Δελβινάκι, αν τα Ζαγοροχώρια σας φαίνονται κοσμικά

30 Νοεμβρίου 2011
Βούλα Ακριβάκη

Η Ήπειρος είναι το αγαπημένο μου μέρος για να ξεφεύγω. Λατρεύω τα βουνά και την φύση της. Είχα επισκεφθεί μερικά χωριά του Ζαγορίου, Πάπιγκο, Μονοδένδρι, Βωβούσα κ.α. όλα τους πανέμορφα. Είχα ακούσει για τα Μαστοροχώρια και για το Πωγώνι αλλά ποτέ δεν είχα την τύχη να τα γνωρίσω από κοντά. Ξεκίνησα λοιπόν για το Πωγώνι, για την ακρίβεια προορισμός μου θα ήταν το Δελβινάκι. Κεφαλοχώρι που στην εποχή της τουρκοκρατίας έπαιξε σημαίνον ρόλο στον διωγμό του Αλί Πασά.

Ξεκίνησα νωρίς καθώς είχα να διανύσω περί τα 500 χιλιόμετρα, κουραστικός δρόμος, δεν λέω, αλλά ο τελικός προορισμός αποζημιώνει και όχι μόνο, η διαδρομή από Αγρίνιο μέχρι Δελβινάκι θεωρώ ότι είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες. Περνάς μέσα από βουνά και στριφογυριστούς δρόμους, προσπερνάς λίμνες (Τριχωνίδα, Αμβρακία, Λυσιμαχία), φτάνεις στον Αμβρακικό Κόλπο και την Αμφιλοχία (εδώ κάνεις μια στάση για γραβιέρα),  χαιρετάς από μακριά την Άρτα με το ονομαστό γεφύρι και κάνεις την πρώτη μεγάλη στάση στα Γιάννενα για ένα καφεδάκι πλάι στην λίμνη αλλά και για μια επίσκεψη στα μαγαζάκια με τα ασημικά. Ούτως ή άλλως το Δελβινάκι είναι μόνο 40 λεπτάκια μακριά (54 χλμ.).

Περνώντας μέσα από ένα «τούνελ» από πανύψηλα δέντρα ξεπροβάλει το χωριό, παλιά καλοδιατηρημένα, πέτρινα στην πλειοψηφία τους σπίτια αλλά και άλλα πιο σύγχρονης αρχιτεκτονικής αποτελούν το χωριό, όπου μένουν 400 μόνιμοι κάτοικοι, το χειμώνα, γιατί το καλοκαίρι το Δελβινάκι σφύζει από ζωή. Παρκάρουμε το αυτοκίνητο και πάμε κατευθείαν στην πλατεία, στο καφενείο-ταβέρνα της κυρίας Πανωραίας απέναντι από το Δημαρχείο για να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ και να  πιούμε τσιπουράκι, κάνει και κρύο. Όταν αποσώσαμε και το τελευταίο καραφάκι τσίπουρο ήταν ήδη αργά και είπαμε να μην κάνουμε τίποτα άλλο από το να αράξουμε στο καθιστικό του ξενώνα «Παιώνια» όπου και θα μέναμε τις επόμενες ημέρες. Πρόκειται για ένα παλιό πέτρινο κτίριο ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής που οι ιδιοκτήτες του έχουν μεταμορφώσει σε έναν πολύ cosy ξενώνα σε παραδοσιακό ύφος. Τα δωμάτια είναι άνετα και ατμοσφαιρικά και αναπτύσσονται στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο. Στο υπόγειο ή αλλιώς στην Μπίμιτσα λειτουργεί ένα καθιστικό με επιτραπέζια παιχνίδια όπως και μια κάβα από όπου μπορείτε να επιλέξετε το κρασί που σας αρέσει. Εμείς καθίσαμε στο καθιστικό του ισογείου και εκεί δίπλα στο τζάκι ήπιαμε ένα κρασάκι κλείνοντας την ημέρα μας με ιστορίες του τόπου και σχεδιάζοντας το αυριανό μας πρόγραμμα.

Η περιήγησή μας στην περιοχή ξεκίνησε με το διπλανό χωριό Δολό από όπου περνάει ο ποταμός Κουβαράς και έχει ένα πολύ όμορφο και σχετικά εύκολο φαράγγι για περπάτημα. Όσοι το τολμήσετε στη διαδρομή θα συναντήσετε τοξωτά γεφύρια, νερόμυλους και νεροτριβές αλλά και πανέμορφη φύση. Πριν αφήσουμε το χωριό μπαίνουμε στο μικρό καφενείο της πλατείας για να ξαποστάσουμε με ελληνικό καφέ. Επιστρέφουμε στην βάση μας για να ξεκουραστούμε, νωρίς το απόγευμα είχαμε βάλει στην ατζέντα μας να ανέβουμε στον  λόφο όπου βρίσκεται η εκκλησία του Αϊ Γιάννη για να θαυμάσουμε το χωριό από ψηλά να παίρνει χρώμα χρυσαφί την ώρα που δύει ο ήλιος.

Το πρωί αφού καταβροχθίσαμε τις χειροποίητες πίτες στο πρωινό του Παιώνια, πήραμε τους δρόμους για να γνωρίσουμε τα γύρω χωριά. Στο Ωραιόκαστρο σταματήσαμε στους προϊστορικούς τύμβους, ενώ στο μικρό χωριουδάκι της Κάτω Μερόπης προμηθευτήκαμε σούπερ φέτα από το τυροκομείο του Πορίκη. Επόμενος σταθμός η Βήσσανη, από τα πιο όμορφα χωριά της περιοχής. Και εδώ τα πέτρινα σπίτια αποτελούν το σήμα κατατεθέν. Εννοείται πως η πρώτη στάση που κάναμε ήταν στην πλατεία στο καφενείο-ψησταριά «Πλάτανος» που δανείστηκε το όνομά του από τον μεγάλο πλάτανο ακριβώς μπροστά του, για μπριζολάκια στα κάρβουνα. Στη βόλτα μας σταμπάραμε το εστιατόριο «Πέτρινο», όπου σερβίρουν αγριογούρουνο και χοιρινό ελευθέρας βοσκής και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε το βράδυ για να το δοκιμάσουμε.

Από τις πιο όμορφες βόλτες μας όμως ήταν η επίσκεψη στη Μολυβδοσκέπαστη, το παλαιότερο μοναστήρι της Ηπείρου, στο ομώνυμο χωριό, απέχει από το Δελβινάκι γύρω στα 40 λεπτάκια και αξίζει πραγματικά τον κόπο. Κτίστηκε το 670 στους πρόποδες της ανατολικής πλευράς του όρους Νεμέμερτζικα από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου Δ’ τον Πωγωνάτο, πριν από περίπου 1340 χρόνια δηλαδή. Το όνομά της το πήρε από της μολυβένιες πλάκες που βρίσκονται στην σκεπή της. Αυτό το μολύβι στα χρόνια της τουρκοκρατίας έγινε βόλια από τους έλληνες για να πολεμήσουν τους Τούρκους.

 

Tips

  • Τα περίπτερα και τα μπακάλικα στο Δελβινάκι κλείνουν για μεσημεριανή σιέστα οπότε κάντε το κουμάντο σας από νωρίς για τα αναλώσιμα τύπου τσιγάρα.
  • Ρωτήστε στο Ωραιόκαστρο για τον καταρράκτη Δέση που βρίσκεται λίγο έξω από τον χωριό.
  • Αν ο δρόμος σας σας βγάλει στο χωριό Καστανή (απέχει περίπου 20 χλμ), κάντε μια επίσκεψη στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (2657051551) αφού πρώτα αναζητήσετε τον δήμαρχο για να σας ανοίξει.
  • Αξίζει και μια επίσκεψη στο πάρκο άγριας ζωής στο Μπουραζάνι όπου βρίσκουν καταφύγιο ελάφια, πλατώνια, ζαρκάδια, αγριογούρουνα κ.α. (2655061283/61320).

 

Διαμονή: στον παραδοσιακό ξενώνα Παιώνια με σούπερ πρωινό (2657022007, 6946795628), στον περιποιημένο ξενώνα «Κεντρικόν» (2657022606) και τον Δημοτικό ξενώνα στην πλατεία (2657022070).

Φαγητό: στο Δελβινάκι: στο «Κεντρικόν» (2657022606) αλλά και στον ξενώνα "Παιώνια" κατόπιν συνεννόησης. Στη Βήσσανη: για παϊδάκια στο «Πλάτανος» (2657071201) και για αγριογούρουνο στο «Πέτρινο» (2657071420).

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση