«Η μέρα μου ξεκιναει πάντα δύσκολα γιατί είμαι... νυχτερινός τύπος! Όταν όμως ξυπνήσω γίνομαι αμέσως κινητικός και δραστήριος, γι` αυτό και η πρώτη μου κίνηση όταν σηκωθώ από το κρεβάτι είναι βράσω νερό για να κάνω τσάι. Είναι το ρόφημα που μου δίνει την αίσθηση ηρεμίας και ισορροπίας που χρειάζομαι, το πρωί. Μου αρέσει το αγγλικό τσάι το πρωί (όλη την υπόλοιπη μέρα πίνω πράσινο) που το φέρνω σε μεγάλες δόσεις κάθε φορά που εγώ ή κάποιος φίλος πάει ταξίδι στο Λονδίνο. Από μάρκες μου αρέσει το PG που είναι πυραμίδα φακελάκι και το Twinnings... Γενικά στην Αθήνα δεν βρίσκω εύγευστο τσάι. Αν πιεις τσάι στην Αγγλία είναι άλλο πράγμα! Όσο για το πρωινό; Για μένα είναι πλέον απαραίτητο. Μου αρέσει να φρυγανίζω μια- δυο φέτες ψωμιού και να αλείφω επάνω μισό αβοκάντο με λίγο -ελάχιστο -χοντρό αλάτι... Αυτό γίνεται πάντα στο σπίτι πριν φύγω για δουλειά και συμπληρώνει υπέροχα το τσάι μου! Επίσης μου αρέσουν τα αυγά το πρωί και το μούσλι. Εάν δεν πάρω πρωινό στο σπίτι, τότε οπωσδήποτε θα πάρω τυρόπιτα από φούρνο...κατά προτίμηση κούρου και αν δεν βρω, τότε σφολιάτα! Η αλήθεια είναι ότι για να βρω αυτό που θέλω, έχω κάνει κανονικό ρεπορτάζ! Τους φούρνους τους ψάχνω πολύ και απ` τον καθένα παίρνω συγκεκριμένα πράγματα: Τυρόπιτα από τον Κασίμη στη Νέα Μάκρη, σάντουιτς με πολύ καλά υλικά από το Απολλώνιο (αν και είναι πια πολύ ακριβά), pretzel από Βενέτη, υπέροχο κουλούρι με ταχίνι από τον Ζαγοραίο στο Χαλάνδρι (κορυφαίος και σε σφολιάτες), baguette από τον Paul στην Πανεπιστημίου.
Όμως αν πρόκειται για στέκι για καφέ ή για τα ραντεβού μου, θα πάω στο Petite Fleur στο Χαλάνδρι του φίλου μου Νίκου Φωτάκη, όπου συνήθως παραγγέλνω σοκολάτα με κόκκινο και μαύρο πιπέρι, σανγκρία, καπουτσίνο με πορτοκάλι και τσάι του Μικρού Πρίγκιπα.
Επειδή στο σπίτι δεν τρώω σχεδόν ποτέ, έχω πάρει μεταπτυχιακά στο φαγητό του δρόμου. Και όταν λέμε φαγητό του δρόμου... για μένα είναι μόνον το σουβλάκι!
Καταρχάς από μία σύντομη έρευνα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τον καλύτερο γύρο τον βρίσκεις οπουδήποτε στη Θεσσαλονίκη! Τα καρντάσια δεν παίζονται... Στην Αθήνα το καλύτερο κεμπάπ το βρίσκω στο Αιγυπτιακό στη Νίκαια, καλαμάκι με σφραγίδα γεύσης πάνω από 40 χρόνια στον Κρητικό στου Ζωγράφου αλλά και στον Έλβις στον Κεραμεικό, γύρο στον Διόνυσο στην πλατεία Άγιου Γεωργίου στην Κυψέλη, ντόνερ στον Μπαϊρακτάρη και κεμπάπ απέναντι στον Θανάση και μπιφτέκια στον κύριο Κώστα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης- μεγάλη η χάρη της!
Μου αρέσει να ψωνίζω αν και τα ψώνια σήμερα με την οικονομική κρίση έχουν διαφοροποιήσει κατά πολύ τον τρόπο που καταναλώνω. Ένα από αυτά είναι ότι πολλές φορές αγοράζω από εκεί που υπάρχουν φθηνότερες τιμές ή και προσφορές. Ωστόσο αγοράζω και κάποιες gourmet γεύσεις που η αξία τους έγκειται στην απόλαυση και την ποιότητα και λιγότερο στην ποσότητα και την τιμή. Έτσι προτιμώ να φάω από κάτι, λιγότερο και να το απολαύσω παρά να στουμπώσω με την ποσότητα του...
Για τα τυποποιημένα ψώνια πηγαίνω στον ΑΒ Βασιλόπουλο και στον Σκλαβενίτη, επειδή όμως μου αρέσει να έχω προσωπική επαφή και καμιά κουβέντα αλλά και να στηρίζω τις μικρότερες επιχειρήσεις της γειτονιάς μου έχω, και κρεοπωλείο, και ψαράδικο, και μανάβικο στα οποία επιδιώκω να πηγαίνω κάθε εβδομάδα για τα αναλώσιμα... Είναι σημαντικό ο γείτονας σου να έχει δουλειά και να είναι και ισορροπημένος. Η διατροφή είναι κυρίως διάθεση άλλωστε.
Έτσι το ψυγείο μου είναι γεμάτο από τα βασικά όπως γάλα και αυγά, από 3-4 είδη αγαπημένων τυριών όπως λαδοτύρι και κασέρι Μυτιλήνης, γραβιέρα Κρήτης, κατίκι Δομοκού και ροκφόρ, αναψυκτικά όπως λεμονάδες και πορτοκαλάδες Λουξ, λαχανικά και φρούτα, αλλά και κόκκινες πιπεριές Φλωρίνης και αγγουράκια τουρσί. Εκεί που γίνεται ο κακός χαμός είναι στο ντουλάπι με τα τρόφιμα: όσπρια από διάφορες καλές περιοχές της Ελλάδας, φακές από Έβρο, φασόλια από τις Πρέσπες, ρεβίθια από Θεσσαλία αλλά και... τυρογαριδακια Extra, πατατάκια, πρετσελάκια, σοκολάτα υγείας Παυλίδη σε διάφορες γεύσεις, mini Mars και ό, τι λιχουδιά μπορείς φανταστείς. Εννοείται από το σπίτι δεν λείπει ποτέ το ψωμί, αφού είναι εκείνο το βασικό τρόφιμο που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό.
Δεν έχω αγαπημένα εστιατόρια, γιατί για μένα το φαγητό έξω είναι μια υπερτιμημένη υπηρεσία και συνήθως εκεί μ` εκνευρίζουν ο θόρυβος, οι δυνατές φωνές, το τσιγάρο και η μουσική...! Η αλήθεια είναι πάντως ότι η ελληνική εστιατορική σκηνή αρχίζει σιγά να στρώνει και να γίνεται πιο προσγειωμένη σε σχέση με τις ανοησίες της εποχής της ψευτοευμάρειας. Η κρίση έχει αλλάξει και μας ως καταναλωτές καθώς τα χρήματα που διαθέτουμε είναι πολύ λιγότερα...άρα έχουμε γίνει πιο αυστηροί στις επιλογές μας, αλλά ακριβώς γι` αυτό, έχουν αλλάξει και κάποιοι αληθινοί επαγγελματίες που κάνουν μεγαλύτερη προσπάθεια για να μας κερδίσουν. Όταν αυτή η διαδικασία ακολουθηθεί σε όλα, η χωρά μας θα βγει απ` την κρίση.
Άλλωστε το μαγείρεμα του φαγητού θέλει 3 πράγματα...καλή πρώτη ύλη, χρόνο και αγάπη! Αν τα έχεις αυτά, έχεις και το απολυτό γκουρμέ.
Όταν βγαίνω λοιπόν για φαγητό, αυτό συμβαίνει ως κοινωνική διαδικασία αφού πάω συνήθως εκεί που πάνε οι φίλοι μου. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι τον τελευταίο καιρό μ` αρέσουν τα pizza bars όπως το Μatilde, το 30 something και το Pizza e Pasta. Την πίτσα την εκτιμώ... και ως delivery. Συνήθως παίρνω από τον Λούκουλλο ή από το Porto Fino και κάποιες φορές από την Domino`s.
Μάλλον καταλάβατε, ότι μία από τις αγαπημένες μου κουζίνες είναι η Ιταλική. Ήταν και είναι πάντα αυτή που σε βγάζει από την δύσκολη θέση όταν είσαι νέος και βρίσκεσαι το εξωτερικό και δεν ξέρεις τι να φας... Τα τελευταία χρόνια βέβαια, αγαπώ και την ινδική γιατί μου βάζει φωτιά στον ουρανίσκο, με τρελαίνει με τους περιέργους συνδυασμούς και παρόλ` αυτά μοιάζει με κουζίνα που την τρώνε άνθρωποι καθημερινά... και φυσικά λατρεύω και την κουζίνα της Πόλης γιατί μεγάλωσα με αυτήν από την γιαγιά μου και τη μητέρα μου που είναι η κορυφαία μαγείρισσα. Δεν ξεχνώ ποτέ τους λατρεμένους κεφτέδες σχάρας της γιαγιάς μου στην Αλεξανδρούπολη αλλά και τα πολιτικά σουτζουκάκια σε ψωμάκι μικρό, σε ένα μαγαζάκι στο λιμάνι και πάλι της Αλεξανδρούπολης... Αποθέωση! Και αφού ταξιδεύουμε στο χωροχρόνο αποθέωση ήταν η παέγια θαλασσινών που έφαγα στο ξενοδοχείο Melia Sevilla στη Σεβίλλη της Ισπανίας, αλλά και τα burger στη Νέα Υόρκη.
Φαίνεται ότι αγαπάω τους κιμάδες ε; Αγαπώ όμως και τις ψητές καραβίδες με χοντρό αλάτι και όλες τις σούπες και ανάμεσά τους την κοτόσουπα όταν δεν νιώθω ψυχοσωματικά... καλά! Chickensoup for the body, chicken soup for the soul, που λένε! Αυτό που δεν μπορώ να φάω με τίποτα είναι το χαβιάρι. Απέχθεια κανονική! I just don`t get it...
Eίμαι γλυκατζής. Μεγάλος! Και έχω κάνει έρευνα για τα καλύτερα αγαπημένα μου γλυκά και πού να τα βρω. Έχουμε και λέμε: γαλακτομπούρεκο από το Κοσμικόν, σοκολατοειδή από τα Fresh, το τσουρέκι του Tερκενλή, τα σιροπιαστά και το Καζάν ντιπί του Χατζή, cheesecake στο Κυβέλη στα Βριλήσσια και κορυφαία τούρτα φράουλα στο Pastry Family στο Παγκράτι.
Kαι μπορεί να μιλάμε για γεύσεις, γαστρονομία και οποιαδήποτε άλλη πολυτέλεια όμως όταν, λέμε όταν, έρθει η τελευταία μου μέρα πάνω στη Γη, λόγω... ευθυγράμμισης των πλανητών, μου αρκεί να βρεθώ με τα βασικά, αναγκαία και πολύτιμα: στην παραλία της νέας Μακρής όπου μένω, παρέα με τους αγαπημένους μου με ζεστό ζυμωτό ψωμί, λάδι και χοντρό αλάτι... και πολύ νερό».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση