Η οικογένεια Ορκόπουλου έχει προσδώσει τον ιδιαίτερα ποιητικό χαρακτηρισμό “αρχαιότροπη” στην πειραματική του Μαυροδάφνη. Προσπαθώντας να προσεγγίσει τον τρόπο παραγωγής του κρασιού κατά την αρχαιότητα εφάρμοσε κάποιες από τις τεχνικές της εποχής οινοποιώντας το κρασί σε αμφορείς, περιέκτη μέσα στον οποίο ωρίμασε για 3 μήνες.
Όμως η συνέχεια κάθε άλλο παρά αρχαιότροπη ήταν μιας και το κρασί όχι μόνον εμφιαλώθηκε –αντί να καταναλωθεί αραιωμένο με νερό!- αλλά αφέθηκε να ωριμάσει κάτω από το νερό, μια πολύ trendy τεχνική που έχει συζητηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια.
Αφορμή η πολύ καλή κατάσταση που βρέθηκαν κρασιά των αρχών του αιώνα σε διάφορα ναυάγια εμπορικών πλοίων, γεγονός που απέδειξε ότι οι συνθήκες σκότους, υγρασίας, σταθερής θερμοκρασίας και απουσίας οξυγόνου που επικρατούν στον βυθό της θάλασσας συνθέτουν το απόλυτο περιβάλλον παλαίωσης.
Έτσι πολλοί σπουδαίοι οίκοι όπως η Veuve Clicquot πειραματίζονται πάνω στην υποθαλάσσια παλαίωση, ενώ στην Ελλάδα τον δρόμο έχει ανοίξει –για μια ακόμη φορά!- η Γαία Οινοποιητική, με τον Βυθισμένο Θαλασσίτη να εκπλήσσει με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που διαμόρφωσε μετά από την πολυετή ανάπαυση του στον βυθό της Σαντορίνης.
Κατά την παρουσίασή του μάλιστα ο Γιάννης Παρασκευόπουλος μου είχε πει ότι σημαντικότερο παράγοντα της όλης διαδικασίας θεωρεί την απουσία του οξυγόνου, πιστεύοντας ότι ανάλογα αποτελέσματα θα μπορούσε κανείς να πετύχει αν άφηνε μια φιάλη μέσα σε ένα τάπερ με νερό στο ψυγείο!
Δεν ξέρω αν ο Θεόδωρος Ορκόπουλος κρυφάκουγε, όμως έκανε ακριβώς αυτό με τις αρχαιότροπες Μαυροδάφνες του! Εντάξει, δεν έβαλε τα μπουκάλια του στο ψυγείο αλλά αφού βύθισε σε βάθος 22 μέτρων ένα μέρος από μια πατρίδα 700 φιαλών, τοποθέτησε τις άλλες σε μια τσιμεντένια δεξαμενή γεμάτη με κανονικό νερό. Επιπρόσθετα, ακόμα 120 φιάλες έμειναν στο οινοποιείο και παλαίωσαν συμβατικά έτσι ώστε να αποτελέσουν αντικείμενο σύγκρισης.
Η φιάλη 86/120 του Amphora Rhapsody και η 649/700 από το Amphora Rhapsody Underwater–αμφότερες από την εσοδεία του 2015- βρέθηκαν στα ποτήρια μου και δοκιμάστηκαν τυφλά, με τα συμπεράσματά μου να συμπίπτουν απόλυτα με αυτά του παραγωγού.
Έτσι αν και κάποιος θα φανταζόταν ότι η παλαίωση ήταν πολλή σύντομη για να βρει κανείς διαφορές στο ποτήρι, αυτές ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς. Έτσι η συμβατική παλαίωση έδωσε ένα ώριμο μπουκέτο γεμάτο με αποξηραμένα φρούτα, βρεγμένα φύλλα σε δάσος, ποτ πουρί και λίγα βότανα, ενώ η “βυθισμένη” μια πιο αιμάτινη, συμπυκνωμένη όσο και κλειστή μύτη που απαιτούσε χρόνο στο ποτήρι.
Ανάλογα και τα συμπεράσματα στο στόμα, με την “στεγνή” Μαυροδάφνη να παρουσιάζεται ισορροπημένη και έτοιμη για κατανάλωση, με την ξηρή αίσθηση που κυριαρχούσε από την αρχή ως το τέλος να δίνει την θέση της σε μαλακές τανίνες. Από την άλλη η “βρεγμένη” διέθετε περισσότερη γλύκα αλλά και τονισμένη αίσθηση της αλκοόλης ενώ οι τανίνες ήταν πολύ πιο σφικτές και καλοδομημένες ζητώντας επιπλέον παλαίωση. Το τελείωμα εδώ διέθετε εμφανή αρμύρα, προδίδοντας την θαλασσινή επαφή του κρασιού.
Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζα, αφού η επικοινωνία με τον παραγωγό αποκάλυψε ότι αυτή η φιάλη δεν ήταν η θαλασσινή αλλά αυτή της δεξαμενής, μιας και οι …αλατισμένες δε έχουν πειραχθεί ακόμα! Μάλιστα στα σχέδια είναι η προσπάθεια ανέλκυσης κάποιων φιαλών και παρουσίασης τους –δίπλα φυσικά στις άλλες- κατά τη διάρκεια του προσεχούς Οινοράματος.
Προφανώς η δοκιμή 2 φιαλών δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να τεκμηριώσει την ανωτερότητα της παλαίωσης κάτω από το νερό. Όμως η αρχική εντύπωση –συνεπικουρούμενη και από την αντίστοιχη εμπειρία του Θαλασσίτη- δείχνει ότι η μέθοδος παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και οδηγεί σε αξιόλογα αποτελέσματα.
Βέβαια παρόλα αυτά σίγουρα ενσκήπτουν και πρακτικά θέματα, όμως κανείς δεν ξέρει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Έτσι, ίσως κάποια μέρα κάθε οινοποιείο να έχει το δικό του ενυδρείο παλαίωσης αντί για το σημερινό κελάρι του!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση