Από το καλλιτεχνικό κίνημα De Stijl που ενσωμάτωνε την ιδέα του neo-plasticism ενσωματώνοντας τη ζωγραφική, τη γλυπτική και τις πλαστικές τέχνες, συχνά με μικτές τεχνικές με βάση το χρώμα, τον πηλό ή και το κερί, το Ολλανδικό κίνημα ιδρύθηκε το 1917 στο Leiden. Οι υποστηρικτές του De Stijl εφάρμοσαν στις δημιουργίες τους την αφαίρεση με βασικά τους στοιχεία την απόλυτα κατανοητή, σχεδόν γεωμετρικού σχήματος φόρμα και τα βασικά χρώματα που την συμπλήρωναν. Απλοποίησαν τις οπτικές συνθέσεις σε κάθετες και οριζόντιες, χρησιμοποιώντας μόνο μαύρο, λευκό και βασικά χρώματα.
Τα κύρια μέλη της ομάδας συμπλήρωναν ζωγράφοι, αρχιτέκτονες και γλύπτες, με πιο σημαντικό, ίσως, εκπρόσωπος τους τον Piet Mondrian. Σύμφωνα με τον πολυπράγμων συγγραφέα, ζωγράφο και ποιητή, Van Doesburg, στην εισαγωγή του για την ανάλυση του κινήματος De Stijl, ανέφερε ότι ξεκάθαρα επρόκειτο για μια αντίδραση στην ολλανδική εξπρεσιονιστική αρχιτεκτονική του Άμστερνταμ. Ωστόσο, οι ρίζες του ολλανδικού σχεδιασμού μπορούν να εντοπιστούν ακόμη πιο πίσω χρονολογικά, από τη δεκαετία του 1990, μια και φτάνουν στον 17ο αιώνα. Ξεκινώντας εκείνη την εποχή με το έργο των Ολλανδών αργυροχρυσοχόων Adam και Paul van Vianen, τα διακοσμητικά αντικείμενα άρχισαν να παρουσιάζουν μια τοπική και προσωπική ταυτότητα που συνδύαζε την εφευρετικότητα με την πρακτικότητα. Παράλληλα, η επιρροή της Art Nouveau χάρισε με τη σειρά της, έναν τρόπο στους δημιουργούς εκείνης της περιόδου να διακρίνουν ευκολότερα την τελική μορφή του έργου τους, επηρεάζοντας τους εξαιρετικά, όπως εξάλλου όλους τους δημιουργούς στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, από το Βέλγιο, μέχρι τη Γαλλία κλπ.
Είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε ότι, το Dutch Art Nouveau αναφέρεται ως πηγή επιρροής για το ολλανδικό design καθώς καθιέρωσε ορισμένα χαρακτηριστικά που στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στην παγκόσμια σύγχρονη τέχνη. Η Ολλανδική Αρ Νουβό απέρριψε αποφασιστικά το επιβλητικό Αρ Νουβό που ήταν γνωστό σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και αντ` αυτού, αναζήτησε μια μορφή που θα συνάδει με την πιο νηφάλια τέχνη που ευθυγραμμίζεται με την ολλανδική εθνική ταυτότητα.
Ο σύγχρονος ολλανδικός σχεδιασμός, για να επανέλθουμε στη σύγχρονη εποχή, χαρακτηρίζεται από μια ιδιόμορφη μεν, αλλά μινιμαλιστική αισθητική, με ξεκάθαρες σκανδιναβικές αναφορές. Ακόμα και στις περιπτώσεις σχεδιαστών ή ομάδων που ενσωματώνουν στοιχεία μπαρόκ, η εμφανής αφαίρεση σχεδιαστικά, «φέγγει» πίσω από το τελικό αποτέλεσμα. Από τις καρέκλες «ZigZag» του Gerrit Thomas Rietveld, μέχρι τις λάμπες «Tour Eiffel» του Studio Job, ο ολλανδικός σχεδιασμός χαρακτηρίζεται συχνά από ιδιομορφία και τελικά μινιμαλιστική αισθητική. Η σχεδιαστική κολεκτίβα Droog, που ιδρύθηκε από τον Gijs Bakker και τον ιστορικό Renny Ramakers, έφερε το ολλανδικό σχέδιο στη διεθνή σκηνή το 1993 στην Έκθεση Επίπλων του Μιλάνου, παρουσιάζοντας αντικείμενα με απλές φόρμες και βασικό στοιχείο τους το χιούμορ.
Για παράδειγμα τα εμβληματικά σχέδια της κολεκτίβας Droog περιλαμβάνουν το "You Can`t Lay Down Your Memory" Chest of Dravers" (1991) του Tejo Remy, το "85 Lamps" του Rody Grauman (1992-1993) και το "Knotted Chair" του Marcel Wanders (1996). Ο ολλανδικός σχεδιασμός είναι γνωστός για τη χρήση καινοτόμων υλικών. Ο σύγχρονος Ολλανδός σχεδιαστής Lex Pott αντιπαραθέτει την ακατέργαστη με τη λεία πέτρα στα σχέδια των επίπλων του, ο Maarten Baas δημιουργεί ξύλινα αντικείμενα που μιμούνται πλαστικές φόρμες και το Studio Markunpoika παράγει έπιπλα από ατσάλι.
Στις μέρες, η μικρή ευρωπαϊκή χώρα με την τεράστια παραγωγή ιδεών και προϊόντων, διαθέτει πολλά ονόματα πρώτης γραμμής όσον αφορά στο design. Από το Studio Job, την κολεκτίβα της Droog, τον Marcel Wanders, την Hella Jongerius, τον Piet Hein Eek, τον Maarten Baas και τόσους άλλους που την τοποθετούν στην πρώτη γραμμή του παγκόσμιου design.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση