«Θα πάμε στο Frau, έρχεσαι;» μου είπαν ένα βράδυ οι κολλητοί. Για μια στιγμή το σκέφτηκα, γιατί το συγκεκριμένο μικρό μπαρ στη Φειδίου δεν ήταν για τα μέτρα μου. Άφησα τους κομπλεξισμούς περί ηλικίας και δέχθηκα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα επισκεπτόμουν το εν λόγω μαγαζί. Είχα βρεθεί πριν από μερικά χρόνια – πριν χτυπήσει ο Covid-19. Τότε δεν είχε πολύ κόσμο. Μάλλον ήταν στην αρχή του και ακόμα δεν το είχαν ανακαλύψει «οι εναλλακτικοί» της διασκέδασης. Ήταν ένα βράδυ όπου έπαιζε μουσική μια πολύ καλή φίλη μουσικός παραγωγός. Δεν θυμάμαι αν είχε λίστα με κοκτέιλ – τότε ήταν η εποχή που ψάχναμε να βρούμε λίστα σε όλα τα μαγαζιά – όμως και να είχε, πάλι σε κάποιο από τα κλασικά θα κατέληγα. Είχα ζητήσει ένα Negroni και μου είχε κάνει εντύπωση ότι αν και το είχε φτιάξει ένας άνθρωπος που δεν ήταν επαγγελματίας του μπαρ, η Μαρία Σκαφτούρα μια από τους ιδιοκτήτες, ήταν αρκετά καλά. Ήταν μια όμορφη βραδιά που είχα καλή παρέα, άκουσα καλή μουσική, χόρεψα (ναι ενίοτε το κάνω κι αυτό), όμως το Frau δεν ήταν ένα μπαρ που με είχε κερδίσει. Ίσως για αυτό και να μην είχα ξαναπάει.
Περνώντας τα χρόνια, άκουγα όλο και περισσότερους να μιλούν για το Frau. Και η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που κατέβαινα τη Φειδίου και περνούσα από μπροστά, το έβρισκα με κόσμο. Αν δε ήταν Παρασκευοσάββατο βράδυ, γινόταν χαμός από κόσμο. Κυρίως πιο νεαρής ηλικίας. Είχα ακούσει ακόμα για τα πάρτι που έκαναν και είχαν μεγάλη επιτυχία. Ίσως αυτά να ήταν που με έκαναν στην αρχή να διστάσω να απαντήσω ναι καταφατικά από την αρχή στην πρόσκληση των φίλων.
Βρέθηκα ξανά στο Frau, την περασμένη Τετάρτη. Είχε φοβερό αγώνα στην τηλεόραση, Ίντερ – Μπεμφίκα για το Champions League (3 -3 για την ιστορία) και καθυστέρησα να πάω. Μπαίνοντας παρατήρησα ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει από την πρώτη φορά. Το ίδιο λιτό ντεκόρ, με το μωσαϊκό στο πάτωμα και την εντυπωσιακή τοιχογραφία μιας Μεξικανής Παναγιάς. Πολλοί από τους θαμώνες είχαν πιάσει θέση έξω στην μικρή στοά, για να καπνίζουν ελεύθερα. Μπήκα μέσα, όπου η μουσική έπαιζε κάπως δυνατά για τα δικά μου γούστα. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν ενοχλητική. Μου άρεσε η εναλλαγή των μουσικών στιλ και η μίξη των τραγουδιών που έκανε ο dj. Μαθαίνω ότι εναλλάσσονται οι άνθρωποι που βάζουν την μουσική εδώ και για αυτό είναι και ένα από τα δυνατά τους σημεία (το επιβεβαιώνω). Ζήτησα για άλλη μια φορά ένα Negroni το οποίο ήταν απλό χωρίς πολλά πολλά και καλοφτιαγμένο. Το ίδιο και το Gin Tonic που ακολούθησε. Κοιτώντας δεξιά κι αριστερά, αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι οι περισσότεροι νεαροί έπιναν μπίρα ή ένα ποτήρι κρασί ή κάποιο straight ποτό. Κοκτέιλ ελάχιστοι. «Μάλλον έφυγαν από την μόδα ή απλά έγιναν τα ποτά των μεγάλων» σκέφτηκα.
Όσο περνούσε η ώρα, τόσο ο κόσμος έξω στη στοά γινόταν περισσότερο. Μάλιστα απλώνονταν τώρα και στο μπροστινό πεζοδρόμιο της Φειδίου. Μέσα η κατάσταση γινόταν όλο και πιο χαρούμενη με τη μουσική να δυναμώνει περισσότερο και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν ξεκινήσει να λικνίζονται στους ρυθμούς της μουσικής. Για λίγο η εικόνα μου θύμισε τις καλές, ωραίες εποχές που ο κόσμος χόρευε σε όλα τα μπαρ και όλοι γίνονταν μια παρέα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο Frau και έχει πλάκα.
Info: Φειδίου 6, Αθήνα, τηλ. 2103810640
* Photo Antonias Morgan Konstantoudakis
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση