Το οινοποιείο Βεγορίτις ίσως να είναι άγνωστο σε πολλούς, ωστόσο βρίσκεται στο κουρμπέτι της Φλώρινας από το 2005. Στα πρώτα του βήματα μάλιστα το δημιούργημα του Χρήστου Μπόσκου έτυχε της αμέριστης συμπαράστασης του Γιάννη Μπουτάρη, κρατώντας μάλιστα το αρχικό όνομα της οινοποιίας του τελευταίου στο Αμύνταιο αλλά και χρησιμοποιώντας τις εγκαταστάσεις του στον Άγιο Παντελεήμονα!
Από εκεί μάλιστα προέρχεται και η πρώτη ύλη για το Ξινόμαυρο, την πλέον γνωστή του ετικέτα η οποία ωριμάζει για 12 μήνες σε γαλλικά βαρέλια. Σήμερα η γκάμα της Βεγορίτις αριθμεί πολλά μέλη –μεταξύ των οποίων αρκετά(!) αφρώδη και ιντριγκαδόρικα λευκά όπως το Riesling και το Gewurztraminer- ωστόσο αυτό το ΠΟΠ Αμύνταιο ήταν αυτό που με έκανε να στρέψω το βλέμμα μου στο εν λόγω εγχείρημα, μερικά χρόνια πριν.
Τα τελευταία δυστυχώς περνάνε γρήγορα, όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό μάλλον πρέπει να εκληφθεί ως ευτύχημα αφού δίνει την ευκαιρία σε κάθε οινόφιλο να δοκιμάσει 6 χρονιές αυτού του απίθανου κρασιού. Το The magnificent box of Xinomavro περιέχει τις εσοδείες 2013-2018 και είναι ακριβώς αυτό που ισχυρίζεται ο τίτλος του: ένα έξοχο, υπέροχο, θαυμάσιο, μεγαλοπρεπές δείγμα τόσο της εξαιρετικής δουλειάς του παραγωγού όσο και του χαρισματικού terroir του Αμυνταίου, το οποίο αν και “κάνει καριέρα” με τραγανά, αρωματικά (και ενίοτε …φυσαλιδωτά) λευκά και ροζέ δείχνει το πραγματικό του μεγαλείο με Ξινόμαυρα σαν κι αυτό.
Με όπλα τα Spiegelau Vino Grande και Riedel Burgundy Grand Cru –με τα πρώτα να αναδεικνύουν καλύτερα τις 3 παλαιότερες χρονιές και τα δεύτερα τις 3 νεότερες- αλλά και με ένα θερμόμετρο ώστε να παραμείνω μέσα στους τέλειους 14-16ºC, το Ξινόμαυρο αυτό με καθήλωσε όχι μόνο με τις επιδόσεις του αλλά και την σταθερότητά του, καθιστώντας εαυτόν πρότυπο σχεδόν για κάθε Ξινόμαυρο της χώρας.
Το πανηγύρι άνοιξε με το 2013 (8,5/10), το πιο πυκνό και σκούρο κρασί του box. Εκρηκτικό στη μύτη, βάζει σε πρώτο πλάνο δέρμα και νότες βρεγμένου δάσους. Όμως όλη αυτή η ωριμότητα υποστηρίζεται από άφθονο φρούτο, βαλσαμικές νότες ευκαλύπτου και απίθανη οξύτητα σε ένα μαλακό πλην ξεχωριστό σύνολο που θα γοητεύει για άλλα 2-3 χρόνια.
Το 2014 (8/10) είναι ίσως το πιο εξελιγμένο χρωματικά και σύντομο γευστικά κρασί της εξάδας, όμως ρεφάρει με μια υπέροχη βελούδινη ελαφράδα, τέλεια ομογενοποίηση των επιμέρους στοιχείων και ένα μπουκέτο τομπάκο, καραμέλας, ευκαλύπτου και μαρμελάδας κορόμηλο που δεν χορταίνεις να μυρίζεις. Η απολαυστικότερη χρονιά για άμεση κατανάλωση.
Ανάμεσα στα δύο προηγούμενα βρίσκεται το βαθύ ρουμπινί χρώμα του 2015 (8,5/10). Το ντουέτο κορόμηλα –βανίλιες μάλλον αποτελεί την υπογραφή της εν λόγω ετικέτας, και εδώ χαρίζεται αρτυσμένο με πιο ξινές νότες φραγκοστάφυλου. Αν και απαλλαγμένο από κάθε ίχνος ζωικής διάστασης θα ήθελε μια ωριαία μετάγγιση προκειμένου να μας αποκαλύψει όλες τις αρετές του, που περιλαμβάνουν υπέροχες τανίνες, εξαιρετική δροσιά, αξιόλογο μάκρος αλλά και δυναμικό 3-5 ετών.
Το χρώμα μειώνεται αλλά η φρεσκάδα αυξάνεται στην περίπτωση του 2016 (8,5/10). Άλλη μια εξαιρετική εσοδεία που βάζει λίγες νότες καραμέλας και φασκόμηλου πλάι στα κορόμηλα και τα δαμάσκηνα, ενώ ταυτόχρονα παραδίδει μαθήματα επίμονης ελαφράδας, ευγενικών τανινών και διακριτικού βαρελιού. Μια ομορφιά που θα φθάσει στο απόγειό της περί τα τέλη της 10ετίας.
Η εσοδεία του 2017 (8,5/10) είναι η πλέον παινεμένη όλων και μπορώ να καταλάβω το γιατί. Η μύτη είναι πυκνή και ηδονιστικά εκφραστική στον χαρακτήρα της βιολέτας και του κορόμηλου, η ισορροπία γλύκας, οξύτητας και τανινών δεν επιδέχεται κριτική, το φρούτο είναι τέλεια ωριμασμένο, η δροσιά είναι υπέροχη και το δυναμικό αγγίζει την 10ετία. Βραχεία κεφαλή σε σχέση με το 2016, όχι ικανή όμως για έναν μεγαλύτερο βαθμό…
Ρουμπινί όσο και το ΄17 παρουσιάζεται το 2018 (8/10), όμως μετά από τις τέλειες ισορροπίες που προσέφεραν τα 12,5αρια και τα 13αρια το 14% στην ετικέτα ανησυχεί. Το ίδιο και η τονισμένη αγριάδα έστω και αν η εκφραστική συμπύκνωση της τσουκνίδας, του πούρου, της βανίλιας και του δαμάσκηνου δεν δίνει αφορμή για γκρίνια. Φυσικά η πλέον πρόσφατη εσοδεία είναι ακόμα είναι πολύ νέα και ασύνδετη, όμως η “συνταγή” αυτού του κρασιού είναι τόσο γοητευτική που δεν θα ήθελα με τίποτα να την δω να αλλάζει…
Για μόλις 100€ η Βεγορίτις μας προσφέρει ένα assortment που με βάση τις “γεμάτες” επιδόσεις και των 6 κρασιών του θα έπρεπε να αξιώσει τα 5πλάσια χρήματα. Ως εκ τούτου περιττή φαντάζομαι ότι είναι η προτροπή προς κάθε σοβαρό οινόφιλο να το φέρει στην κάβα του. Ένας φόρος τιμής της Βεγορίτις στο terroir του Αμυνταίου αλλά και μια προσπάθεια που την θέτει στην αφρόκρεμα των παραγωγών του Ξινόμαυρου!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση