Milia Riza, μίλια αφρισμού!

Δεν έχει περάσει ούτε καν ένας χρόνος από το άρθρο μου στο FNL με θέμα “Αφρώδη, γιατί η Ελλάδα δεν το’χει”, όπου ανέλυσα μερικούς λόγους που κατά τη γνώμη μου εμποδίζουν τους περισσότερους  εγχώριους παραγωγούς από το να παράξουν ποιοτικές φυσαλίδες. Μεταξύ άλλων μάλιστα ανέφερα την ευκαιριακή ενασχόληση με το πιο δύσκολο των οινοπαραγωγικών “αθλημάτων” καθώς και την προσθήκη υπερβολικού dosage που κουράζει περαιτέρω τα ήδη ταλαιπωρημένα  από το ζεστό ελληνικό κλίμα αφρώδη.

Δυστυχώς για μένα η Milia Riza δημιουργήθηκε προγενέστερα αυτού του άρθρου, αλλιώς θα μπορούσα να καυχηθώ ακόμα και ότι εμπνεύστηκε από αυτό! Καρπός της εγγονής του Θανάση Παπαϊωάννου Νάνσυ Μάνζου και του πορτογάλου οινολόγου-γεωπόνου Stefano Stante, εκμεταλλεύεται της αρωγής του γεννημένου στo Conegliano -την καρδιά του Prosecco- Alessandro Bellotto για να χαράξει έναν δρόμο που όχι μόνο είναι στρωμένος μόνο με φυσαλίδες αλλά αυτές είναι και παραδοσιακά ζυμωμένες!

Φυσικά η βαριά κληρονομιά αποκλείει ως βάση του εγχειρήματος οποιονδήποτε άλλο τόπο πλην της Νεμέας, με την Milia Riza να έχει φυτεμένο εκεί Αγιωργίτικο, Chardonnay και Pinot Noir· ωστόσο και η Μαντίνεια συνεισφέρει το Μοσχοφίλερό της για τις ανάγκες του οινοποιείου.

Ο μοναδικός παραγωγός αποκλειστικά αφρωδών κρασιών της χώρας –τα άλλα οινοποιεία που ξεκίνησαν μια ανάλογη πορεία έβαλαν  …ήσυχο νερό στο κρασί τους!- ενέταξε 3 νέες ετικέτες στην συλλογή που πλέον αριθμεί 5 μέλη, όλα ζυμωμένα τους με την παραδοσιακή μέθοδο. Το κρασί βάσης ηρεμεί για 6 μήνες πριν την δεύτερη ζύμωση, η παραμονή με τις οινολάσπες αποφασίζεται κατόπιν συνεχών δοκιμών, το remuage γίνεται με το χέρι και το dosage (επί τέλους!) είναι ελάχιστο ή μηδενικό.

Για το Blanc de Gris 2020 (7/10) που μας εισάγει στην γκάμα πάντως έχει επιλεγεί το δεύτερο, με αυτό το Brut Nature Μοσχοφίλερο να είναι ελαφρύ και κατάξηρο. Αν και παραμένει για 16μήνες με τις οινολάσπες δεν εκφράζεται ούτε με αρώματα ζυμών αλλά ούτε και με ιδιαίτερα έντονα τριανταφυλλένιες νότες, υιοθετώντας μάλλον μια πιο γλυκιά ανθώδη υπογραφή που θυμίζει Αθήρι.

Αυτή η σχετική ανισορροπία μύτης –στόματος είναι απούσα από το Chardonnay & Pinot Noir 2020 (7,5/10), μια επίσης Brut Nature πρόταση που προέρχεται από τον αμπελώνα του Ξηρόκαμπου. Αν και από τα “χαμηλά” της Νεμέας, το ωριμασμένο για 21μήνες με τις οινολάσπες λευκό καυχιέται για ένα ph2,9 και μια υπέροχη οξύτητα 8,77gr/lt! Ως εκ τούτου βάζει ζύμες και ζωντάνια πλάι στο αυστηρό στόμα, ενώ μια ιδέα τανινών αναλαμβάνουν το ικανοποιητικό μάκρος εξασφαλίζοντας παράλληλα δυναμικό παλαίωσης τουλάχιστον 2-3 χρόνων.

Το Blanc de Noir 2020 (8,5/10) είναι κατά την γνώμη μου το μεγαλύτερο αστέρι της συλλογής, αφού διαθέτει εξαιρετική ισορροπία, πλούτο και μάκρος. Αυτό το λευκά οινοποιημένο Αγιωργίτικο φέρνει Extra Brut επίπεδο σακχάρων χωρίς εκπτώσεις στο ph (2,92), με τους 21μήνες να προσδίδουν τέλεια αναλογία φρούτου-ζυμών αλλά και εντυπωσιακή δύναμη.

Στο Μοσχοφίλερο και την απουσία dosage επιστρέφει η Milia Riza στην περίπτωση του Rose de Gris 2020 (8/10), που παίρνει το απαλό ροζέ του χρώμα από εκχύλιση του 40% των σταφυλιών. Το σώμα είναι (κατ’ αναλογία) λίγο πιο πλούσιο από αυτό του Blanc de Gris συνεπικουρούμενο και από τους 13 αλκοολικούς βαθμούς, , όμως η ροζέ cuvee όχι μόνο καταφέρνει να διατηρήσει το μάκρος και την φινέτσα της αλλά και να την τονίσει με φρεσκάδα φραγκοστάφυλου.

Το Experimental 2020 (8/10) υπερτροφοδοτεί το Μοσχοφίλερο με ολοκλήρωση της δεύτερης ζύμωσης σε βαρέλι, παραμονή για 19 μήνες με τις οινολάσπες και προσθήκη 10,8gr/lt dosage. Αν και ακόμα κλειστή, αυτή η Brut ετικέτα είναι πληθωρική, στρόγγυλη και τροπική στα αρώματα, με την βανίλια να κάνει αισθητή την παρουσία της σε μύτη και στόμα. Δεν ξέρω αν μια διαφορετική (πλην Μοσχοφίλερου) ποικιλιακή επιλογή θα αντιδρούσε καλύτερα στον όλο οινοποιητικό χειρισμό, εντούτοις ο στόχος της δημιουργίας ενός διαφορετικού προφίλ –που επιτρέπει μάλιστα και το πάντρεμα με πληθωρικά πιάτα- επετεύχθη με επιτυχία!

Αν και ακόμα στα σπάργανά του, το εγχείρημα της Milia Riza είναι εντυπωσιακό αλλά και αρκούντως πειστικό. Επιπλέον καταφέρνει –εν πολλοίς – να ξεπεράσει τον σκόπελο του κόστους, αφού με τις λιανικές τιμές όλων των κρασιών (πλην του Experimental) να μην ξεπερνούν τα 20€ δύσκολα θα εκφράσει κανείς την γνωστή γκρίνια “καλό είναι ρε παιδί μου αλλά με αυτά τα λεφτά παίρνω μια Σαμπάνια”.

Το μόνο που θέλει προσοχή είναι οι θερμοκρασίες- μιας και τα κρασια μεταμορφώνονται προς το θετικότερο στους υψηλούς 12-14ºC – όμως από εκεί και πέρα είναι σίγουρο ότι ο αφρός της Milia Riza θα προσφέρει …μίλια απόλαυσης σε αυτούς που θα τον φέρουν στα flute τους!