Παραλιακή: τα μικρά διαμάντια της

Σάββατο βράδυ, αρχές Μαΐου. Κατεβαίνοντας τη Λεωφόρο Συγγρού υπολογίζω ότι θέλω 20 λεπτά να φτάσω σε ένα φιλικό σπίτι στη Βούλα. Τα δεκάδες κόκκινα φώτα φρένων που αντικρίζω πλησιάζοντας την Λεωφόρο Αλίμου, βρίσκονταν εκεί για να μου θυμίσουν ότι κάθε χρόνο, μετά τις ημέρες του Πάσχα, η προσπέλαση της παραλιακή δεν είναι απλή υπόθεση.

Same story, different year

Κάθε κόκκινο φανάρι και μια καινούρια πολιτισμική εμπειρία. Λευκοντυμένοι νεαροί, κορίτσια με κοντές φούστες και υπερβολικό βάψιμο. Τόσο διαφορετικές φάτσες αλλά και τόσο ίδιες με εκείνες που έβλεπα και πέρσι και πρόπερσι ακόμα και πριν δέκα χρόνια στα ίδια φανάρια, τα ίδια club και τα ίδια μπουζούκια. Στα πρόσωπά τους έβλεπες ένα μεγάλο πρέπει. Έναν ψυχαναγκασμό που τους κρατάει δέσμιους μιας συνήθειας που δεν λέει με τίποτα να αλλάξει. Η παραλιακή δεν είναι επιλογή. Είναι σχεδόν υποχρέωση. Ο πιτσιρικάς του κέντρου πρέπει να πάρει την παρέα του να κατέβει στην παραλία. Ο ιδιοκτήτης του club πρέπει να φροντίσει να έχει κι αυτός ένα μερίδιο στην πίτα της παραλιακής. Κι εσύ, οφείλεις να ακολουθήσεις αυτόν τον ψυχαναγκασμό. Να βάλεις τα καλά σου και να αποτίσεις για άλλη μια χρονιά φόρο τιμής στην αδιάφορη παραφροσύνη μιας διαδρομής, 15 περίπου χιλιομέτρων από τον Άλιμο μέχρι τη Βάρκιζα, που παλεύει μάταια να πρωτοτυπήσει.

Το παράλογο της παραλίας

«Γιατί να βγω στην παραλιακή;» Αυτή η απορία περνάει από το μυαλό κάθε υγιούς μυαλού την ώρα που ετοιμάζεται να στριμωχτεί για άλλη μία φορά στο αυτοκίνητο και να κάνει τουλάχιστον μία ώρα μέχρι να φτάσει στην παραλία. Γιατί κακά τα ψέματα, όλοι προσεγγίζουν την παραλία επειδή πρέπει. Επειδή έτσι λέει το πρωτόκολλο. Με την ίδια ευλάβεια που κάποιος παντελώς Άθεος πηγαίνει το Μεγάλο Σάββατο στην εκκλησία επειδή έτσι του έμαθε η μητέρα και ο πατέρας του, έτσι δεν διανοείται να περάσει ο οποιοσδήποτε ένα καλοκαιρινό βράδυ μακριά από την παραλία. Ακόμα κι αν δεν έχει καμία – μα απολύτως καμία – όρεξη να το κάνει.

Κι αν οι ίδιοι οι κάτοικοι της πόλης δεν έχουν πραγματικά την όρεξη να διασκεδάσουν στην παραλία, οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων έχουν έναν λόγο παραπάνω να δυσανασχετούν με την προσωρινή μετακόμιση στα Νότια. Αν ρώταγε παραδείγματος χάρη κανείς τους ιδιοκτήτες του Dream City, ενός από τα ελάχιστα club που γέμιζαν καθημερινά το χειμώνα, αν το θέλουν πραγματικά να μεταφέρουν τα πάρτι τους στην παραλιακή, είμαι σίγουρος ότι θα απαντούσαν όχι. Κι αυτό γιατί το ρίσκο μιας επένδυσης αυτή την εποχή είναι μεγάλο. Ειδικά όταν έχεις μια καλοστημένη επιχείρηση στο κέντρο της Αθήνας. Γιατί μπορεί η παραλιακή να τους χωράει όλους, άλλα πέρσι απέδειξε ότι τιμωρεί τις μέτριες επενδύσεις και άφησε σχεδόν άδειο τον χώρο του Ειρηνικού.

Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως. Όσο κι αν δεν θέλεις να φτάσεις στην Ποσειδώνος, όσο κι αν ο κάθε μαγαζάτορας δυσανασχετεί με την μετακόμιση στα Νότια, όσο βαρετό κι αν είναι αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο με τα πανομοιότυπα club, τις φωσφορίζουσες εισόδους και τους λευκοντυμένους σερβιτόρους, υπάρχει μια ανεξήγητη δύναμη που σε έλκει να περάσεις και αυτό το καλοκαίρι στα ίδια στέκια, με τις ίδιες φάτσες και την ίδια μουσική.

Στιγμες λαμψης στην παραλιακη

Αναγκαστική ή όχι, η βόλτα στην παραλιακή θα γίνει κάποια στιγμή. Και μπορεί με λίγη προετοιμασία να γίνει μοναδική. Γιατί μέσα σε αυτή την πανομοιότυπη σύγχυση που συναντάς κάθε 500 μέτρα, υπάρχουν μερικά διαμάντια που αξίζει να ανακαλύψεις ή να ξαναγνωρίσεις...

Η κυκλαδίτικη διάθεση του Island

Όποιος μένει στα Νότια γνωρίζει ότι η επίσημη έναρξη του καλοκαιριού δίνεται την ημέρα του opening του Island. Πιστό στην παράδοση, είναι πάντα το τελευταίο club που θα ανοίξει τις πόρτες του. Κι αυτό γιατί ο Χρύσανθος Πανάς γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν χρειάζεται να βιαστεί για να «προλάβει» τους καλούς πελάτες. Δίνει χώρο και χρόνο στα υπόλοιπα μαγαζιά να αποκτήσουν τους θαμώνες τους γιατί ξέρει ότι αργά ή γρήγορα, όλοι οι επώνυμοι θα περάσουν από το Island να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους.

Η Νεοϋορκέζικη διάθεση του Burger Joint

Μπορεί να μην ακουμπάει στην παραλία, μιας και βρίσκεται απέναντι από το κλειστό της Γλυφάδας, αλλά από τις πρώτες ημέρες λειτουργίας του τον Φεβρουάριο, έφερε μια νέα διάσταση στον τρόπο που αντιμετωπίζαμε μέχρι τώρα το burger. Με έμπνευση από τα gourmet στέκια της Νέας Υόρκης, η οικογένεια Παπακώστα δημιούργησε ένα υπέροχο μαγαζί με πολύ προσεγμένες γεύσεις και εμμονή στην ιδέα ότι το φαγητό χρειάζεται χρόνο και εξαιρετικά υλικά, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα burger. Ιδανική στάση πριν τη συνέχεια της βραδιάς σε κάποιο από τα club της παραλιακής.

Το homemade παγωτό του Waffle House

Όταν μια μικρή νησιώτικη οικογενειακή επιχείρηση μετακομίζει στην πόλη, είναι σχεδόν καταδικασμένη. Εκτός κι αν κάνει τόσο εκπληκτικό παγωτό όπως το Waffle House της Βουλιαγμένης. Όποιος έχει προσπαθήσει να το προσεγγίσει Κυριακή μεσημέρι, θα έχει παρατηρήσει τις δεκάδες των θαμώνων που περιμένουν καρτερικά στην ουρά για ένα τραπέζι. Γι` αυτό θα ήταν καλό να διαλέξεις κάποιο βράδυ καθημερινής για να δοκιμάσεις το πρωτότυπο παγωτό με γεύση τσουρέκι πάνω σε μια φρέσκια βάφλα με επικάλυψη ζεστής σοκολάτας.

Οι lounge καναπέδες του Rumors

Δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας από την έναρξη λειτουργίας του στη Βουλιαγμένη και έχει ήδη καταφέρει να συγκεντρώσει τις καλύτερες παρέες της περιοχής στους καναπέδες του. Η θέα στον κόλπο της Βουλιαγμένης είναι μοναδική μιας και το Rumors βρίσκεται σχετικά υπερυψωμένο σε σχέση με τα υπόλοιπα καταστήματα της σειράς. Προτίμησε να πιεις τον καφέ σου κάποιο απόγευμα καθημερινής για να καθίσεις άνετα σε κάποιο από τα τεράστια μαξιλάρια του.

Η ολοκληρωμένη διασκέδαση στο Ακρωτήρι Boutique

Για να φτιάξεις το ιδανικό κοκτέιλ του clubbing πρέπει να συγκεντρώσεις τα απαραίτητα υλικά. Αυτό ακριβώς έχει καταφέρει φέτος το Ακρωτήρι. Να δημιουργήσει ένα ιδανικό περιβάλλον διασκέδασης. Με πολλά και διαφορετικά party, έναν χώρο ικανό να φιλοξενήσει άνετα εκατοντάδες παρέες, μια ομάδα μαιτρ που «τρέχει» το μαγαζί στην εντέλεια αλλά και ένα επίπεδο κόσμου που σε ωθεί να διαλέξεις ένα καλό πόστο μέσα στο club και να απολαύσεις το ποτό σου απλά παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω σου.

Τα ιαπωνικά κοκτέιλ στο Pere Ubu

Τα πολλαπλά ταξίδια του mixologist Γιάννη Πέτρου Πετρή στην Ιαπωνία απέδωσαν καρπούς, τους οποίους έχουμε την τύχη να γευτούμε από τα έμπειρα χέρια του. Στο μοναδικό ενδεχομένως μαγαζί της Γλυφάδας που δεν χάνει τον παλμό του χειμώνα-καλοκαίρι, η απόλαυση ενός κοκτέιλ είναι ένα γευστικό ταξίδι σε μυρωδιές, καρυκεύματα και ποτά που δεν συναντάς σε κανέναν άλλο στέκι της παραλίας.

Η ιδανική τοποθεσία του La Cabana

Το συγκεκριμένο café έχει δύο μεγάλα προτερήματα. 1) Ότι ακουμπάει στην αμμουδιά του Αλίμου προσφέροντας εκπληκτική θέα και επαφή με τη θάλασσα σε αυτούς που θα κάτσουν σε ένα από τα τραπέζια του και 2) ότι βρίσκεται τόσο κοντά στην πόλη. Η περιοχή του Αλίμου μας είχε συνηθίσει μέχρι τώρα σε απογοητευτικά bar. Το La Gabana (στον πρώην χώρο του Ble) δημιουργεί άξια έναν πυρήνα ολοήμερης διασκέδασης.

Οι αραχτές μαξιλάρες του Balux Café

Είναι ενδεχομένως το πιο καλοκαιρινό στέκι της πόλης. Το μοναδικό café-bar που βρίσκεται σε τόσο άμεση επαφή με τη θάλασσα. Γι` αυτό άλλωστε και περίμενε μέχρι ]αυτές τις ημέρες για να ανοίξει το χώρο του στο κοινό. Αυτό που δεν θα λείψει και φέτος είναι οι μεγάλες μαξιλάρες στο γρασίδι, ανάμεσα στην πισίνα και την θάλασσα. Αυστηρά καλοκαιρινή υπόθεση που προσφέρεται για ποτό πριν τη συνέχεια του βραδιού –χωρίς ιδιαίτερη μετακίνηση – στο b.e.d. ή το Thalassa People`s Stage.

Η εξαίρεση στον κανόνα

Ο μόνος που παρατηρεί τα δρώμενα της παραλιακής από απόσταση και μάλιστα με το χαμόγελο της επιτυχίας, είναι ο Βασίλης Τσιλιχρήστος. Ο οποίος εδώ και πέντε χρόνια περίπου αποφεύγει να πλησιάσει την παραλιακή. Έχοντας κτίσει το κάστρο του στο Ρουφ, καταφέρνει να μονοπωλήσει ένα μεγάλο κομμάτι του αθηναϊκού clubbing. Το Villa Mercedes μετατρέπεται από χειμερινό σε καλοκαιρινό εν μία νυκτί. Γκρίνιαξε κανείς για την απουσία θάλασσας; Δεν νομίζω. Το αν ο Τσιλιχρήστος είναι πιο έξυπνος από τους υπολοίπους, θα το δείξει μόνο το ταμείο.