Untitled at the Whitney: Φαγητό στο μουσείο

Ο κανόνας είναι απλός: Το φαγητό στα μουσεία, είναι όπως η τέχνη στα εστιατόρια, έχει διακοσμητικό ρόλο. Συνήθως αυτό που τρως είναι  βαρετό και τυποποιημένο αλλά μπορεί να σε πονέσει και το στομάχι σου με τον ίδιο τρόπο που σε πονανε τα ματάκια σου με τους πίνακες που διαλέγουν κάποιοι εστιάτορες δίνοντας οδηγίες στο διακοσμητή του τύπου «να μου βάλεις κάτι πρωτότυπο αλλά να σου ανοίγει και την όρεξη» καταλήγοντας σε μεταμοντέρνες εικόνες ψαριών (true story).

Και έρχεται ο Danny Meyer και φτιάχνει τα 2 καλύτερα εστιατόρια σε μουσεία στον κόσμο. Το The Modern στο MOMA και τώρα το Untitled στο ολοκαίνουργιο  μουσείο Whitney στη Meatpacking District του Manhattan. Βέβαια ο άνθρωπος που μας έχει δώσει από το Gramercy Tavern και το Eleven Madison Park μέχρι το Shake Shack ήταν αδύνατον να κάνει κάτι συνηθισμένο.

Μέσα στο εντυπωσιακό κτίριο που έχει σχεδιάσει ο Renzo Piano το Untitled at the Whitney όπως και όλα του τα εστιατόρια έχει στόχο να σε κάνει να περάσεις καλά, να αισθανθείς άνετα και να θέλεις να επιστρέψεις. Υπάρχουν κάποια στοιχεία που δείχνουν ακριβώς το ένστικτο και την οξύνεια του επιχειρηματία που κατορθώνει να ξεπεράσει οποιοδήποτε εμπόδιο. Για παράδειγμα  ο χώρος που είναι εξαιρετικά εντυπωσιακός σε μέγεθος και αυστηρός λόγω design, παιρνει ζωή από το ξύλο και το μέταλο που τον κάνουν θορυβώδη και ζωντανό κι από τις κατακόκκινες και άνετες καρέκλες σχεδιασμένες από τον Eero Saarinen.

Μέσα από τους γυάλινους τοίχους μισοφαίνεται το High line με συγκεντρωμενη όλη τη χλωρίδα της Νεας Υορκης και ο σεφ Anthony Demetre φέρνει το έξω μέσα προσφέροντας τα πιο χρωματιστά και χαρούμενα πιάτα που έχω δει εδώ και καιρό, πραγματικά έργα τέχνης. Παρά το γεγονός ότι το μενού έχει βάση τα λαχανικά σε καμμία περίπτωση δεν είναι χορτοφαγικό.  Και παίρνοντας στοιχεία από την τέχνη που φιλοξενεί το μουσείο προσπαθεί με τον ίδιο τρόπο να προχωρήσει γευστικά λίγο πιο πέρα και να μην πέσει στην εύκολη μεν, νόστιμη δε παγίδα των σαντουιτς, μπεργκερς και ζυμαρικών.

Αντίθετα ακόμα κι ένα απλό τοστ με αστακό απογειώνεται με καραμελωμένα λεμόνια και ένα flat bread είναι στην ουσία η πιο σοφιστικέ πίτσα που μπορεις να δοκιμάσεις με guanciale, ηλιόσπορους και μπάμιες. Δεν έχω εκστασιαστεί ποτέ στη ζωη μου με πράσα αλλά εδώ σερβίρονται φτιαγμένα σαν ζυμαρικά και ξεγελούν το μάτι αλλά εντυπωσιάζουν με τη γεύση.  Ακόμα και το κοτόπουλο που πρώτα ψήνεται και μετά τηγανίζεται είναι υπέροχο. Γενικά η σημασία στην λεπτομέρεια και η ποιότητα των υλικών τα κάνει πολύ δημοφιλές θέμα στο Instagram και αν και η λίστα κρασιών ήταν λίγο καλύτερη θα μιλούσαμε για ένα από τα τοπ εστιατόρια της πόλης. Ευτυχώς τα γλυκά και ειδικά το κεικ με το φυστικοβούτυρο και το «γάλα με μπισκότα» αποζημιώνουν.

Για όσους έχουν αγαπήσει τη Νεα Υόρκη μέσα από την ταινία Μανχάτταν του Γούντι Άλλεν μια καταπληκτική ιδέα είναι μια βόλτα κατά μήκος του High line και στο τέλος μια επισκεψη στο Whitney και στο εστιατόριο. Βάλτε και στα ακουστικά το Rhapsody in Blue του Gershwin και φτιάξτε το δικό σας σενάριο.

Βαθμός: 7,5/10