To ραγού μπολονέζ του Φελίνι για την Τζουλιέτα !

13 Ιανουαρίου 2025
Ρεμί
Ο Ρεμί, στο δεύτερο θέμα του, καταπιάνεται με τον Φεντερίκο Φελίνι, τον έρωτά του για την μούσα του Τζουλιέτα Μασίνα και βέβαια για τον ρόλο που είχε η γαστρονομία στη ζωή και το έργο του.
  • TO ΡΑΓΟΥ ΜΠΟΛΟΝΕΖ   ΤΟΥ ΦΕΛΙΝΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΖΟΥΛΙΕΤΑ ! | Θέματα

Η αγαπημένη μου γαστρονομική ταινία είναι το Φαΐ, ποτό, αρσενικό, Θηλυκό γιατί εκπληρώνει την αποστολή της και στα τρία κριτήρια που θέτω για να μου αρέσει μια ταινία  με θέμα την μαγειρική. Να μου δημιουργεί αυτόματα μαγειρικό οίστρο, μια ακόρεστη πείνα να πάω σε κάποιο εστιατόριο και να κλαίω με αναφιλητά!

Βέβαια τον θησαυρό της γαστρονομίας δεν τον ανακαλύπτεις μόνο από τις ταινίες που είναι αφιερωμένες σε αυτήν. Υπάρχουν σκηνές, πλάνα, καρέ  που έχουν σχέση με το φαγητό σε ταινίες διαφορετικού περιεχομένου, πλάνα που σε γοητεύουν και σε ταξιδεύουν στον φανταστικό κόσμο της μαγειρικής  .

Ποιος δεν θέλει να κάνει βουτιές σε θεσπέσιες, αέρινες τούρτες επηρεασμένος από  τον μαγικό τουρτοπόλεμο  της «Μεγάλης κούρσας γύρω από το κόσμο» ή ποιος δεν έχει μεγαλώσει με την απόλαυση και την ζεστασιά που σου προσφέρει ένα  πιάτο ζυμαρικών βλέποντας την «Λαίδη και τον Αλήτη»;

Αν θες να καταλάβεις πόσο σπουδαίο βέβαια είναι ένα πιάτο με ζυμαρικά, βλέπεις την ταινία La Strada του 1954. Εκεί που ο μασίστας Άντονι Κουίν, για να δελεάσει την Τζουλιέτα Μασίνα να τον ακολουθήσει, εκτός από τα χρήματα της υπόσχεται και ένα πιάτο με φαγητό και αυτό τις πιο πολλές φορές ήταν ένα πιάτο με ζυμαρικά.

Η Τζουλιέτα Μασίνα ήταν η μούσα του σουρεαλιστικού φιλμικού σύμπαντος του Φελίνι το οποίο, εκτός των άλλων, είχε πάντα φαγητό και κυρίως ζυμαρικά. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι "Η ζωή είναι ένας συνδυασμός μαγείας και ζυμαρικών".  Σε κάθε σετ της ταινίας δεκάδες μάγειρες φτιάχνανε πιάτα με ζυμαρικά για να χορτάσουν αυτούς που δούλευαν στα γυρίσματα. Αυτό που δεν ξέρουμε αν συμμετείχε στην μαγειρική και ο ίδιος.

Άπειρα πλάνα του Φεντερίκο ήταν αφιερωμένα στο φαγητό. Είναι άπειρα τα καρέ που έδειχναν την λαμπερή Τζουλιέτα Μασίνα να τρώει τα ζυμαρικά της στο La Strada (το οποίο κυκλοφόρησε με τον παρανοϊκό ελληνικό τίτλο «Πουλημένη από την μητέρα της») ή στο «Νύχτες της Καμπίρια». Αλλά και σε άλλες ταινίες του Ιταλού μάγου, που έλειπε η Τζουλιέτα, πιάτα με ζυμαρικά υπήρχαν, δείχνοντας μας τον στενό δεσμό που έχουν οι γείτονες με το φαγητό.


Η σχέση του Φελίνι με την Τζουλιέτα  πρέπει να ήταν  μαγική και η μοίρα τους τόσο συνδεδεμένη. Aυτή η σκέψη γίνεται ακόμα πιο ισχυρή αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Φελίνι αναγνωρίστηκε παγκοσμίως από το La Strada όπου έπαιζε η Τζουλιέτα και μια από τις τελευταίες του επιτυχίες - το Τζίντζερ και Φρέντ- ήταν πάλι με αυτή πρωταγωνίστρια. Αναρωτιέμαι φορές θα της έχει μαγειρέψει ζυμαρικά για να την πείσει ότι ήταν αιώνια πιστός σε αυτήν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο σκηνοθέτης ήταν παθολογικά ψεύτης και ονειροπόλος, ενώ ήταν και πολέμιος του γάμου. Φαντάζεσαι λοιπόν τι τράβαγε η Τζουλιέτα με τα καμώματα του και πόσες φορές εκείνος έπεφτε στα πόδια της για συγχώρεση, όταν εκείνη καταλάβαινε ότι παραστράτησε ακόμη μια φορά.


Ο Φεντερίκο και η Τζουλιέτα ήταν και οι δύο από την περιφέρεια της Εμίλια Ρομάνα. Είναι σημαντική αναφορά στην καταγωγή τους γιατί από εκεί θα κρατηθούμε για να φανταστούμε την μακαρονάδα συγχώρεσης. Η Εμίλια Ρομάνα είναι γνωστή για την παραγωγή της παρμεζάνας, των ιδιαίτερων αλλαντικών της (μορταδέλα,σαλάδο και παντσέτα ) και βέβαια για την μακαρονάδα που προσκυνάνε οι απανταχού  μακαρονόπληκτοι της γης, της μπολονέζ! Ο Φεντερίκο, σε δηλώσεις του, ανέφερε ότι πάντα η σάλτσα διαβολεμένα κυνηγάει τα καθαρά του πουκάμισα. Έχω ακριβώς την ίδια εμπειρία τρώγοντας πάντα από λαιμαργία μια μπολονέζ κ και καταλήγω ακριβώς στο ίδιο συμπέρασμα ότι αυτή η σάλτσα ότι και να κάνεις σε λερώνει και σε βάζει σε μπελάδες ευπρεπισμού, αλλά σου ζεσταίνει την ψυχή, σε όποια μορφή και αν την φας:  από το καλύτερο εστιατόριο του κόσμου μέχρι το εστιατόριο στάσης στην Εθνική οδό είτε φτιαγμένη από τον καλύτερο σεφ είτε από τη γιαγιά σου …και ας την πνίγει στο λάδι. Η Ραγού Μπολονέζ δικαιολογεί τον τίτλο της ότι Ξυπνάει την όρεξη.

Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι ήταν και δεινός μάγειράς ο Φελίνι. Αν μάλιστα αναλογιστείς ότι ήταν και Ιταλός, αυτό σημαίνει ότι πίστευε αυτόματα πως ό,τι μαγείρευε ήταν το καλύτερο του κόσμου ή έστω ισάξιο με της μαμάς του η οποία ασφαλώς είναι η καλύτερη μαγείρισσά του κόσμου! Ιταλικός Νόμος από το 1800!

Το 1993, όταν ο Φεντερίκο παραλαμβάνει το τιμητικό Όσκαρ από την Ακαδημία κινηματογράφου, την στιγμή που σηκώνει το αγαλματίδιο στον αέρα απευθύνεται στην γυναίκα του και φωνάζει από το μικρόφωνο «Τζουλιέτα μην κλαις». Το βράδυ εκείνο σίγουρα στο Λος Αντζελες  θα το γιόρτασαν έχοντας νοητά σαν   συντροφιά την ορχήστρα των παλιάτσων που θα έπαιζαν Νίνο Ρότα, τρώγοντας ραγού-μπολονέζ. Αυτός λερωμένος από την σάλτσα, αυτή να τον κοιτάζει με αγάπη, με τα μεγάλα της μάτια δακρυσμένα, γιατί ήξερε ότι το τέλος τους κοντοζύγωνει . Το καρέ σουρεαλισμού κλείνει με τον Φεντερίκο να  την κοιτάζει και να της λέει «Τζουλιέτα η δικιά μου μπολονέζ  είναι καλύτερη» . Ο Φεντερίκο έφυγε την ίδια χρονιά και η Τζουλιέτα, στην κηδεία του, εξέφρασε την επιθυμία ότι ήθελε να φύγει μαζί του… τελικά τα κατάφερε πέντε μήνες αργότερα και συνδέθηκε ξανά με τον μοναδικό και αιώνιο εραστή της .

Την καλύτερη μπολονέζ νομίζω ότι την έχω φάει στην πατρίδα της, στην Μπολόνια, στο La Sberla Bistrot, ήμουν και επηρεασμένος αρκετά  γιατί πριν είχα δει στην μεγάλη οθόνη της Piazza Maggiore το Dolce Vita. Στην Ρώμη βέβαια μου σερβίρανε φέτος  Ραγού-Μπολονέζ με πάπια το οποίο με ξετρέλανε. Στην Ελλάδα αγαπάω τα λαζάνια μπολονέζ του Brunello και του Napul`e αλλά και τα διαφοροποιημένα ραγού του Lolitas , ενώ δεν μπορώ να ξεχάσω -παρά τα χρόνια που έχουν περάσει- την μπολονεζ που έκανε το αείμνηστο Sale e Pepe στο Κολωνάκι του Ιβάν Οταβιάνι -από την Μπολόνια- σβησμένη με καλό κόκκινο κρασί, salsiccia και άκρες φιλέτου … όπως πρέπει να είναι δηλαδή !

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση