Bacchanalia: Λάμψη και ματαιοδοξία με…γευστική ουσία

Στο μέσο της πιο δύσκολης χρονιάς για την εστιατορική σκηνή του Λονδίνου, που στην μετά-Covid εποχή έχει ταραχτεί συθέμελα από το Brexit, την έλλειψη πρώτων υλών και προσωπικού, αλλά και την ενεργειακή/οικονομική κρίση ο Richard Caring άνοιξε ίσως το πιο πολυτελές εστιατόριο στον κόσμο.

Το Bacchanalia, που βρίσκεται στο κέντρο του Mayfair και σε απόσταση αναπνοής από το Annabel’s που ανήκει στον ίδιο όμιλο, είναι πραγματικά ένα όργιο πολυτέλειας και εκζήτησης. Τοιχογραφίες και αγάλματα, χρυσό και βελούδα, μάρμαρα και κρύσταλλα, έργα τέχνης φτιαγμένα ειδικά από τον Damien Hirst και ρωμαϊκές αρχαιότητες αγορασμένες από τον οίκο Christie’s στήνουν ένα σκηνικό που αντιπροσωπεύει τη σύγχρονη Σύβαρι που είναι το Λονδίνο.

Προσθέτουμε αγόρια και κορίτσια ντυμένα με χλαμύδες, το πιο trendy crowd της πόλης, μαζί με influencers, social climbers, super rich, old and new money και έχεις να συζητάς για χρόνια. Προβλέπω να περάσουν ένα-δυο χρόνια για να μπορέσουν κανονικοί άνθρωποι να βρουν τραπέζι μια φυσιολογική ώρα και όχι στις 5.30μμ ή στις 10.30μμ.

Κι όλα αυτά θα ήταν ωραία και καλά και θα γελούσαμε και θα το κουβεντιάζαμε με τον ίδιο τρόπο που συζητάμε όλα τα λαμπερά φαινόμενα που τραβάνε την προσοχή μας. Λαμπερά και ανώδυνα και θα διαβάζαμε τα προσεκτικά φτιαγμένα δελτία τύπου ενώ ο όμιλος Caprice θα περίμενε να εξισορροπήσει το κόστος 75 εκατομμυρίων λιρών.

Αλλά υπάρχει κάτι που είναι πιο ουσιαστικό απ’ όλη τη χρυσόσκονη κι αυτό είναι το φαγητό στο Bacchanalia. Σε όλα τα εστιατόρια και τα club του ομίλου στο Λονδίνο, το φαγητό είναι από συμπαθητικό μέχρι καλό και ποτέ μέχρι τώρα ο σεφ που ήταν υπεύθυνος δεν είχε πραγματικά σημασία. Αυτό αλλάζει με την άφιξη του Αθηναγόρα Κωστάκου και έχει σαν αποτέλεσμα το Bacchanalia να είναι το πρώτο γαστρονομικά ενδιαφέρον εστιατόριο των Caprice holdings στη Βρεττανική πρωτεύουσα.

Καταλαβαίνω ότι του ζητήθηκε να επαναλάβει με ένα τρόπο την παγκόσμια επιτυχία του Σκορπιού και του Noema στη Μύκονο μεταφέροντας την στο Λονδίνο. Μέχρι και τον Valeron έχουν να παίζει μουσική δύο φορές την εβδομάδα.

Ευτυχώς όλος αυτός ο θόρυβος και η λάμψη δεν θόλωσε καθόλου την κρίση του σεφ και παρουσιάζει μια κουζίνα με καθαρές γεύσεις, δυναμισμό, ένταση και ουσία. Σαν ένας από τους πιο επιδραστικούς Έλληνες σεφ, που έκαναν την σύγχρονη Ελληνική κουζίνα μόδα παγκοσμίως και της έδωσαν ταυτότητα, κατορθώνει να επιτύχει την ισορροπία ανάμεσα στην εμπορικότητα και τη γαστρονομία με σχεδόν μαγικό τρόπο.

Σπουδαίο επίτευγμα, το γεγονός ότι τα υλικά κυριολεκτικά λάμπουν στο πιάτο με την ποιότητα τους, ειδικά τα τελευταία χρόνια που με την έξοδο από την Ευρώπη βλέπαμε τις ντομάτες με το κιάλι. Μια επίσκεψη μου στην κουζίνα με οδήγησε στη διαπίστωση  ότι τουλάχιστον τρεις πρώην head chef μεγάλων εστιατορίων, ηγούνται διαφορετικών σταθμών. Ευτυχώς λοιπόν η επένδυση δεν στάθηκε μόνο στην επιφάνεια αλλά και στην καρδιά του εστιατορίου που είναι η κουζίνα.

Σε συνδυασμό με δυνατές μεταγραφές από το Σκορπιό και το Νoema στο service, όλα λειτουργούν στην εντέλεια από την πρώτη κιόλας εβδομάδα.

Όποιος Έλληνας επισκεφτεί το εστιατόριο ξέρει τι θα παραγγείλει αλλά θα σταθώ σε μερικά πιάτα που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής. 

To tartare με τόνο και αβοκάντο σερβίρεται σκεπασμένο με ένα τραγανό και καυτερό φύλο κρούστας που ξαφνιάζει όταν το σπας και το ανακατεύεις με τα υπόλοιπα υλικά και το ψητό χταπόδι, αρωματισμένο με ρίγανη, σερβίρεται με μια οσπριάδα να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Δύο τρία υλικά σε κάθε πιάτο και το αποτέλεσμα είναι πιο λαμπερό και από τα χρυσοποίκιλτα καθίσματα.

Το ψητό ψάρι ημέρας σερβιρισμένο με συγκλονιστική sabayon λεμονιού ήταν σχεδόν συγκινητικό. Και ένα μαύρο ριζότο με καβούρι, φρέσκο τσίλι και μια bisque αρωματισμένη με Μεταξά ήταν πραγματικά κορυφαίο.

Από τα γλυκά διαλέγω το παγωτό γιαούρτι με κομμάτια καρυδόπιτας αλλά θα έλεγα ψέματα αν δεν ομολογούσα ότι μου έλειψαν τα γλυκά του Σπύρου Αρτελάρη από το Νoema και τον Σκορπιό.

Εξαιρετική και η λίστα κρασιών με ειδικό τμήμα κρασιών με βαθμό 100 από τον Robert Parker αλλά και πολλές επιλογές με το ποτήρι.

Πάντως όσο και να μην έχει στόχο αστέρια Μισελέν, η κουζίνα κάνει πρωταθλητισμό και όσο να θαμπώνεται κάποιος από το glamour, η ουσία είναι ότι μετά από πολύ καιρό τρώμε στο Λονδίνο εξαιρετικό ευρωπαϊκό φαγητό και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

ΒΑΘΜΟΣ: 7,5 / 10

https://bacchanalia.co.uk/