Brutus Tavern: Comfort καρνιβορική δημιουργικότητα & sexy περιβάλλον

Έξαψη και ταυτόχρονα άνεση και ζεστασιά αναδίδει η ατμόσφαιρα του Brutus, εξ ου και ο χαρακτηρισμός sexy. Ένα εστιατόριο κοσμοπολίτικο και ατμοσφαιρικό, σαν ένα παρισινό μπιστρό που … «μεταφράζεται» για να ταιριάξει στην Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο. Σοφός φωτισμός που συνδυάζει το ημίφως με τα θεατρικά σποτ στα τραπέζια, λευκό πλακάκι με χρυσά σπασίματα στους τοίχους, δερμάτινοι καναπέδες και μαύρες καρέκλες με χρυσή πλάτη, καθρέφτες στο ταβάνι, πιάτα -σε στιλ Alexander McQueen- με στολισμένες νεκροκεφαλές: μια σειρά από λεπτομέρειες που επιμελήθηκε ο interior designer Στράτος Χιωτέλης αλλά και ο ίδιος ο -συνιδιοκτήτης- Γιώργος Μελισσάρης και κάνουν το Brutus ένα από τα γοητευτικότερα εστιατόρια της πόλης.

Έξαψη και ταυτόχρονα άνεση και ζεστασιά αναδίδει όμως και η γαστρονομική πρόταση του Brutus. Σπάνια έχουμε δει τέτοια αρμονία ατμόσφαιρας και κουζίνας! Ο σεφ Μιχάλης Νουρλόγλου υπογράφει ένα μενού με θέμα και πρωταγωνιστή το κρέας και ο Στέφανος Ρίζος το εκτελεί. Με σωστές δόσεις δημιουργικότητας, εκφώνηση πιάτων που προκαλεί λαχτάρα, λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και διάχυτη νοστιμιά, η κουζίνα βρίσκεται κατά τη γνώμη μου ακριβώς στο δρόμο που οδηγεί στο κέντρο του στόχου της.

Τι της λείπει; Κυρίως το έξτρα βάθος και σε κάποιες περιπτώσεις η σαφήνεια στη γεύση που θα οδηγήσει ορισμένα από τα πολύ επιτυχημένα πιάτα της στο απόλυτο. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου ίσως πιάτο του μενού και σίγουρα το πιο ινσταγκραμικό: το Crust. Μοιάζει με πίτα αλλά δεν είναι. Πρόκειται για ένα γευστικότατο μίγμα από μοσχαρίσια ουρά, φίνα μπεσαμέλ με τυρί Comté και μανιτάρια που σερβίρεται σε ένα βαθύ χάλκινο τηγάνι και σκεπάζεται από μια λεπτή τραγανή ζύμη που φέρει την υπογραφή Β, την οποία σπας για να βουτήξεις το πηρούνι σου στο ρευστό, λαχταριστό περιεχόμενο. Είναι αναμφίβολα ένα νοστιμότατο πιάτο που δοκιμάζω κάθε φορά που επισκέπτομαι το Brutus. Ωστόσο, αν η μπεσαμέλ και η αίσθηση του τυριού ήταν πιο πυκνή το πιάτο θα είχε έξτρα γευστικό βάθος και αν τα μανιτάρια «έγραφαν» πραγματικά και συμπλήρωναν ουσιαστικά το σύνολο τότε θα είχαμε και μεγαλύτερη σαφήνεια και πολυπλοκότητα. Με δυο λόγια θα είχαμε ένα πραγματικά εξαιρετικό και αλησμόνητο signature dish του σεφ και του εστιατορίου.

η κουζίνα βρίσκεται κατά τη γνώμη μου ακριβώς στο δρόμο που οδηγεί στο κέντρο του στόχου της

Από τον Νοέμβριο που άνοιξε όμως, το Brutus, δεν έχει πάψει να κάνει μικρές διορθωτικές κινήσεις και να εξελίσσεται καταφέρνοντας να αποκτά όλο και ισχυρότερη γαστρονομική ταυτότητα και σταθερότητα. Για παράδειγμα το λουκάνικο που στην αρχή το έχαναν, έχει πλέον αντικατασταθεί από μια αληθινή guilty pleasure. Το Roll είναι η απόλυτη …λουκανικόπιτα! Εξαιρετικό λουκάνικο από κορυφαίο χοιρινό olive fed (έχουμε μιλήσει για τα φανταστικά Wagyu olive fed, εδώ έχουμε το αντίστοιχό τους σε χοιρινό) κλεισμένο σε τραγανή ζύμη, πάνω σε μια πυκνή, νοστιμότατη σος αρωματισμένη με εσπεριδοειδή και καφέ. Από την πρώτη μέρα είναι κορυφαία τα sliders (mini burgers με dry aged κιμά, τσένταρ και καραμελωμένα κρεμμύδια), εξαιρετικά φίνο και ταυτόχρονα πληθωρικό το καρπάτσιο από Wagyu με λάδι φουντουκιού, παλαιωμένο τυρί Gouda και πιπέρι Τασμανίας και ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο το ταρτάρ που απογειώνεται από μια «μικρή λεπτομέρεια» (σας μίλησα για αυτές νωρίτερα): την κρέμα horseradish που την απλώνεις σε ένα δαντελένιο κρουτόν και πάνω τους σερβίρεις το ταρτάρ.

Στα κύρια πιάτα συναντάμε μια ενδιαφέρουσα συλλογή steaks ποικίλων προελεύσεων, κοπών και τιμών. Έρχονται προσεκτικά ψημένα, σωστά κομμένα σε φέτες (γεγονός που σε συνδυασμό με το σερβίρισμα σε πιάτο οδηγεί όμως στο να κρυώνει γρήγορα το κρέας) και με μια επιλογή από σάλτσες (πολύ καλή pepper sauce για παράδειγμα) και γαρνιτούρες. Οι τηγανιτές πατάτες είναι καλές, ο πουρές πατάτας πυκνός, βουτυρένιος και απολαυστικός, στα μανιτάρια με την ελαφριά κρέμα θα ήθελα μεγαλύτερη εκφραστικότητα. Έχω δοκιμάσει πολλά από τα steaks τους και είναι όλα τους πολύ καλά και σωστά τιμολογημένα. Θεωρώ εξαιρετικό το Denver steak (από τον μπροστινό «ώμο» του βοδιού) από Wagyu olive fed, διαθέτει πολυεπίπεδη βουτυρένια γεύση και έξοχη σχέση ποιότητας τιμής, ενώ ιδιαίτερα θετική εντύπωση μου έκαναν τόσο το ελληνικό chateaubriand όσο και το δανέζικο Holstein t-bone, ιδιαίτερα επειδή κοστίζει σχεδόν τα μισά χρήματα από το αμερικάνικο.

Όποιος αγαπά το κρασί και ιδιαίτερα το κόκκινο, θα άξιζε να κάνει το Brutus στέκι του. Όχι μόνο επειδή τα πιάτα είναι σχεδιασμένα για να απολαμβάνεις μαζί τους ωραία κρασιά, αλλά επειδή διαθέτει και μια πολύ ενδιαφέρουσα λίστα γεμάτη καλοδιαλεγμένες επιλογές από τους αμπελώνες της Ελλάδας και του Νέου Κόσμου, αλλά και μια συλλογή κορυφαίων γαλλικών ετικετών αν κάποιος θέλει να βάλει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Έτσι, το κρασί, μαζί με το άμεσο, ενημερωμένο και όσο φιλικό πρέπει σέρβις ολοκληρώνουν την πολύ καλή συνολική εικόνα του εστιατορίου.

Αν κάποιος αμφέβαλε ότι ο Γιώργος Μελισσάρης (όπως πάντα μαζί με τον Γιάννη Μωράκη και εδώ και τον Γιώργο Κανελλόπουλο) είναι ίσως ο πιο επιτυχημένος εστιάτορας της γενιάς του δεν έχει παρά να επισκεφθεί αυτό το sexy, conceptual εστιατόριο που συνδυάζει στην εντέλεια την ατμόσφαιρα με τη γευστική του πρόταση και την επικαιρότητα με τη διαχρονικότητα.