Letter from Santorini

Είχα είκοσι χρόνια να επισκεφθώ την Σαντορίνη αν και με τόσα που διάβαζα και άκουγα για το εμβληματικό κυκλαδονήσι ένιωθα μιας μορφής οικειότητα. Είναι άλλωστε τόσο καθηλωτικές οι εικόνες από την καλντέρα, τόσο εντυπωσιακά τα οινικά επιτεύγματα του, τόσο μοναδικά τα ξενοδοχεία που έχουν γίνει εκεί που όλα μαζί δημιουργούν μια μαγεία γύρω από το νησί.

Δεν θα αναφερθώ εδώ στα –συνήθη δυστυχώς για την χώρα μας- προβλήματα υποδομών, στους δρόμους ή στην υπερβολική και συχνά άναρχη δόμηση. Θα μείνω στη γαστρονομία. Άλλωστε αν υπάρχει ένας προορισμός στην Ελλάδα που μπορεί να ισχυριστεί ότι προσφέρει ένα ολοκληρωμένο πακέτο γαστρονομικού τουρισμού, αυτός είναι η Σαντορίνη. Όχι ότι δεν υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν ακόμη ή ότι δεν υπάρχουν προβλήματα και παθογένειες, όμως ο συνδυασμός της απίστευτης φυσικής ομορφιάς με μια εντυπωσιακή οινική σκηνή που διαρκώς εξελίσσεται και αποτελεί –μακράν τον πρώτο- πρεσβευτή της χώρας μας στον κόσμο και μια σειρά από πολύ καλά εστιατόρια, δημιουργούν ένα μοναδικό πακέτο παγκοσμίου επιπέδου.

Αυτές τις πέντε μέρες (εκμεταλλευόμενος το ρεπορτάζ του Τάσου Μητσελή, της Θάλειας Τσιχλάκη και άλλων μελών της επιτροπής των FnL Best Restaurant Awards by Volvo) είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω την αφρόκρεμα των εστιατορίων του νησιού. Εντυπωσιάστηκα από το συνολικά υψηλό επίπεδο. Για την εμβληματική Σελήνη μπορείτε να διαβάσετε ήδη την κριτική, ενώ θα ακολουθήσει και η κριτική του Κουκούμαβλου. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Στο Κόκκινο Ποδήλατο στην Οία, ο σεφ Νίκος Κουτσούκος, υπό την επιμέλεια του Γκίκα Ξενάκη, προτείνει μια απολαυστική, μοντέρνα ελληνική κουζίνα.  Στο υπέροχο Sea Side by Notos που συνδυάζει ιδανικά κοσμοπολιτισμό και χαλάρωση, ο Τάσος Μπαχαρίδης πετυχαίνει βαθιά νοστιμιά σε ένα πολυσυλλεκτικό μενού. Στο Ω3 του ξενοδοχείου Ambassador (που το ευχαριστούμε για τη φιλοξενία), ο Γιώργος Ξυνός δημιουργεί μια πραγματικά ενδιαφέρουσα κουζίνα με ελληνικές –και όχι μόνο- αναφορές. Στο Ovac του νέου και εντυπωσιακού Cavo Tagoo και στο Black Rock του Secret, οι Χρόνης Δαμαλάς και Γιώργος Βενιέρης (με παρόντα εδώ τον σεφ Γιώργο Χωραΐτη) εντυπωσιάζουν με τα εξαιρετικά ασιατικά μενού τους στα οποία βρίσκουν τρόπους να εντάξουν τοπικές πινελιές. Στο υπέροχο Katikies (από όπου και η φωτό), ο σεφ Γιώργος Ιακωβίδης προτείνει φινετσάτη και μοντέρνα πολίτικη κουζίνα στο υπέρκομψο Micrasia. Τέλος, στα πιο «απλά», πρέπει να αναφέρω την άρτια ψαροταβέρνα Δίχτυα όπου τα ψάρια (εμείς δοκιμάσαμε συκιούς) που κάνει στη γάστρα με σάλτσα –σούπα από το ζωμό τους και θαλασσινό νερό είναι από μόνα τους λόγος επίσκεψης και βέβαια το Σελήνη Wine & Meze με πιο παραδοσιακή κουζίνα όπου δοκίμασα μεταξύ άλλων συγκλονιστικά παπουτσάκια με λευκή μελιτζάνα και ουρά μοσχαρίσια.

Κλείνοντας να πω ότι μόνο εδώ, επιτόπου, βλέποντας οινοποιεία, δοκιμάζοντας σπάνια κρασιά, «μυρίζοντας» την ατμόσφαιρα συνειδητοποιεί κανείς πόσο σπουδαίο είναι το παρόν και το μέλλον του Σαντορινιού αμπελώνα.

ΥΓ Άφησα εκτός βασικού κειμένου μια γκρίνια-μούτρωσα: αυτό που συμβαίνει στο νησί με τις προμήθειες σε ταξί, ρεσεψιονίστ, ξεναγούς κλπ για να στέλνουν πελάτες σε εστιατόρια είναι ολέθριο και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τα ξενοδοχεία τόσο το καλύτερο. Η Σαντορίνη είναι γαστρονομικός προορισμός και τα ξενοδοχεία εκτός από το να αναπτύξουν τα δικά τους εστιατόρια πρέπει να περιφρουρήσουν όσο μπορούν και τα καλά εστιατόρια του νησιού τους.