Στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου, πριν από περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια, ένας αστεροειδής στο μέγεθος της Αθήνας έπεσε πάνω στη Γη. Μια νέα επιστημονική μελέτη δείχνει ότι αυτό αποδείχθηκε διπλή ευλογία για το είδος μας: Όχι μόνο εξαφάνισε τους δεινοσαύρους, επιτρέποντας στους προγόνους μας να ευδοκιμήσουν, αλλά μας χάρισε και το κρασί.
Η έρευνα περιγράφει τα παλαιότερα απολιθωμένα κουκούτσια σταφυλιών που βρέθηκαν στην Αμερική. Χρονολογούνται πριν από περίπου 60 εκατομμύρια χρόνια και σύμφωνα με τους επιστήμονες που τα βρήκαν, ενισχύουν τη θεωρία ότι τα αμπέλια μπόρεσαν να ριζώσουν σε όλο τον κόσμο μόνο μετά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων. Τα κουκούτσια αυτά βρέθηκαν στη σημερινή Κολομβία, τον Παναμά και το Περού.
«Είναι τα παλαιότερα κουκούτσια από σταφύλια που έχουν βρεθεί ποτέ σε αυτά τα σημεία της Γης και είναι μερικά εκατομμύρια χρόνια παλαιότερα από αυτά που είχαν βρεθεί στην άλλη πλευρά του πλανήτη, στη σημερινή κεντρική Ινδία», λέει στους Times του Λονδίνου ο παλαιοντολόγος Fabiany Herrera από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Field του Σικάγου. «Αυτή η ανακάλυψη είναι σημαντική, διότι δείχνει ότι μετά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων, τα σταφύλια άρχισαν πραγματικά να εξαπλώνονται σε διάφορα σημεία του πλανήτη».
Είναι σπάνιο να απολιθωθεί η μαλακή σαρκώδης ύλη του σταφυλιού και αυτό που γνωρίζουμε για τα αρχαία φρούτα προέρχεται συνήθως από τους σκληρούς σπόρους, οι οποίοι είναι πιο πιθανό να διατηρηθούν στο πέρασμα των εκατομμυρίων αιώνων. Τα πρώτα γνωστά απολιθώματα σπόρων σταφυλιού βρέθηκαν στην Ινδία και είναι περίπου 66 εκατομμυρίων ετών, χρονολογούνται δηλαδή περίπου από την εποχή της πρόσκρουσης του γιγαντιαίου αστεροειδούς. Η πρόσκρουση κάλυψε τη Γη με σκόνη, βυθίζοντάς την σε έναν “πυρηνικό” χειμώνα που διήρκεσε για δεκαετίες. Ανίκανοι να προσαρμοστούν, οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν, εκτός από αυτούς που έγιναν τα σημερινά πουλιά.
Μια άλλη ομάδα ζώων, τα θηλαστικά, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, αποδείχθηκε πιο ευέλικτη. Έχοντας τη δυνατότητα να τρώνε μεγάλη ποικιλία τροφών και να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές της θερμοκρασίας, συνέχισαν να ευημερούν. Αλλά οι αλλαγές αυτές άνοιξαν και νέες ευκαιρίες για τη χλωρίδα και την πανίδα. «Σκεφτόμαστε πάντα τους δεινόσαυρους, γιατί ήταν τα μεγαλύτερα ζώα που επηρεάστηκαν, αλλά το γεγονός της εξαφάνισης είχε τεράστιο αντίκτυπο και στα φυτά», είπε ο Herrera, ο οποίος εξηγεί ότι τα δάση επανήλθαν, αλλά με τρόπο που άλλαξε τη σύνθεση των φυτών στη Γη.
Ο Herrera και οι συνεργάτες του υποστηρίζουν τώρα, σε μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Nature Plants, ότι η εξαφάνιση των δεινοσαύρων βοήθησε να μεταμορφωθούν τα δάση του κόσμου. «Πιστεύουμε ότι αν υπήρχαν οι δεινόσαυροι που περιφέρονταν στο δάσος, πιθανότατα θα γκρέμιζαν δέντρα, διατηρώντας ουσιαστικά τα δάση πιο ανοιχτά από ό,τι είναι σήμερα», δήλωσε από την πλευρά της η Mónica Carvalho του Μουσείου Παλαιοντολογίας του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, συν-συγγραφέας της μελέτης. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς τους δεινόσαυρους που «κλάδευαν» τα τροπικά δάση, συμπεριλαμβανομένων αυτών στη Νότια Αμερική, αυτά έγιναν πιο πυκνά και πιο πλούσια σε χλωρίδα. Ως εκ τούτου, οι πυκνότεροι βιότοποι πρόσφεραν νέες ευκαιρίες. «Στο αρχείο απολιθωμάτων, αρχίζουμε να βλέπουμε περισσότερα αμπέλια να σκαρφαλώνουν σε δέντρα, όπως τα σταφύλια», είπε ο Herrera. «Η διαφοροποίηση των πτηνών και των θηλαστικών στα χρόνια που ακολούθησαν της μαζικής εξαφάνισης, μπορεί επίσης να βοήθησε με τη διάδοση των σπόρων τους σε ολόκληρη τον πλανήτη», καταλήγει ο ίδιος.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση