Οι επιτυχημένοι άνδρες σκηνοθέτες μπορεί να πλασάρονται στον κόσμο σαν οραματιστές, μεγάλοι δημιουργοί, καθολικοί άνθρωποι και οτιδήποτε υπάρχει σε υπερθετικό βαθμό, αλλά πολύς κόσμος δεν ξέρει ότι είναι κακομαθημένα αγόρια. Στην ίδια κατηγορία βρίσκονται και οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι, μην σας μπερδεύει ότι οι μεν ασχολούνται με ταινίες καταστροφής και οι άλλοι με ταινίες στοχασμού, έχουν την ίδια λόξα: να εντυπωσιάσουν και να δείξουν στον συνάδελφό τους ότι είναι καλύτεροι από αυτόν.
Υπάρχει ανταγωνισμός σαν τα σουτ που χτυπάγαμε στην αλάνα για το ποιος θα βάλει τα πιο πολλά goal ή ο διαγωνισμός σούζας στην παραλιακή. Κοινώς ασχολούνται με πράγματα τα οποία είναι αχρείαστα και δεν ενδιαφέρουν κανέναν, εκτός από 2-3 τρελούς που τα ερευνούν και συντηρούν τον μύθο του αχρείαστου και ουσιαστικά ανανεώνουν τον βαθμό δυσκολίας και πρόκλησης.
Αλήθεια Μάρτιν Σκορτσέζε ποιον ενδιαφέρει ή ποιος κατάλαβε το μονοπλάνο στο Goodfellas; Γιατί ο Ρέι Λιότα δεν μπαίνει από την μπροστινή είσοδο σαν κύριος και εσύ να γλίτωνες ένα μήνα γυρισμάτων και ταλαιπωρίας;
Βέβαια αν το νιώσεις και καταλάβεις τι έκανε, ότι
σύνθεσε ολόκληρη χορογραφία αποτελούμενη από 80-100 ηθοποιούς και με εναλλαγή τουλάχιστον
4 χώρων με μια κίνηση της κάμερας, τότε μόνο θα καταλάβεις γιατί ο Paulie κόβει τόσο λεπτές φέτες σκόρδο με ένα
ξυράφι ανάμεσα σε γουλιές scotch. Σημασία έχει η λεπτομέρεια και στην μαγειρική
και στον κινηματογράφο. Δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή είναι δίκαιη που δίνει τα εύσημα σε
αυτούς που κοιτάζουν την μοναδική λεπτομέρεια. Η λεπτομέρεια που είναι βασική στην μαγειρική είναι το σκόρδο, το οποίο έχει
την ικανότητα να μεταμορφώσει ένα πιάτο σε κάτι μοναδικό και αξέχαστο. Η
μυρωδιά του όταν σοτάρεις, η γεύση του που παραμένει στα χείλη, το άρωμα που
πλημμυρίζει την κουζίνα - όλα αυτά είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.
Έχει σημασία να είναι λεπτά κομμένο από ξυράφι; Ο Paulie από το σύμπαν των κακών παιδιών ισχυρίζεται πως ναι γιατί είναι η πεμπτουσία της μαγειρικής και ιδανική συνταγή είναι «Ξεκινάς με λίγο λάδι. Μετά τηγανίζεις λίγο σκόρδο. Μετά ρίχνεις τις ντομάτες, τις τσιγαρίζεις κλείνεις το καπάκι και ξεκινά ο βρασμός και προσθέτεις τα κεφτεδάκια το κρασί και λίγη ζάχαρη». Στις μαφιόζικες ταινίες τα πιτσιλίσματα από σάλτσες είναι πιο πολλά ακόμα και από τα αιματοκυλίσματα .
Με φόντο αυτήν την γαστρονομική πανδαισία, η Ιταλική μαφία, η θρυλική Cosa Nostra, σημάδεψε την ιστορία της Αμερικής και της Ιταλίας. Οι μαφιόζοι συχνά απεικονίζονται να απολαμβάνουν πολυτελή γεύματα, να πίνουν σπάνια κρασιά και να συζητούν τις υποθέσεις τους γύρω από ένα καλοστρωμένο τραπέζι. Οι σκηνές αυτές, γεμάτες εντάσεις και συνωμοσίες, αποτυπώνουν τη σύνδεση ανάμεσα στο φαγητό και την εξουσία. Είτε πρόκειται για ένα απλό αλλά γευστικό πιάτο μακαρονάδας είτε για μια πολυτελή μπριζόλα, το φαγητό στις ταινίες της μαφίας είναι πάντα προσεγμένο και αποκαλύπτει πολλά για την κουλτούρα και τις παραδόσεις των χαρακτήρων. Το φαγητό αποτελεί επίσης σημαντικό μέρος των τελετουργιών και των συναντήσεων των μαφιόζων,
Οι συνταγές και οι γεύσεις που απεικονίζονται στις ταινίες της μαφίας έχουν γίνει θρυλικές, με πολλές να γίνονται δημοφιλείς και εκτός του σινεμά. Σκέψου πόσα μαγαζιά έχουν επιλέξει ονόματα μαφιόζικα… άπειρα μην σου πω. Μοιάζει να υπάρχει ένα χρέος προς την Μαφία που δεν επιτρέπει να μην αναφερθεί κάποιο όνομα ή φωτογραφία στο menu για αυτήν σε ένα Ιταλικό εστιατόριο. Η μακαρονάδα του Καπόνε ,η μπριζόλα του Λάκι Λουτσιάνο ,το ριγκατόνι του Βίτο Τζενοβέζα. το Κανόλι του Τόνι Ακάρντο, το τιραμισού του Μπονάνο και η λίστα συνεχίζεται και θα συνεχίζεται .
Παρατηρώντας την αφθονία φαγητού στις μαφιόζικες ταινίες, ίσως να σκέφτηκες να γίνεις μαφιόζος. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι πρόκειται για μια απαιτητική εργασία με υψηλά επίπεδα άγχους, έντονο ανταγωνισμό και χαμηλό ποσοστό επιβίωσης. Αν δεν ακολουθείς το δόγμα «η μητέρα του τρομαγμένου δεν φοβήθηκε ποτέ», καλύτερα να περιοριστείς στην παρακολούθηση μαφιόζικων ταινιών. Προσωπικά, εκτός από τον Νονό και το Goodfellas, βρίσκω τους Αδιάφθορους εξαιρετικούς, βασικά αυτή είναι η αγαπημένη μου. Γιατί δείχνει την πραγματικότητα που δεν πρέπει να αμελούμε, ότι πίσω από την λαμπερή εικόνα τους κρύβουν ένα σκοτάδι αποπνικτικό. Μπορεί οι ταινίες του Σκορτσέζε να ωραιοποιούν την εικόνα τους αλλά από την μάνα γη τους την Ιταλία έρχονται ταινίες που δείχνουν την δυστυχία που προκαλούν .
Eίναι πιο ωραία επιβράβευση να γεμίζεις παντού με κόκκινες πιτσιλιές από μια ωραία αματριτσιάνα με μαφαλντίνες -τι άτιμο ζυμαρικό είναι αυτές οι μαφαλντίνες!- παρά να έχεις πιτσιλιές από αίματα ενός αθώου. Που θα φας ωραία ζυμαρικά που θα σε κάνουν να λερωθείς; Οι επιλογές είναι πολλές νομίζω. Προσωπικά, άνετα θα λερωνόμουν με την μακαρονάδα Σαβόρο του Ovio, την μακαρονάδα με καβουρμά από τις Σεϋχέλλες, τα λιγκουίνι ραγού του Ricks, την cacio e peppe του Brunello και το απίστευτο tortelli που είναι γεμιστό και μια σάλτσα με καφέ και τρούφα του Osteria Mama .
Για αυτό λοιπόν… "leave the gun, take the cannoli" ή rigatoni !
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση