Δοκιμάσαμε το ολοκαίνουργιο Okio στο Σύνταγμα

Δεν το είπαμε τυχαία foodie γειτονιά το Σύνταγμα. Έχει μια πολυσυλλεκτικότητα, μια εξωστρέφεια η εστιατορική της σκηνή που μπορεί να χωρέσει από κορεάτικο, ιαπωνικό fusion, κινέζικο και sushi bar μέχρι σύγχρονη ελληνική κουζίνα, μοντέρνες τρατορίες, street food, wine bistro, κοσμοπολίτικες ροτισερί και fine dining.

Αμφιβάλω αν υπάρχει άλλη πιο multi culti γαστρο-συνοικία στην Αθήνα, όπως αυτή που αρχίζει από την Μητροπόλεως, συνορεύει με την Πλάκα και φτάνει μέχρι το τέλος της Ερμού. Τώρα, στο Okio, που άνοιξε πριν λίγο καιρό στη συμβολή των οδών Ναυάρχου Νικοδήμου και Νίκης, δύσκολα βάζεις ταμπέλα. Όχι ότι αυτό είναι απαραιτήτως μειονέκτημα, συνήθως η κατηγοριοποίηση πάντα κάτι αφήνει στην άκρη. Αλλά πως να το πεις τώρα αυτό το όμορφο μαγαζί; Το μενού που εμπνεύστηκαν ο executive chef του, Παναγιωτής Γιακαλής μαζί με τον εκεί chef de cuisine, Βαγγέλη Δαγδελένη αντλεί σίγουρα επιρροές από την σύγχρονη σκανδιναβική σχολή που αγαπάει τον μινιμαλισμό, περιλαμβάνει fusion αναφορές, διασκευάζει διεθνείς και ελληνικές σπεσιαλιτέ, ενώ στο τέλος μπορεί να μας πάει κι ένα ταξίδι μέχρι την Πορτογαλία για να δοκιμάσουμε Pão de Ló, το οποίο εμπλουτίζει με yuzu anglaise. Κι ενώ δε το συνηθίζω να ξεκινώ από τα επιδόρπια, το συγκεκριμένο που έκλεισε το πρώτο δείπνο μας στο Okio πριν λίγες μέρες, ήταν από εκείνες τις σπάνιες στιγμές που αξίζει να κρατήσεις λίγο περισσότερο χώρο απ’ ότι συνήθως για γλυκό στο τέλος. 

Και για να μη σας κρατάω σε αγωνία, ναι, το Okio που μάλλον παραπέμπει στο γλωσσάρι των ναυτικών (occhio είναι η τρύπα από που περνάει η αλυσίδα της άγκυρας) έκανε ήδη καλή εκκίνηση, τολμώντας μάλιστα να προτείνει ένα πρωτότυπο και δημιουργικό μενού που αν μη τι άλλο έχει το ενδιαφέρον του. Θα μπορούσε ίσως κάποιος να του προσάψει μια κάποια ασάφεια στη γευστική του ταυτότητα ή ότι από ορισμένες γεύσεις λείπει λίγο γκάζι, μια ένταση, μια οξύτητα, ένα «κάτι» που θα δώσει στο πιάτο το extra mile, αλλά υπάρχουν αρκετές δημιουργίες που φανερώνουν με το καλησπέρα τη δυναμική τους. Έρχεται το εξαίσιο προζυμένιο ψωμί δίπλα σε ένα φίνο δικό τους βούτυρο με πούδρα μανιταριών και λες «εδώ είμαστε». Το ελαφρώς καψαλισμένο μαγιάτικο με ταμάρινδο και ραπανάκι είναι ένα ραφινάτο πιάτο που σε βάζει στο γενικότερο κλίμα, ενώ στον αντίποδα στο μοσχαρίσιο ταρτάρ το πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει μια βαθύτατα εξωτική νοστιμιά. Κατά τη γνώμη μου το μενού αντέχει κι αλλά τέτοια «ξεσηκωτικά» και ίσως πιο comfort καρέ όπως αυτό. Στην ίδια συχνότητα παίζουν και τα άψογα γιουβαρλάκια του, ενώ αν η ανηθικότητα του ζωμού από καρύδα, lemongrass και δυόσμο ήταν ένα τόνο κατεβασμένη δεν θα είχα τίποτα να τους προσάψω. Κλείνω με ένα αγαπημένο μου πιάτο για το οποίο θα επέστρεψα ξανά στο Okio: το σουβλάκι ψητού αρνιού σαν λουκούμι, με τόφου και μια πυκνή, απαστράπτουσα και φοβερά νόστιμη demi glacé με lime που σήκωνε χειροκρότημα. 

Info: Νίκης 33 & Ναυάρχου Νικοδήμου 3, Σύνταγμα, τηλ. 210 3311436