Δημήτρης Κοτταρίδης

27 Αυγούστου 2014
Μικαέλα Θεοφίλου
Ο γνωστός πολιτικός συντάκτης της τηλεόρασης του ΑΝΤ1 μοιράζει το χρόνο μεταξύ των πολιτικών γεγονότων και των προσωπικών του στιγμών.


Μεταξύ Αθήνας και Σπετσών (το νησί του), μεταξύ ελληνικών και ασιατικών γεύσεων και μεταξύ του φαγητού του δρόμου και των εξελιγμένων πιάτων που δοκιμάζει σε εστιατόρια με αποδεδειγμένη ποιότητα και αισθητική. Μας αναμεταδίδει λοιπόν την ημέρα του γαστρονομικά στο … αποκλειστικό ρεπορτάζ που ακολουθεί.

"Η μέρα μου ξεκινάει με … σχολείο, όπου πηγαίνω το γιο μου και μετά δουλειά. Έτσι η πρώτη μου γαστριμαργική συνήθεια μόλις σηκωθώ είναι επίσκεψη  στο Starbucks δίπλα στο νηπιαγωγείο…

Τις καθημερινές το πρωινό αποτελείται από κρύο καφέ το καλοκαίρι και ζεστό γαλλικό με πολύ γάλα το χειμώνα καθώς και τοστ τα οποία καταναλώνονται μέσα στο αυτοκίνητο στο δρόμο για δουλειά. Τα Σαββατοκύριακα το πράγμα βελτιώνεται με καμία ομελέτα και τίποτα μπλιμπλίκια από τον Βενέτη. Υπάρχουν βέβαια και οι περίοδοι στη ζωή μου, σπάνιες βέβαια, που προσπαθώ να ακολουθήσω μια σωστή διατροφή οπότε το πρωινό περιλαμβάνει μπάρες δημητριακών, δικής μου παρασκευής. Το γεγονός βέβαια ότι δεν περιορίζομαι στην ποσότητα που πρέπει, μάλλον, δημιουργεί τα αντίθετα αποτελέσματα…

Για τα ψώνια μου επιλέγω τον Θανόπουλο στην κάτω Κηφισιά για την τεράστια ποικιλία που έχει σε προϊόντα που δεν βρίσκεις εύκολα αλλού. Αν χρειάζομαι κάτι απλό ο Κόρμαλης είναι το μπακαλικάκι το οποίο θυμάμαι από μικρός στο Κεφαλάρι.

Στο ψυγείο μου υπάρχει πάντα γάλα, υλικά για τοστ καθώς και φρούτα. Στο ντουλάπι με τα τρόφιμα οτιδήποτε χρειάζεται κανείς για όλα τα είδη των καφέδων καθώς και δημητριακά.

 Εννοείται όμως ότι είμαι φαν των φαγητών του δρόμου: καλαμάκια από τον Μήτσο στην πλατεία της Δροσιάς και πίτσα από τον Φίλιππο στην Ντάπια στις Σπέτσες. Όμως τα σουβλάκια του Πανερυθραϊκού στη Νέα Ερυθραία είναι ίσως τα καλύτερα της Αθήνας ενώ για βρώμικο στο all time classic της πλατείας Μαβίλη. Κρέπες τις αποφεύγω γιατί, για άγνωστο λόγο, μου δημιουργούν… τύψεις!

Τρώω συχνά έξω το βράδυ επιλέγοντας συνήθως μέρη στην ευρύτερη γειτονιά μου. Ας πούμε πηγαίνω πολύ συχνά στον Κρητικό στην Κάντζα γιατί τον θεωρώ κορυφή στο κρέας. Είμαι επίσης τακτικός πελάτης του Atelier TeleGourmet στη Δροσιά το χειμώνα για τις απίστευτες σούπες και το καλοκαίρι για τα άπαιχτα μπάρμπεκιου, αν και ο ιδιοκτήτης είναι κάπως ιδιόρρυθμος. Για ψάρι, το οποίο λατρεύω, επιλέγω τα «Χρώματα Βυθού» στην Ερυθραία ενώ στις Σπέτσες θα επισκεφθώ τον φίλο μου Μηνά στα εκεί «Χρώματα Βυθού» ή στον Ταρσανά. Για κινέζικο που μου αρέσει πολύ επιλέγω το all time classic Saipan στο Χαλάνδρι ενώ για σούσι το Square sushi στο Κεφαλάρι. Εκεί βρίσκεται και ένα από τα πολύ αγαπημένα μου εστιατόρια, το Abovo του συμμαθητή και φίλου μου Γερολυμάτου το οποίο πρόσφατα κέρδισε και κάτι σκούφους. Το Balthazar – για κοκτέιλ στη μπάρα αλλά και για φαγητό με φίλους είναι πάντα μια σταθερή αξία ενώ για ιταλικό θα προτιμήσω το Codice Blu στο Κολωνάκι. Είμαι fun της ασιατικής μαγειρικής όμως μου αρέσει κυρίως η Ελληνική κουζίνα και ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται συνεχώς. Μου αρέσει πολύ που η γεύση ξαναγυρνάει στις ρίζες της και παραδοσιακά Ελληνικά πιάτα και συνταγές, για τα οποία ίσως κάποτε ντρεπόμασταν, πλέον όχι μόνο απενοχοποιούνται, αλλά αναδεικνύονται όπως τους αξίζει. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η κρίση γι αυτό, αλλά μόνο θετικό μπορεί να είναι. Απλή ελληνική γεύση είναι η αγαπημένη μου γευστική ανάμνηση που συνδυάζεται με ωραίες εικόνες της παιδικής μου ηλικίας: κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες που τρώγαμε όλοι μαζί οικογενειακά τις Κυριακές στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Αλλά και αργότερα ως φοιτητής δεν μπορώ να ξεχάσω το chicken cutlet sub από το Espresso’s στο Somerville της Βοστώνης, ένα θεϊκό σάντουιτς με κοτόπουλο πανέ, μανιτάρια και τυρί.

Πίνω κυρίως κόκκινο κρασί στο οποίο κατά παράβαση κάθε “λογικής” προσθέτω πολύ συχνά παγάκια εξοργίζοντας τους γκουρμεδιάρηδες φίλους μου. Αγαπημένες μου ετικέτες το «Μονοπάτι» από το Κτήμα Αϊβαλή στη Νεμέα και ο «Μελισσινός» από το Κτήμα Πατεριανάκη στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ειδικά το χειμώνα, υπάρχουν στιγμές που ένα σπάνιο single malt είναι ό,τι καλύτερο αλλά γενικά θα προτιμήσω κάτι με βότκα μέσα.

Για γλυκά νομίζω πως ένα μιλφέιγ από του Κλήμη στις Σπέτσες είναι ότι καλύτερο.

Όπως θα καταλάβατε είμαι άνθρωπος που του αρέσουν οι απλές, καθαρές γεύσεις και κρίνει με βάση την ουσία και όχι το «περιτύλιγμα». Αυτό το είχα πάντα, αλλά νομίζω ότι η κρίση ανάμεσα στα πολλά καλά ήταν το γεγονός ότι μας έκανε πιο «υποψιασμένους», αλλά και πιο απαιτητικούς όσον αφορά στην ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών και στην αξία που παίρνουμε για τα χρήματά μας.  Γι’ αυτό και η ελληνική εστιατορική σκηνή πάει από το καλό στο καλύτερο. Πολυμορφία γεύσεων, επαγγελματισμό στην εξυπηρέτηση και επιστροφή στη λογική τιμολόγηση. Μ’ αρέσει… "

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση