Η «Chocolat» μας βάζει στον πειρασμό με τις γεύσεις και τα αρώματα που ξυπνούν μνήμες αγάπης και πάθους, αλλά η «Marie Antoinette» μας καλεί σε ένα οπτικό πανηγύρι με τα υπέροχα γλυκά του 18ου αιώνα. Τα γλυκά δεν είναι μόνο φαγητό, αλλά και συναίσθημα, και βασιλικές καθημερινές στιγμές .
Όταν το έγραφα αυτό το άρθρο θα έλεγα ότι μου άνοιξε η όρεξη και σκεφτόμουν ποσό ωραίο θα ήταν να κάναμε ένα Dinner μόνο με τα γλυκά της ταινίας.
Η ταινία «Marie Antoinette», σκηνοθετημένη από τη Sofia Coppola, δεν είναι μόνο μια βιογραφική προσέγγιση της ζωής της βασίλισσας της Γαλλίας, αλλά και μια αισθητηριακή εμπειρία που αποτυπώνει την υπερβολή και την πολυτέλεια της αυλής των Βερσαλλιών. Τα γλυκά που παρουσιάζονται στην ταινία είναι από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της, καθώς προσφέρουν μια έντονη δόση ομορφιάς και χλιδής, μέσα από σκηνές γεμάτες χρώματα και υφές. Μια κανονική γιορτή για τα μάτια. Οι σκηνές γεμίζουν με πύργους από μακαρόν σε παστέλ χρώματα, τάρτες με φρούτα, κρέμες με ζαχαρωτά, τούρτες με περίτεχνα διακοσμητικά και σοκολάτες που μοιάζουν έργα τέχνης. Η επιμέλεια των γλυκών έγινε από τον διάσημο οίκο Ladurée με τέτοιο τρόπο ώστε να αντικατοπτρίζει όχι μόνο την πολυτέλεια της εποχής, αλλά και να ενισχύει την αίσθηση του παραμυθιού.
Βέβαια τα μακαρον και τα choux που παρουσιάζονται στην ταινία δεν είναι δημιούργημα της αποκεφαλισμένης Βασίλισσάς των Γάλλων αλλά μιας εξαγόμενης Βασίλισσας, της Αικατερίνης των Μεδίκων . Γεννημένη στη Φλωρεντία, ανήκε στην ισχυρή οικογένεια των Μεδίκων, γνωστή για την πλούσια συμβολή της στην τέχνη, την πολιτική και τον πολιτισμό της Αναγέννησης
Το 1533, η Αικατερίνη παντρεύτηκε τον Ερρίκο Β΄ της Γαλλίας, ενισχύοντας τις σχέσεις μεταξύ της Γαλλίας και της Ιταλίας. Ως βασίλισσα σύζυγος, η Αικατερίνη ήταν αρχικά περιθωριοποιημένη, καθώς ο Ερρίκος ήταν βαθιά ερωτευμένος με την ερωμένη του, Διάνα ντε Πουατιέ. Ωστόσο, μετά τον θάνατο του Ερρίκου το 1559, η Αικατερίνη ανέλαβε έναν ισχυρότερο ρόλο στη διοίκηση του βασιλείου ως αντιβασίλισσα κατά τη διάρκεια της βασιλείας των γιων της.
Η Αικατερίνη των Μεδίκων, γνωστή για την αγάπη της στη γαστρονομία, έφερε μαζί της από τη Φλωρεντία και τη μοναδική της αντίληψη για την κουζίνα. Εκείνη εισήγαγε τεχνικές πλάθοντας τις βάσεις της γαλλικής ζαχαροπλαστικής. Με την επιρροή της, οι αυλικοί μάγειρες άρχισαν να δημιουργούν επιδόρπια που έμελλε να γίνουν θρύλοι της γαστρονομίας. Οι γλυκές δημιουργίες της εποχής συνδέθηκαν για πάντα με την φινέτσα και την κομψότητα της βασιλικής κουλτούρας, αφήνοντας μια παρακαταθήκη που γιορτάζεται μέχρι σήμερα.
Μήπως τελικά η Σοφία Κόπολλα έκανε λάθος και κινηματογράφησε λάθος άνθρωπο ?
Βέβαια δεν μαγείρευε η Βασίλισσα, δεν έμπαινε δηλαδή στην κουζίνα ούτε ανακατευόταν με αλεύρι και χυμούς φρούτων , όμως επέβλεψε τα μακαρόν τα έφτιαξε ο ζαχαροπλάστης της αυλής της προς τιμή του γάμου της με τον Βασιλιά της Γαλλίας, όπως και τα προφιτερόλ που έφτιαξε ο Ιταλός ζαχαροπλάστης Ποπελίνι για το απογευματινό της επιδόρπιο . Μάλλον ήταν φάρμακο για την απογευματινή κατάθλιψη της Αικατερίνης , μακριά από την Φλωρεντία στο Παρίσι. Μπορεί ο Νόστος να της δημιουργούσε κάτι .
Στην ερώτηση τώρα που τρώμε ωραία μάκαρόν στην Αθήνα νομίζω ότι τα τρώμε στον Οικονομίδη , στην Μέλισσα και στην Μεγάλη Βρετάνια , Βέβαια μην λησμονήσουμε και τους αγαπημένους εργολάβους η αλλιώς τα ελληνικά μάκαρόν οι οποίο έχουν κοινό με το γαλλικό γλύκισμα την αμυγδαλόψιχα και την μαρέγκα . Αγαπημένους εργολάβους να με εντυπωσιάζουν δεν έχω βρεί πουθένα .
Στο προφιτερόλ τα πράγματα είναι πιο εύκολα ξεχωρίζει το Palet και ο Ανδριάς . Βέβαια να θέλετε να μπείτε σε κινηματογραφικό κλίμα μπορείτε να πάτε στο Κηφισιώτικο Blue Pine και να ζήσετε την εμπειρία του προφιτερόλ ακριβώς ίδια και απαράλαχτη όπως την έζησε ο Γιώργος Κωνσταντίνου στα Χτυποκάρδια στο Θρανίο .
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση