους παγκόσμια. Όμως άραγε πόσα μικρά κόκκινα φρούτα χρησιμοποιούμε στη Ελλάδα στο φαγητό μας; Στη Ελλάδα η κατσαρόλα, ιδίως όταν είναι ανοξείδωτη και κολλήσει λίγο το φαγητό, δίνει ακριβώς την αίσθηση του καμένου που αναζητά ένα τέτοιο κρητικό κρασί. Φυσικά τα κρασιά από Λιάτικο συνήθως είναι αραιωμένα από την μεγάλη παραγωγικότητα και μάλλον υδαρή, στα όρια της οξείδωσης. Με στρεμματικές αποδόσεις που μετά βίας φτάνει τους 12 βαθμούς, φυσικά δεν μπορείς να κάνεις κρασί αυτού του επιπέδου. Είναι ένα ξεχωριστό κρασί, αποτέλεσμα ιδιαίτερης φροντίδας σε όλη την αμπελουργική και οινοποιητική διαδικασία παράγωγης που το κάνει ξεχωριστό, από μια μοναδική στον κόσμο ελληνική ποικιλία. Κρασί παρακαταθήκη που έρχεται από τα βάθη της ιστορίας. Ελπίζω στο μέλλον τέτοια κρασιά, όπως το έχει κάνει ήδη η Σαντορίνη, να γίνουν οι πρεσβευτές του ελληνικού κρασιού στη θέση αυτών που προσπαθούν να μιμηθούν το χαρακτήρα κρασιών έξω από τα γεωγραφικά μας όρια.

Τιμή στην Κάβα Ανθίδης: €29,00