Πίνοντας με τον «Καπετάν Αντρέα Ζέπο»

Μια μπίρα μπορεί να είναι μια καλή δικαιολογία για να δει κανείς ένα ωραίο ματς με παρέα ή για να γίνει μέρος ενός ξέφρενου παγκόσμιου φεστιβάλ της. Πέρα από την γεύση της δημιουργεί κοινωνικούς δεσμούς συνδέοντας διαφορετικούς ανθρώπους με τον δικό της τρόπο. Η σωστή χρονική στιγμή είναι το παν. Όπου και να βρεθείς στον πλανήτη θα βρεις ένα όμορφο μέρος για να απολαύσεις τον θεάρεστο ζύθο και να βρεις συντροφιά. Αυτή είναι και η μοναδικότητα της μπίρας. Ο ερχομός της Άνοιξης μου έφερε στην μνήμη κάποιον τον οποίο είχα την ευχαρίστηση να γνωρίσω σ΄ ένα από τα ταξίδια μου στα λιμάνια της μπίρας...

Hastings Σεπτέμβριος. Ο γαλανός ουρανός, ο ήλιος και η θάλασσα αναδεικνύουν το μεγαλείο της περιοχής!  Τo όμορφο Hastings βρίσκεται ανατολικά του Sussex, στα νοτιοανατολικά παράλια της Αγγλίας. Ένα από τα πιο όμορφα σημεία στην παραλία του είναι η ψαραγορά με τα γραφικά ξύλινα ψαράδικά της, τα ψαροκάϊκα, το τελεφερίκ στους απόκρημνους βράχους και η παραλία του που θυμίζει Ελλάδα. Εκεί, βρίσκεται ένας από τους μεγαλύτερους αλιευτικούς στόλους της Ευρώπης ενώ στα γραφικά μαγαζάκια τα φρέσκα όστρακα, η υπέροχη μικρή καραβιδούλα, τα υπόλοιπα θαλασσινά και οι ντόπιες μπίρες από την ευρύτερη περιοχή του Sussex είναι must. 

Χαμογελαστός κόσμος απολάμβανε την θάλασσα, τους φιλικούς γλάρους και την λιακάδα. Ήταν μια μέρα που σου υπενθύμιζε πως η ζωή είναι όμορφη και το ταξίδι μικρό. Ανηφορίζοντας από την παραλία προς τον δρόμο η ανάγκη για μια ντόπια μπίρα μεγάλωνε και με οδήγησε στο παλιό και γραφικό πάμπ The Dolphin. Ο ναυτικός χαρακτήρας του και οι παραδοσιακές real Ales είχαν τραβήξει την προσοχή μου και δεν θα έχανα την ευκαιρία να τα απολαύσω. Πρώτα παρήγγειλα μια Sussex Best Bitter (Harvey’s) και ενώ ήμουν έτοιμη να βυθίσω τα χείλη μου στην μπίρα με σταμάτησε μια φωνή: «Ελάτε, ελάτε, μην πίνετε μόνη». Η φωνή ερχόταν από έναν ηλικιωμένο άντρα με γκρίζα μαλλιά και μουστάκι γενειάδα ο οποίος με κάλεσε να πιω στο τραπέζι του. Έμοιαζε κάπως περίεργος αλλά πολύ «ζεστός». Ήταν σαν να είχε βγει από κάποια άλλη εποχή, τόσο, που θύμιζε ρόλο του κινηματογράφου. Όπως και να έχει η ζωή μας είχε φέρει στο «δελφίνι» και έτσι δεν αρνήθηκα.

«Το όνομά μου είναι Ιωάννα» είπα στα ελληνικά. «Ioanna; Το όνομά μου είναι Cletus», απάντησε στα αγγλικά και συνεχίσαμε τον διάλογο.

Το όνομά του ήταν Cletus και ήταν Άγγλος (ήταν αλήθεια;). Είπε πως ήταν συνταξιούχος καπετάνιος ψαράς ή κάτι τέτοιο. Ήταν παντρεμένος με ιρλανδέζα και είχε μια κόρη η οποία κατόρθωσε να παντρευτεί τον ίδιο άντρα δύο φορές! Ήταν σοβαρός και φαινόταν να είχε αποστηθίσει καλά τον λόγο του καθώς έπαιρνε απεριόριστη ευχαρίστηση «σερβίροντάς» τον με τον καλύτερο τρόπο. Το αν τον πίστευα ή όχι δεν είχε σημασία.

«Πρέπει να πιούμε με το αριστερό χέρι, φέρνει τύχη!» και καθώς μου φάνηκε ενδιαφέρουσα συνήθεια τον ακολούθησα περιμένοντας πως θα ακούσω πολλά ακόμα... Ο Cletus ισχυρίστηκε ότι έχει δει σημεία και τέρατα της θάλασσας, πελώρια κύματα, μεγάλες ψαριές, μου μίλησε για τραμουντάνες και κινδύνους, για γλέντια και ότι μιλά δέκα διαφορετικές γλώσσες! Παρατηρώντας τον να μεταπηδά από γλώσσα σε γλώσσα άρχισα να αναρωτιέμαι αν το νούμερο ήταν αληθινό καθώς δεν είχε προφορά σχεδόν σε καμία. Ήταν πραγματικά απίστευτο!

Η μπίρα, φυσικά, δεν προλάβαινε να ζεσταθεί με όλα αυτά τα τσουγκρίσματα. Μόλις η στάθμη κατέβαινε στο χαμηλότερο επίπεδο του ποτηριού, ο Cletus αμέσως φώναζε την σερβιτόρα. Εγώ αποφάσισα να εκμεταλλευτώ το γεγονός και να γευτώ την κάθε μπίρα σωστά. Την εξαιρετικά ισορροπημένη Bitter μου με τον ξεχωριστό χαρακτήρα της από τον λυκίσκο αντικατέστησε η Ruby Mild, μια υπέροχη σκουρόχρωμη Ale με πλούσιο σώμα. Μιλήσαμε για όλα και για τίποτα, χωρίς να αναρωτιόμαστε αν αυτά που λέγαμε ήταν χρήσιμα. Εκτιμούσαμε την παρέα και αυτό για δύο ξένους είναι κάτι.

Αναρωτιέμαι ακόμα αν μια τέτοια συνάντηση θα συνέβαινε πίνοντας καφέ αντί για μπίρα. Ίσως, αλλά εκτιμώ ότι θα ήταν λιγότερο φιλική. Το να καλέσουμε κάποιον ξένο στο τραπέζι μας, να συζητήσουμε και να απολαύσουμε την στιγμή μπορεί να φαίνεται λίγο αλλά δεν είναι. Από τότε καμιά φορά πίνω την μπίρα μου με το αριστερό σε ανάμνηση αυτής της προσωπικότητας που συνάντησα στο «Δελφίνι», τον Cletus. Θα θυμάμαι πάντα το ελληνικό όνομά του αλλά και το όνομα που του έδωσα εγώ ακούγοντας όλες τις ιστορίες του: «Καπετάν Αντρέας Ζέπος»!

Εις υγείαν! Με το αριστερό χέρι.

Ronny Coutteure (1951-2000)

O Ronny Coutteure ήταν Βέλγος ηθοποιός, συγγραφέας, παρουσιαστής και ιδιοκτήτης εστιατορίου. Ήταν διάσημος στην παρίδα του και στην Γαλλία ενώ έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο από το έργο «The Young Indiana Jones Chronicles». Έγραψε και σκηνοθέτησε την όπερα «Les Contesd’ unbuveur de bière» (Τα παραμύθια ενός πότη μπίρας) ενώ ήταν συγγραφέας του biérologie.