Χοιρινό με φασόλια: Μια πολιτισμική διαδρομή από τα χαρακώματα ως την ποπ κουλτούρα

Το χοιρινό με φασόλια μπορεί να ακούγεται απλά ως μια comfort γευστική επιλογή αλλά η ιστορία του αγγίζει ακόμα και τα πεδία των μαχών. Στις αρχές του 19ου αιώνα οι μάχες ανάμεσα σε αμερικανούς και βρετανούς στο Aroostook ήταν σχεδόν αναίμακτες με τέτοιο τρόπο που ο συγκεκριμένος πόλεμος ονομάστηκε ειρωνικά «The Pork and Beans War», λαμβάνοντας υπόψη ότι οι συγκεκριμένες πρώτες ύλες υπήρχαν σε αφθονία με τους στρατιώτες και των δυο πλευρών να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες του συγκεκριμένου φαγητού δίχως καν να χρειαστεί να μπουν ουσιαστικά στο πεδίο της μάχης.

Δεκάδες χρόνια αργότερα, το 2008 σε μια δική τους μικρή μάχη, οι Weezer βρέθηκαν να ακούνε τη δισκογραφική τους εταιρία να λέει, με τον ευγενικό και πλάγιο τρόπο της μουσικής βιομηχανίας, ότι θα πρέπει να γίνουν περισσότερο μοντέρνοι και εμπορικοί. Ως γνωστόν η απλότητα σε συνδυασμό με την αυθεντικότητα δεν πουλάει πάντα τόσο καλά όσο ένα προϊόν προσεκτικά σχεδιασμένο για τα charts. Ο βασικός συνθέτης του συγκροτήματος όμως Rivers Cuomo, έγραψε σχεδόν αντανακλαστικά, ένα τραγούδι για το πώς σκοπεύει να τρώει ότι θέλει, να ντύνεται όπως θέλει και να τραγουδάει όπως θέλει με την ίδια αφοπλιστική απλότητα που έχει ένα πιάτο με χοιρινό και φασόλια. Στην ανακοίνωση του τίτλου, πολλοί φίλοι του συγκροτήματος νόμισαν ότι πρόκειται για πρωταπριλιάτικο αστείο μέχρι να επιβεβαιωθούν όλα με την κυκλοφορία του album. Το video clip για το “Pork and Beans” κέρδισε Grammy στην 51η απονομή των βραβείων ενώ το συγκεκριμένο κομμάτι έμελε να είναι ένα από τα πιο πετυχημένα τραγούδια του συγκροτήματος μέχρι σήμερα.

Μπορεί το χοιρινό με φασόλια να έχει συνδεθεί με κάθε εστιατόριο που βρίσκεται κατά μήκος των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων στις Ηνωμένες Πολιτείες που θέλει να προσθέσει κάτι «μαγειρευτό» ανάμεσα σε burgers, hot dog και pancakes που έχει στο μενού του αλλά το συγκεκριμένο πιάτο έχει επιζήσει μέχρι σήμερα διασχίζοντας ηπείρους μέσα στους αιώνες. Στη Νότια Γαλλία, το Cassoulet δεν είναι απλώς φαγητό αλλά πεδίο ανταγωνισμού. Στο Καρκασόν, στην Τουλούζη, στην Καστρ όλοι θα υποστηρίξουν ότι η δική τους συνταγή είναι η αυθεντική. Λευκά φασόλια, λουκάνικα Τουλούζης (Saucisse de Toulouse), πάπια ή χοιρινό κονφί που σιγοψήνεται σε πήλινη γάστρα για ώρες σχηματίζοντας στην επιφάνεια μια τραγανή κρούστα. Στην Βραζιλία, η Feijoada είναι εθνικό φαγητό. Μαγειρεύεται συνήθως κάθε Σάββατο, με μαύρα φασόλια και σχεδόν με οποιοδήποτε κομμάτι του χοιρινού που θεωρείται φαγώσιμο, από τα αυτιά μέχρι την ουρά. Συνοδεύεται από καυτερή Farofa και πορτοκάλι. Στην Αμερική η κονσέρβα Pork and Beans της Van Camp’s  έχει ταΐσει ολόκληρες γενιές στρατιωτών, μετακινούμενων εργατών και φορτηγατζήδων. Στην Κίνα, υπάρχει το Hong Shao Rou που είναι χοιρινό μαγειρεμένο αργά σε σάλτσα σόγιας και συνοδεύεται στις περισσότερες των περιπτώσεων με Doubanjiang, μια πάστα φασολιών που παρασκευάζεται από ζυμωμένα φασόλια, πιπεριές τσίλι, σόγια και αλεύρι. 

Στα ελληνικά σπίτια η φασολάδα με το χοιρινό ακόμα και αν δεν μαγειρευτούνε μαζί, συνδυάζονται εύκολα με το κρέας που περίσσεψε την προηγούμενη μέρα. Από πανσέτα και λουκάνικα μέχρι χοιρινό λαιμό με κόκκαλο ή χωρίς τα φασόλια έχουν πάντα μια θέση μέσα στο ψυγείο συνήθως μέσα σε λευκό τάπερ που στο τέλος καθαρίζεται με δυσκολία. Ένα φαγητό που δεν είναι glamorous, απέχοντας κατά πολύ από την βιτρίνα των influencers κάνει το σπίτι να μυρίζει θαλπωρή με την αμέριστη βοήθεια του καπνιστού λίπους. 

Κάπως έτσι, ένα πιάτο που ξεκίνησε ως ανάγκη έγινε σύμβολο από το τραπέζι μέχρι τα ηχεία μας. Οι Weezer προφανώς και δεν έγραψαν το ”Pork and Beans” για να μιλήσουν για φασόλια και χοιρινό αλλά το έκαναν για να υψώσουν το μεσαίο δάχτυλο απέναντι ανθρώπους που βρέθηκαν να κινούν τα νήματα της μουσικής βιομηχανίας τεχνοκρατικά και χωρίς να έχουν καμία σχέση με την αληθινή μουσική. Η επιτυχία του “Pork and Beans” έδειξε ότι θα υπάρχει πάντα χώρος για πράγματα απλά αλλά γεμάτα χαρακτήρα. Όπως ακριβώς μια κονσέρβα Van Camp’s στο ντουλάπι μιας αμερικάνικης κουζίνας, όπως ένα Cassoulet ενός ηλικιωμένου Γάλλου που βάζει την γάστρα στο φούρνο για δέκα ώρες χωρίς να χρησιμοποιεί χρονόμετρο, όπως ένα σπίτι στην Ήπειρο που μυρίζει καπνιστό λουκάνικο και φασόλια σιγομαγειρεμένα σε πήλινο.