Η γευστική δοκιμή ενός κρασιού είναι μία περίεργη διαδικασία γιατί είναι αδύνατον να είναι εντελώς αντικειμενική. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές μεταξύ γευσιγνωστών προκύπτει μία κοινή συνισταμένη, που σημαίνει ότι ακόμα κι αν δεν χρησιμοποιούμε όλοι το ίδιο λεξιλόγιο για να περιγράψουμε αυτό που νιώθουμε, προκύπτει μία εκτίμηση που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως αντικειμενική.
Η ίδια η διαδικασία της γευστικής δοκιμής παρουσιάζει διαφορές ανάλογα με την προέλευση του δοκιμαστή (αλλιώς έχουν μάθει να δοκιμάζουν οι Γάλλοι και αλλιώς οι Αυστραλοί), αλλά και το επάγγελμά του (άλλα πράγματα ψάχνει στο κρασί ένας οινολόγος και άλλα ένας οινοχόος).
Ύστερα από αρκετά χρόνια στις γευσιγνωστικές επάλξεις, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τέσσερα μικρά μυστικά που θεωρώ ότι με έχουν βοηθήσει πολύ στη δουλειά μου.
1) Πρώτα μυρίζουμε και μετά αναδεύουμε
Πολλοί δοκιμαστές σπεύδουν να αναδεύσουν το κρασί μόλις αυτό σερβιριστεί στο ποτήρι, με αποτέλεσμα πολύ συχνά να χάνουν κάποια από τα πολύ λεπτά αρώματα του κρασιού. Μόλις σας σερβίρουν ένα ποτήρι κρασί, πριν κάνετε οτιδήποτε άλλο, περάστε το κάτω από τη μύτη σας και μυρίστε το φευγαλέα. Αυτή, η πρώτη επαφή με το κρασί, είναι συχνά καθοριστική στη μετέπειτα κρίση μας και εάν, μάλιστα, το δοκιμάζετε τυφλά είναι πιθανόν να σας δώσει το άρωμα-μάρτυρα του κρασιού. Έχω, επίσης, διαπιστώσει πως η «πρώτη μύτη» συχνά ξυπνά απίστευτες γευστικές μνήμες. Στη συνέχεια, αφού ξαναμυρίσουμε το κρασί πάλι χωρίς να το αναδεύσουμε, το αναδεύουμε επιτέλους και το ξαναμυρίζουμε διεισδύοντας στα ενδότερά του (εάν έχει!). (Οι περισσότερες ποικιλίες διακρίνονται από κάποιο χαρακτηριστικό άρωμα που τις «προδίδει», είναι το άρωμα-μάρτυρας, π.χ. το πετρέλαιο στο ρίσλινγκ, η πιπεριά στα καμπερνέ και η περίφημη ντομάτα στο ξινόμαυρο).
2) Η σωστή ανάδευση ξεκινά από τον αγκώνα
Είναι λάθος να αναδεύουμε το κρασί στο ποτήρι σπάζοντας τον καρπό, είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή θα λερωθούμε. Η σωστή κίνηση της ανάδευσης γίνεται με τον βραχίονα σταθερό και την κίνηση να ξεκινά από τον αγκώνα. Επίσης, δεν χρειάζεται να ζαλίζουμε το κρασί αναδεύοντάς το συνέχεια ―όσο κι αν το στριφογυρίζουμε στο ποτήρι, δεν θα βελτιωθεί η ποιότητά του! Την ανάδευση (2-3 φορές αρκούν) την κάνουμε για να οξυγονώσουμε το κρασί και πρέπει να το μυρίσουμε αμέσως μετά, αλλιώς η κίνηση δεν έχει νόημα.
3) Αναζητήστε τα τρία επίπεδα γεύσης μέσα στο στόμα
Μέσα στο στόμα τα καλά κρασιά αναπτύσσονται σε τρεις φάσεις. Η πρώτη επαφή είναι σημαντική γιατί διαμορφώνει εντυπώσεις (ειδικά η οξύτητα), αλλά δεν είναι η πιο σημαντική. Το επόμενο στάδιο, το «middle palate» που λένε οι Εγγλέζοι, είναι η καρδιά του κρασιού όπου αποκαλύπτονται όλα τα καλά και τα κακά, και ακολουθεί η επίγευση (με την έντονη αρωματική διάρκεια του κρασιού) ως τρίτο στάδιο ―κάτι σαν επίλογος― που θα μας επιτρέψει να διαμορφώσουμε ολοκληρωμένη άποψη. Όταν, λοιπόν, δοκιμάζετε ένα κρασί, μην πηγαίνετε κατευθείαν στα προφανή (π.χ. ταννίνες, οξύτητα, αλκοόλ), που αποτελούν δομικά στοιχεία του κρασιού, αλλά προσπαθήστε να τα διαβάστε με τη σειρά που σας τα δίνει το κρασί, με άλλα λόγια στο πλαίσιό τους (in context). (Για τη διαφορά μεταξύ επίγευσης και έντονης αρωματικής διάρκειας βλέπε εδώ).
4) Βγάλτε ένα συμπέρασμα
Πιέστε τον εαυτό σας να βγάλει ένα συμπέρασμα για το κρασί που δοκιμάσατε, πέρα από το «μου αρέσει-δεν μου αρέσει». Κάντε ένα βήμα πίσω και δείτε το κρασί όπως θα κοιτάζατε ένα έργο τέχνης: μερικές φορές οι πρώτες εντυπώσεις απατούν! Δείτε το κρασί σφαιρικά: ήταν ισορροπημένο, ήταν αρμονικό, ήταν μήπως... ακατανόητο; Σε αυτή τη φάση οι καλύτεροι γευσιγνώστες αναζητούν στο κρασί ένα και μόνο χαρακτηριστικό, το κερασάκι στην τούρτα: πέρα από «καλό» ήταν κομψό και φινετσάτο;
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση